هوش مصنوعی: در هنگام سپیده‌دم، آن ماه زیبا به گونه‌ای درخشان‌تر از خورشید بر افراز شده است.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه آفتاب از سمت شرق طلوع کند، در خانه‌ام نور ماه و سیاره مشتری درخشید.

هوش مصنوعی: درختی بلند و زیبا به رنگ سفید از نقره‌ای خام ساخته شده است که در بالای آن گلی سیاه‌رنگ و گلی سرخ دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: من هنوز گل سوسن را از درخت نارون نچیده‌ام و عطر سنبل را از مشک تاتری استشمام نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: نرگس، گل زیبایی است که وقتی سرش را بالا می‌آورد، مانند دایره‌ای از هلال یا نور خورشید در صبحگاه می‌درخشد، درست مثل سرو بلند و خوش‌قد و قامت کشمر.

هوش مصنوعی: غیر از موهای سیاهش که بر صورت زیبا و چون ماه من می‌تابد، هیچ چیز دیگری را نداشته‌ام و در خانه‌اش نیز جز زیبایی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: در خط و نشان‌های جنگی، عشق و زیبایی آن دختر سیاه‌پوست مانند موهای تاب‌دارش که به طرز خاصی شبیه به آن دختر بربری است، چشم‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: هندو در زیر نور آفتاب نشسته و به طور جادویی خانه ستاره را تحت تأثیر سحر قرار داده است.

هوش مصنوعی: یار خورشید صبحگاهی از سمت شرق خانه‌ام پیدایش شد، تا بتواند ذرات را پرورش دهد و به آن‌ها زندگی بخشد.

هوش مصنوعی: در دایره‌ایی که او به دور خود می‌چرخد، موی او را به دورابند، چرا که خورشید این دنیای گردان، زیبایی خاصی دارد.

هوش مصنوعی: او مانند ماه نشسته بود، در موقعیتی خاص و در کنار من، که من نیز مانند ماه زیبای مشتری بودم.

هوش مصنوعی: بوی مشک من مورد بررسی قرار گرفت، دکان تاتاری که به خاطر ریختن مشک، بویی بیشتر از موی عنبری دارد.

هوش مصنوعی: آن مویی که تا کمر پایین آمده، همانند سر کوهی است که اگر کوه لاغر باشد، از کمرش به پایین فرو خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانسته است جانش را از دست آن ماه زیبا بگیرد؛ او مانند گلی می‌درخشد و بویی خوش و دل‌انگیز دارد.

هوش مصنوعی: من در جستجوی حال خوب و شیرینی هستم، اما او با زبانش، همچون آبی زلال، گویی همواره در خوشی و لذتی است. در حالی که من با تلخی و ناکامی مواجه هستم و او با طعم شیرینی در لب‌هایش، خوشبختی را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: من به زیبایی و هنر چهره آن معشوق افتخار می‌کنم که با پا بر زمین نقش زده و مانند دست‌سازهای مانوی و هنر آزری است.

هوش مصنوعی: در این بیت به زیبایی و جذابیت چهره محبوب اشاره شده است. شاعر به طور نمادین می‌گوید که خط ابرو یا زیبایی یار به اندازه‌ای دلربا و خاص است که می‌تواند حتی ماه را نیز تحت تأثیر قرار دهد. همچنین، اشاره به تیغ حیدری نشان‌دهنده قدرت و شجاعت است، که به نوعی به زیبایی و دلاوری پیوند می‌خورد. این بیت به زیبایی و تاثیرگذاری عشق و زیبایی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: سلطانی که در دوران حکومتش، افراد عادی مانند گدایان و فقرا نیز احساس بزرگی و آزادی کنند، واقعاً یک رهبر بزرگ و شایسته است.

هوش مصنوعی: پادشاه آسمان و ولایت که همیشه در کنار اوست، به عنوان فرمانروای جهان شناخته می‌شود و عالم به او خدمت می‌کند.

