هوش مصنوعی: زلف‌های تو به حدی پر پیچ و خم است که دل را می‌رباید و جذابیت خاصی دارد. تو زیبایی و دلبری که انسان را مجذوب خود می‌کنی.

هوش مصنوعی: مویی وجود دارد که به اندازه‌ای درهم و پیچیده است که برای ما دردسرساز شده، و از نظر قدرت نیز از مار و اژدها قوی‌تر است.

هوش مصنوعی: در کار و فعالیت، سریع و چابک است، هرچند که ظاهری سیاه و سوخته، خشک و لاغر دارد.

هوش مصنوعی: در هر جایی که تو کمند دل را می‌زنی، هزاران دل ناله‌زن هستند. اما از هم گسسته نشو، چون می‌خواهم بگویم که آشوب و اضطراب در دل‌ها برپا شده است.

هوش مصنوعی: مشخص است که این ناهنجاری و تاریکی مانند هر شیوه‌ای که درون ستمگری وجود دارد، به شکل دقیق و واضحی در همه جزئیات خود نمایان است.

هوش مصنوعی: آن چهره‌ی تابناک همچون خورشید عشق است، آیا کسی هست که به خاطر آن دلبر، دچار پریشانی و آشفتگی در روزگارش باشد؟

هوش مصنوعی: یا دقت کن به زیبایی لب و دندان آن لبخند، یا از نگهبان گنجینه‌های یاقوت و گوهر مطلع باش.

هوش مصنوعی: گاهی نوازش کن و گاهی پایش را به سخره بگیر؛ چرا که در نهایت، به خاطر بخت ناخوشایندت، مایوس نشو.

هوش مصنوعی: چرا در زیر آفتاب به شدت رنج می‌کشی و دلت در عذاب است، در حالی که در کنار چشمه‌های زلال و پربرکت هستی؟

هوش مصنوعی: تو در حضور می‌جانی و در غیاب، دور از تو هستم. از هر موی بدنم، قلمی می‌نویسد که مرا به یاد تو می‌آورد.

هوش مصنوعی: از این به بعد به تو عنوان‌های مشک و عنبر نخواهم داد، زیرا تو از هر چیزی که درباره‌ات بگویم، ستایش‌کردنی‌تر هستی.

هوش مصنوعی: از هر نوع زوایا و پیچ و خم و گره و بند، صدها گل خوشبو و توده‌های معطر وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو بویی خوش‌تر از عنبر و مشک داری، ولی اگر بخواهم این دو را با تو مقایسه کنم، باید بگویم که از منبعی دیگر این را شایسته‌تر می‌یابی.

هوش مصنوعی: گل بویی دارد که به‌اندازه سمی است که از تارهای موی تاتاریان به مشام می‌رسد، مانند جیب صبای خوشبو که نافه‌ای را گسترش داده است.

هوش مصنوعی: زیبایی و جاذبه‌های زلف محبوب، آن‌قدر دوست‌داشتنی است که فقط با یادآوری او و توصیفش، دل انسان شاد و معطر می‌شود.