هوش مصنوعی: آن زیبای بازیگوش با چهره‌ای روشن و درخشان، ما را به لذت و تماشای خود مشغول کرده و حالا به خاطر زیبایی کمرش، ما را به حیرت واداشته است.

هوش مصنوعی: چشم پر از خواب امروز همچون جامی است که ما را از اتفاقات و حوادث جهان بی‌خبر کرده است.

هوش مصنوعی: ای نفس، چرا به خود می‌پیچی و مشغول می‌شوی مانند گردباد؟ مثل آبی که لب‌های خشک و چشمان تشنه ما را می‌برد.

هوش مصنوعی: چهقدر بدشانسیم که هر بار که او به دیگران نگاه می‌کند، نگاهی که به ما دارد را از یاد می‌برد.

هوش مصنوعی: کمال بی هنری به این معناست که وقتی هیچ هنری وجود نداشته باشد، دیگر عیبی هم برای به وجود آمدن وجود ندارد. در واقع، انسان‌ها فقط می‌توانند عیب‌هایی را نسبت به هنر خود بسازند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از وضعیت خود صحبت می‌کند که به خواب سنگین و غفلت دچار شده است. او به دنبال کسی می‌گردد که بتواند او را از این غفلت نجات دهد، یعنی کسی که بتواند او را بیدار کند و به یادآوری حقیقت و موعظه بپردازد. "مونس رگ خواب" به معنای کسی است که می‌تواند به یادآوری و بیداری کمک کند و اشاره به عمیق‌ترین احساسات و تجربیات فرد دارد. اما در نهایت، شاعر احساس می‌کند که حتی با وجود این کمک‌ها، غفلت هنوز در وجود او وجود دارد و این موضوع برای او دردناک است.

هوش مصنوعی: ما با درد و رنج زیادی که در اعماق قلبمان احساس کرده‌ایم، به خود تلاش کردیم تا کسی فکر نکند که ما از اقیانوس غم و اندوهی که در دل داریم، بی‌خبر هستیم.

هوش مصنوعی: دل پر از اشتیاق و شوق است و این احساس مانند آتش سوزان است که ما را به جستجو وادار کرده، درست مثل خورشیدی که در هر سو پراکنده شده و همه جا را روشن کرده است.

هوش مصنوعی: زیبایی و جذابیت چهره ناشی از خط و خال آن، خود گناه به شمار می‌رود. زیرا این زیبایی بر سود و فایده‌ای که از عشق بدون ضرر به دست می‌آید، تأثیری ندارد.

هوش مصنوعی: زندگی چه حالتی دارد، ای سعید، که عمر در حال گذر است و اما یاری را به یاد نمی‌آوریم.