هوش مصنوعی: پرچم محمود از خاک بیرون آمد و در برابر مسافران را می‌پوشاند، همچون چتر سنجر.

هوش مصنوعی: صدای چرخ و آواز زنبور را شنید، در حالی که بر پشت فیل هندی نشسته بود و از نواهای نادر لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: در این بیت به نوعی اشاره به نداشتن ارزش و زیبایی در محیطی خشک و عاری از لطف و خوبی است. گوینده بیان می‌کند که از کسانی که در وضعیت پایین‌تری قرار دارند، توقع خوش‌رفتاری و محبت ندارد، چرا که در دنیای بی‌ثمر و خالی از زیبایی‌های واقعی، چیزی برای ارائه و عرضه وجود ندارد. گل‌های احمری نمادی از زیبایی و لطافت هستند که در محیط نامناسبی نمی‌توانند رشد کنند.

هوش مصنوعی: دنیا فقط یک مکان است و خوشبختی در آن به بالا رفتن و پیشرفت وابسته است. تو جست‌وجو نکن که چه چیزی از آن می‌توانی به دست آوری، چون در واقع آنچه نیاز داری زیر پای توست.

هوش مصنوعی: به درگاه حکمرانی و جایگاه بزرگواران وارد نشو، ای کسی که می‌خواهی در میان مردم، بزرگ و سرور باشی.

هوش مصنوعی: ای عزیز، تو که در درگاه پادشاهی به درخواست و توسلی هستی، از تمام سختی‌های فقر و تنگدستی غصه نخور و به جای آن، خود را با افتخار و عزت در سایه قدرت و بزرگی او قرار بده.

هوش مصنوعی: موسا زمانی که دستش را به سوی آسمان دراز کرد و معجزه‌اش را نشان داد، داستان فرعون و سامری را به پایان رساند.

هوش مصنوعی: هر سنگی که زیر پای تو قرار دارد، به دست خدا می‌تواند بر آسمان برخورد کند، اگر تو با کسی همسری.

هوش مصنوعی: کوهی بلند به‌صورت پیچیده در آمده است و بر روی زمین دشت‌های سرخ رنگی است که مانند پارچه‌ای زیبا بر تن آن پهن شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمان بهار فرا رسیده و نسیم خوشبو همچون عطر گرانبها است. سنگ سیاه به جواهر زری تبدیل شده و جامه زربفت را به تن می‌کند.

هوش مصنوعی: به سمت سبزه برو و از گل‌ها لذت ببر، تا بادی بیوزد که موسیقی‌دان را به جوانی برساند و پرنده‌ای به شعر سرودن مشغول شود.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به صورت بداهه شعر می‌خواند، با سخنوری خود تا حدی می‌سازد که قمر هم قصیده‌ای را با حال و هوای خاصی می‌خواند.

هوش مصنوعی: آینه‌ایست که تصویر حقیقت را نشان می‌دهد و در برابر حوادث زندگی، همچون سدّی محکم ایستاده است.

هوش مصنوعی: تو اسکندر بزرگی، اما از آب حیات دور هستی؛ خضر که در این تاریکی‌ها رهبری می‌کند، در واقع همان کسی است که می‌تواند تو را هدایت کند.

هوش مصنوعی: از نوشیدن باده‌ای که از ولایت مطلق می‌آید، واقعیتی روشن و صاف مانند آینه‌ای است که نور وجود را بدون کدورت نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: نهال صداقت را بکار، که حق را به بار می‌آورد. ای شنونده، بدان که مدعیان دروغگو هستند.

هوش مصنوعی: درختانی که نماد آز و تنش هستند را از ریشه بزن و قطع کن، زیرا هر دو به خاطر نادانی و بی‌خبری رشد کرده‌اند و تنها میوه‌ای که می‌دهند، چیزی جز بی‌ارزشی نیست.

