هوش مصنوعی: حال که دیگر از انتقاد تو بیمی نداریم، با بی‌پروا تیغ را بر ما بزن.

هوش مصنوعی: روزی جانم را فدای تو می‌کنم، هرچند امشب به دست تو کشته شوم یا فردا.

هوش مصنوعی: به ما دستور بده که بدون هیچ عذری خون بریزیم، چون غیر از این خواسته از محبوبم ندارم.

هوش مصنوعی: لطفاً با لطف و محبت خود بر سرم قدم بگذار و با دیدن غم جدایی‌ام، به رنجی که ایجاب کرده، اندکی توجه کن.

هوش مصنوعی: بدون تو، زندگی‌ام به سوگواری و ناله گذرانده می‌شود، هر روز و شب به طور مداوم، هم در پنهان و هم در نمایان.

هوش مصنوعی: چهره‌ای زیبا و خیره‌کننده مانند شمشیر سکندر دارد و دل من پر از درد و زخم‌هایی عمیق مانند زخم‌های داریوش است.

هوش مصنوعی: اگر تو وارد شوی و به من نیکی کنی، نمی‌دانم چه بر سر دل من می‌آید و از دین و آیین خود پا برمی‌دارم یا نه.

هوش مصنوعی: دل مردم باید از دیدن دل خوش شود، اما من به خاطر تماشای زیبایی‌ها همیشه اشتیاقم بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: من خواسته‌ی خود را در رضایت تو قرار داده‌ام، همان‌طور که یک مفتی نباید تحت تأثیر یک خرما قرار گیرد.

هوش مصنوعی: غیر از مکان تو، هیچ‌جا برای من آرامش‌بخش نیست. مهم نیست که وضعیت من چگونه است، چه در حال رنج کشیدن باشم یا در حال زندگی راحت و خوش.

هوش مصنوعی: تو از زیبایی و لذت‌های چهره و لب‌هایش بهره‌ای نداری، بنابراین از این نان و حلوا که مایه‌ی زینت و خوشی است، دست بکش.