هوش مصنوعی: اگر به پای تو سرمایه‌ام را بگذارم، چه ارزشی دارد اگر جانم را فدای تو نکنم؟

هوش مصنوعی: به خداوند شکایت نکن و از ناامیدی و حسرت خود دست بکش.

هوش مصنوعی: از زیبایی و بی‌نیازی و ناز تو، من فقط عاجزی و نیاز و فروتنی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، تحمل سختی‌ها و دردهای زیاد برایم آسان است، اگر تو جانم را فدای من کنی.

هوش مصنوعی: من از تو آن‌قدر عزت و ارزش نمی‌بینم که بتوانم چیزی به تو تقدیم کنم، جز احساس شرمندگی.

هوش مصنوعی: من به خاطر مقام و منزلت خودم به خود می‌بالم، زیرا می‌دانم که در میان بندگان، من نیز به عنوان یک نفر شمارش می‌شوم.

هوش مصنوعی: هر شب که موهای زیبایت درخشان می‌شود، من به خاطر بی‌تابی و اشتیاقی که دارم، از سر ناچاری خود را درگیر آنها کرده و به هم می‌پیچم.

هوش مصنوعی: برای عشق تو، از نگرانی و غم، همچون ابر بهاری اشک می‌ریزم و زیبایی‌ات را به زمین می‌پاشم.

هوش مصنوعی: تو مرا از یاد بردی، آفرین بر تو! آیا شرط این بود که با من چنین کنی؟

هوش مصنوعی: بیا که من از شدت غمم فراتر رفته‌ام و در این فراق، اگر تمایل به آرامش و تسلی داری، به من بپیوند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی عزت و شان خود را حفظ کنی، باید برای دوستت تسلیم شوی و در این راه از خود گذشتگی نشان دهی.