هوش مصنوعی: ای جد، نه پدر، از چهار مادر طبع (محبت) محبت را از دل ببر، زیرا در آن مهر مادری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این عنصر نازک و ارزشمندی که از وسایل خداوند است، در وجود تو قرار دارد. از قید و بند جسم مادی خود آزاد شو.

هوش مصنوعی: قلب تو محور اصلی زندگی‌ات است، اما در اطراف این محور خود باید به حرکت و فعالیت ادامه دهی.

هوش مصنوعی: خودت را بفروش، چرا که تو با این کار به خدا دست می‌یابی. ای کسی که از حقیقت این معامله و این دنیای مادی بی‌خبری!

هوش مصنوعی: در کوهستان راهی مستقیم وجود ندارد و سنگ‌ها به اندازه کاه نرم و بی‌ثبات هستند. باید با دقت بیشتری از پل عبور کنی، به اندازه‌ای که نرمی موی انسان را هم حس کنی.

هوش مصنوعی: برای عبور از موانع و رسیدن به حقیقت، باید بارها و بارها تلاش کرد و سختی‌ها را پشت سر گذاشت تا بتوان پرده‌های پنهانی را کنار زد و به درک واقعی رسید.

هوش مصنوعی: جز دستان مرتضی، کسی نمی‌تواند تو را در آغوش بگیرد، همچنان که یهودیان، خیبر را در محاصره قرار دادند.

هوش مصنوعی: بیت به یک مبارزه و جنگ اشاره دارد و درباره این است که افرادی چون عمرو و عنتر در حال نبرد هستند. در اینجا، به نظر می‌رسد که جنگجویان باید به یکدیگر حمله کنند و از ابزارهای خود، مانند ذوالفقار، برای پیروزی استفاده کنند. به طور کلی، مضمون بیت بر روی قدرت و شجاعت در مبارزه تمرکز دارد.

هوش مصنوعی: سنگ‌هایی که در مسیر قرار دارند را کنار بزنید، زیرا دریای دانش و معرفت در پیش روی شماست و در این دریا گوهرهای ارزشمندی نهفته است.

هوش مصنوعی: نقدی که بر اثرات و جنبه‌های اقتصادی دربار وارد می‌شود، مانند گوهر و ارزشمند است، اما در حالی که تو با ننگ و عیب بسیاری، در حال بردن آن زیبایی و ارزش هستی.

هوش مصنوعی: اگر به گوهری دست نیازی، سفال را هم نباید در دست بگیری؛ چون این بار ارزشش را ندارد که به خاطرش خود را پایین بیاوری و با چیزهای بی‌ارزش درگیر شوی.

هوش مصنوعی: به نصیحت من توجه کن، زیرا آب حیات مانند روحی است که از این زندگی الهی بهره‌مند می‌شود.

هوش مصنوعی: کوشش کن که انبان افتخار خود را با گوهر فکری پر کنی، تا در دل و وجودت جایی برای چیزهای بی‌ارزش باقی نماند.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به اهمیت و ارجمندی خدمت به نیازمندان و گدایان اشاره دارد و بیان می‌کند که در راه‌های حق و شناخت، باید به افراد نیازمند توجه کرد و به آن‌ها کمک کرد. در واقع، شاعر می‌خواهد بر ارزش نیکوکاری و خدمت به انسان‌ها تأکید کند.

هوش مصنوعی: سلطان عرش، دل بزرگی دارد که از عالم غیب و رازهای وجود نشأت می‌گیرد و در نگاهی به دو قوس وجود، می‌توان برتری و پیشرفتش را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: به راستی که حق، به پاس ولایت، همانطور که پیغمبر مؤید را به مقام نبوت رساند، به ما نیز عطا نمود.

هوش مصنوعی: راست‌ها و حقیقت‌ها تحت فرمان اوست. این همان معنا و نشانه‌ای از سلطنت و بزرگواری است.

هوش مصنوعی: ما پیرو راه و روش این سرزمین هستیم و با اراده و تلاش خود، به ثروت و شکوه خاصی دست می‌یابیم.

