هوش مصنوعی: اگر از وجود خود بیرون نروی و سفری به درونت نکنی، نمی‌توانی راه عشق را پیدا کنی و به عمق آن دست یابی.

هوش مصنوعی: حال که تو پر و بالی داری، چرا از محدودیت‌های آسمانی خود خارج نمی‌شوی و به سوی آسمان پرواز نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: مثل قطره‌ای که بر کف دست ابر است، اگر نتوانی هوای همراهی با این دریاچه پرخطر را تحمل کنی، بهتر است آن را کنار بگذاری.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند آبله از خارها رشد کنی، با وجود اینکه صد گل به وجود می‌آید، اما باید از زخم‌هایی که درد می‌آورند بگذری و توجهی به آن‌ها نکنی.

هوش مصنوعی: زمانی که آفتاب به دور دنیا تابیده است، هیچ جا نمی‌توانی به مقصد برسی مگر اینکه از خودت فاصله بگیری و سفر را آغاز کنی.

هوش مصنوعی: تو که مانند شبنم بر روی گل هستی و سفر را آغاز کرده‌ای، چرا از نور خورشید و روشنایی روز بهره‌مند نمی‌شوی و به بیرون نمی‌روی؟

هوش مصنوعی: کافی است که به دنبال دانایی و راهنمایی باشی، اما اگر به دنبال هدایت نمی‌روی، تنها شوق و اشتیاق کمکی به تو نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، آشفتگی و خطر وجود دارد و اگر در دامی که به نام وحدت و یکدلی است گرفتار شوی، ممکن است دچار مشکلات زیادی شوی. بنابراین باید مراقب و هوشیار باشی و از گمراهی پرهیز کنی.

هوش مصنوعی: اگر مشکل تو مانند غنچه‌ای که باز می‌شود، به راحتی حل شود، فقط اگر در دل به چیزی غیر از عشق فکر نکنی.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، نمی‌توان دلیران را در آفتاب یافت؛ زیرا نمی‌توانی به دل‌تنگی و دردِ سینه‌ی مجروح ما نگاه کنی.

هوش مصنوعی: اگر آینه خود را جلا ندهی و به نمایش نگذاری، مانند خورشیدی نخواهی بود که از دل صبح سر برآورد.