هوش مصنوعی: ای زاغ زلف یار، از آن چهره‌ات که به آتش می‌ماند، با اشاره به بال و پر یک کبوتر آبی.

هوش مصنوعی: تو مانند طاووس در باغ بهشتی زیبا و آرامی، اما من در دل خود آشفته‌ام. تو همچون شاه باز در باغ بهشت پرنده‌ای رفیع و دل‌انگیز هستی، اما من از آن درخشش و زیبایی دورم و دلگیر و نامنظمم.

هوش مصنوعی: در رنگ و زیبایی زاغ و پرستو، خانه‌ات همچون زاغ و پرستویی است که پرش از پای تا سرش را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: Sometimes تو، بر پیشانی من ظاهر می‌شوی و گاهی هم در چهره‌ام پنهان می‌شوی. زیبا و خوشحال وارد می‌شوی، اما نمی‌دانم تو چه موجودی هستی.

هوش مصنوعی: با دوش کسی هم‌نشین شده‌ای و در گوش او نجوا می‌کنی. با سینه‌ات احساساتت را به اشتراک می‌گذاری و با هم‌سرت هم‌صحبت می‌شوی.

هوش مصنوعی: در این بیت، به زیبایی و جذابیت یک دختر اشاره می‌شود. گردنش به صورت زیبا و معلق جلوه می‌کند و دامنش به طوری است که به زمین می‌افتد. ساعدش نرم و لطیف است و چهره‌اش نیز جذاب و دلکش به نظر می‌رسد. این توصیف کمال زیبایی و ظرافت او را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: هنگامی که به نعل او می‌رسی، آن را ببوس؛ چون به لعل او نزدیک می‌شوی، آن را بوسه بده.

هوش مصنوعی: تو هم مانند من در غم او گم شده‌ای، چرا که در حالی که روز و شب در کنار او هستی، هنوز هم احساس سرگشتگی می‌کنی.

هوش مصنوعی: از آن حلقه‌ای که برای دل‌ها گرد آمده، با صد هزار چشم به آن چهره‌ی ناظر نگاه می‌شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر دوری از او آشفته و نگرانم، پس چرا تو که در نزدیکی اویی، اینقدر نگران و بی‌تابی؟

هوش مصنوعی: اگر بر خود می‌لغزی، بدان که یا سر تو را بریده‌اند یا نیش عقرب به تو زده که اینگونه مضطرب و پریشان هستی.

هوش مصنوعی: شکوه و زیبایی مانی به مانند عودی است که سوخته و آثارش بر چهره‌اش باقی مانده یا گرد و غبار دود که دور مجمر می‌چرخد.

هوش مصنوعی: دختران زیبا با چشمان جادویی و نگاه فریبنده‌شان، همچون رزمندگانی هستند که در میدان عشق شکست خورده و دوباره به میدان بازگشته‌اند.

هوش مصنوعی: شاید خود را در جستجوی سراب بقا به دنباله‌ی بویی خوش از لب‌های دوست بیابیم، همان‌طور که سکندر به دنبال آب جستجو می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر شانس و اقبال تو به خاطر برخی شرایط تیره و تار به نظر می‌رسد، اما تو خودت در رفتار و راهی که انتخاب کرده‌ای، کمتر درست و راست می‌روی.