هوش مصنوعی: من سلطنت و قدرت را به خانقاه فقر و نیاز که در واقع عرش خداست، نخواهم داد؛ زیرا این مکان با تمام سادگی‌اش از هر جای بزرگی ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: ما به تاج و تخت پادشاهان اهمیت نمی‌دهیم؛ چون درویش‌ها هم سرشان کلاهی دارند، هرچند که ساده و بی‌آرایش باشد.

هوش مصنوعی: خاکی که زیر پای ما قرار دارد، بسیار با ارزش و گرانبهاست، ای کسی که برای مال و زر، به راحتی خود را تحت فشار قرار داده‌ای.

هوش مصنوعی: دست‌های قدرتمند پادشاهان به خاک افتاد و در این مسیر، ما نتوانستیم راهی پیدا کنیم، مگر اینکه با دامن درویشی همراه شویم.

هوش مصنوعی: در زمان ناصرالدین شاه، با وجود اینکه آن دوره خود به نقص‌ها و کمال‌ها آشنا بود، من به کمال خود رسیدم.

هوش مصنوعی: محمود در زمان ما وجود ندارد، اما اثر من همچنان با نبوغ و زیبایی خود درخشندگی دارد.

هوش مصنوعی: محمود نماد حکمت و دانایی است که بی‌نیاز از نقص و کمبود است، و مسعود نمایانگر آگاهی و شناخت عمیق خداوند می‌باشد.

هوش مصنوعی: چشمم به تماشای معشوق معطوف است و صدای چنگ در گوشم می‌پیچد. بر روی دستانم تنها سر زلف او قرار دارد.

هوش مصنوعی: در حالتی مستی به سر می‌بردم و آن فروشنده‌ی لب‌های سرخ، من را با تشنگی‌ام تنها گذاشته بود و در دستانش جامی از گوهر داشت.

هوش مصنوعی: او چیزی را که من از نفس صاف گرفته‌ام، به من می‌دهد تا درد من را تسکین بخشد و عطسه‌ام را شبیه عطر آن جام کند.

هوش مصنوعی: محل زندگی من میخانه است و در ظرف من شراب وجود دارد. به نام خدا، ای دوستان، اگر می‌نوشی، همراه من باش.

هوش مصنوعی: ما خود لذت عشق و شوری که در دل داشتیم را از دست داده‌ایم و فقط یاد و خاطره‌ی معشوق باقی مانده که نشانگر آداب محبوبی است.

هوش مصنوعی: دل را به دوستی سپردم که جانم را به من هدیه دهد، اما در عشق غافل بودم، زیرا خودم از جان و دل، عشق را ساخته بودم.

هوش مصنوعی: تمامی آنچه را که داشتم از سر تا پا، از عشق تو خیال کردم که کار ساده‌ای است.

هوش مصنوعی: در ابتدا روح زندگی را به جسم مرده بخشید و در نهایت، تأثیر آن را در رگ‌های زندگی نمایان ساخت.

هوش مصنوعی: ای پادشاه بزرگ و تمام وجود عالم، چه زمانی بنده‌ای می‌تواند تو را ستایش کند؟

هوش مصنوعی: عشق تو مانند باغی است که از گرمای محبتش بر خاکش گل‌های تازه‌ای می‌روید و می‌شکفد.

هوش مصنوعی: روح تو بر زمین‌های نمایان غیر خدا است و خورشید آسمان وجود، از نور تو می‌تابد.

هوش مصنوعی: چشمه‌ی زیبایی تو همچون نور خورشید است که جان می‌بخشد. جسم تو همچون خاکی است که در برابر گرد و غبار و سختی‌ها محافظت می‌کند و در عین حال گویی همچون دارویی ارزشمند است.

هوش مصنوعی: بر آن روح که در گردش است، از فرمانروایی سلام بفرست بر این بدنی که در خاک پنهان شده و از خدا نشأت گرفته است.