هوش مصنوعی: من نه توانایی تحمل درد عشق را دارم که به دنبال راه حلی برای آن باشم، و نه لباس و زور و توانی دارم که از شدت این درد پاره شوم.

هوش مصنوعی: محبت دوست مانند تیغی تیز است که از استخوان می‌گذرد، مگر اینکه دلی وجود داشته باشد که آن را به سختی سنگ تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم غم دل را با عشق بشمارم، جز اینکه ستاره‌های آسمان را برعکس بشمارم؟

هوش مصنوعی: آسمان از دامن من روشنی می‌گیرد؛ اگر من از چشمان خود ستاره‌ای بیفشانم.

هوش مصنوعی: نشسته‌ای در دل من، ای درخت بلند و زیبا، بلند شو تا من بتوانم قیامت دلخواه خود را تماشا کنم.

هوش مصنوعی: از زهد و پارسایی سخت چه فایده‌ای می‌توان گرفت؟ من به جای آن بهتر است که به دامان کسی پناه ببرم که اهل شراب و خوش‌گذرانی است.

هوش مصنوعی: اگر از درد جدایی از باده‌فروش در رنج باشم، حتی اگر آرامش پیدا کنم، باز هم بی‌تابی می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که سرم از نوشیدن مشروب گرم شد، دیگر به فکر ساختن بناهای بلند نیستم و به دو عربده زدن بی‌توجهی می‌کنم، بدون اینکه به دیوارها و سقف‌های بی‌خود اهمیت دهم.

هوش مصنوعی: چه غم از مشکلات و تحولات زندگی، وقتی که می‌توانم به آسمان و افق‌های بلند فکر کنم و با خیال راحت آن‌ها را در آغوش بگیرم.

هوش مصنوعی: به میدان زندگی که مانند شطرنج است، با شجاعت در برابر شاهان قرار می‌گیرم و پیاده‌ها را در می‌آورم تا با قدرت و توانایی بیشتری بازی کنم.

هوش مصنوعی: بیا که زندگی دوباره‌ای آغاز شده است؛ بوسه‌ای از لب یار بزنم تا بتوانم آن دو لب را ببوسم و زندگی‌ام را دوباره تازه کنم.

هوش مصنوعی: احساسم به خاطر افرادی که بی‌فایده صحبت می‌کنند، ناخوشایند شده است. تا کی باید از چیزهای بی‌معنا و سطحی بهره ببرم؟

هوش مصنوعی: می‌خواهم به جمع افرادی بپیوندم که در ناهنجاری و بی‌نظمی زندگی می‌کنند. دل شکسته‌ام را در مکانی که پر از ناهنجاری است، قرار می‌دهم تا تجربه‌ای جدید داشته باشم.

هوش مصنوعی: دوست به من اشاره کرد و من بر آنم که پرده از کارهایم بردارم و همان‌طور که به ابرویم اشاره می‌کنم، رازهایم را نیز فاش کنم.

هوش مصنوعی: من بر گردن دل و جانم، زنجیری از محبت و ولایت گذاشته‌ام که با این دو گوشواره، به این پیوند محکمی دست یابم.

هوش مصنوعی: من که خانه‌ام از نور آفتاب پرنور است، چه نیازی به توجه به ماه و تکه‌های ماه دارم؟