هوش مصنوعی: تیغ تو مانند جام می است و هر زخمی که به من رسیده، نشانی در میخانه من گذاشته است.

هوش مصنوعی: به آرامی و با خیال راحت به زیبایی و جذابیت خود بپرداز، حالا که تمام زیبایی‌های من به پایان رسیده‌اند.

هوش مصنوعی: از ترس شکار، دام به هم ریخته است. زنجیر موهای تو، دیوانه‌ام کرده است.

هوش مصنوعی: شوخی او به قدری اثرگذار و شدید است که گویی زلزله‌ای در زمین به‌وجود می‌آورد. این شخصی که با او هم‌خانه‌ام، توانسته است چنین تاثیری روی من بگذارد.

هوش مصنوعی: دیگر باران از لب دریا انتظار نمی‌کشد، چرا که حالا دیگر گریه‌ی شوق من به قدری شدید شده است که مانند بارانی لطیف از من جاری شده.

هوش مصنوعی: اگر در حال عبادت و خضوع در مقابل خداوند هستم، اینجا به خاطر ناآگاهی من است که گوشه‌ای از میخانه را انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر کسی که در شبستان بزرگ دنیا به زیبایی و شیرینی داستان من نگاه کرده، خانه‌اش در برابر خوشی‌های زندگی بسته و در خود محبوس شده است.

هوش مصنوعی: سیل رحمتی که بر من جاری است، از ویرانی کلبه‌ام وحشت کرده و آن جغدی که همسایه‌ام شده، در این وضعیت دچار نگرانی و ترس است.

هوش مصنوعی: ناز و فخر تو بیشتر از نیاز من شده است و خواب تو برای من به اندازه یک افسانه باارزش و گرانبهاست.

هوش مصنوعی: راضی باش به سرنوشت خود، زیرا ممکن است محدودیت‌های زندگی باعث شود که قدرت پرواز و آزادی تو از بین برود.

هوش مصنوعی: اگر سرو بلند به زیبایی علم فرا گرفت، شمع تو که در دنیا می‌افروزد، به خاطر پروانه من روشن شده است.

هوش مصنوعی: در کلبه من هیچ چیز با ارزش و دلخواهی نبود و تنها چیزی که به چشم می‌آمد، سیلابی بود که به خاطر فقر و بی‌پناهی، از خانه‌ام گذشته و اوضاع را خراب کرده بود.

هوش مصنوعی: من بدون پشتیبانی و حمایت، به خاطر طمع در کلام بی‌نوا و تنها ماندم و مهر و نشان که بر لب گذاشتم، برای خودم همچون دانه‌ای نمایان شد.

هوش مصنوعی: در دوستی، انسان نمی‌تواند بی‌فایده باشد. من قدردان آن شمعی هستم که باعث شد من به یک بیگانه تبدیل شوم.