هوش مصنوعی: ما درسی از فقر و نابودی را می‌آموزیم، و اصل و بنیاد ما در آغاز و پایان، همین مطلب است.

هوش مصنوعی: در پایان زندگی، نکته‌ای از ذات حق وجود دارد که معرفت و حقیقت را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: ما همچون آفتابیم که در جایی پنهان شده‌ایم و در زمانی مشخص به صورت شفق نمایان می‌شویم.

هوش مصنوعی: گاهی از زیبایی و لذتی که در زندگی داریم شاد می‌شویم و گاهی از عشق یا احساساتی که داریم، دلمان می‌سوزد و رنج می‌کشیم.

هوش مصنوعی: محیی نامی است برای خداوند که جان می‌بخشد و از غفلت‌های من نجاتم بده. من در خطر هستم و در حال غرق شدن.

هوش مصنوعی: ما در ظاهر و باطن، هر دو جنبه‌های متفاوتی از وجود خود را داریم و در عین حال، به‌طور کلی و یکجا به یکدیگر متصل هستیم.

هوش مصنوعی: این عبارت به مفهوم ظهور و نمایان شدن ویژگی‌ها و اسم‌های خداوند در انسان‌ها اشاره دارد. به نوعی، می‌گوید که انسان‌ها محلی هستند که صفات و نام‌های مقدس الهی در آنها تجلی یافته و به همین علت، این صفات به صورت مقدسی در وجود آن‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: تن انسان مانند خاکی است که در نهایت به خاک برمی‌گردد و دل و احساسات ما تحت تاثیر این واقعیت قرار دارد. ما در پی یافتن معنای عمیق‌تری از وجود خود هستیم و نمی‌خواهیم تنها به ظواهر و دنیاهای مادی بسنده کنیم.

هوش مصنوعی: عشق راهی است محکم و راست که ما با قانون هدایت بر آن گام می‌زنیم و از آن بهره‌مند می‌شویم.

هوش مصنوعی: در دل من کفر به بار نشسته است، همچون کمانی که بر فراز کاخ هدایت و حکمت قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: ما هم از حقیقت ابدی چیزی نمی‌فهمیم و هم به معنای جاودان ازلی، تصوری از واقعیت داریم.

هوش مصنوعی: ما در نهایت به کمال می‌رسیم، همان‌طور که آغاز ما به عنوان پیشینیان وجود داشت.

هوش مصنوعی: ما همیشه در حالتی هستیم که دیگران باطلند و حقیقت واقعی فقط در وجود ماست.

هوش مصنوعی: او از پاکی و صفا جدا شده و خود را در دریای فنا غرق کرده است، بی‌هیچ زینتی و پوششی.