هوش مصنوعی: آتش ما باعث روشنی دل‌هایمان است و دور تا دور ما، سرمه‌ای است که نشانه‌ی هوشیاری و بیداری‌مان در برابر خطرات است.

هوش مصنوعی: حسنت هر جا که باشد، در نظر من وجود دارد. عشق مانند آینه‌ای است که از طریق آن، تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دام خیال‌های ظریف بیفتد، روزی‌اش به اندازه‌ی سوزن تنگ و محدود خواهد شد.

هوش مصنوعی: یوسف از دامن خانواده‌اش دور شد و در غریبی و تنهایی قرار گرفت. خطر مردم آگاه از جایی است که امن و مطمئن است.

هوش مصنوعی: ای شوخ، خود را در معرض نمایش قرار نده، زیرا بی‌قراری ما مانند آتشی نیست که نیاز به پناهگاه داشته باشد.

هوش مصنوعی: نوری که در دل تاریکی و اندوه ایجاد می‌شود، مانند روزن کوچک و امیدبخشی است که در دل شب به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به چیزهای بی‌ارزش و سطحی فخر می‌کنند، در حالی که در عمق وجود انسان به شدت به ارزش‌های واقعی وابسته است.

هوش مصنوعی: زیبایی مغرور از سردرگمی ما بی‌خبر است، همانطور که ماه از بازی نگاه‌ها و جلب توجه بی‌نیاز است.

هوش مصنوعی: مور روزی در آرزوی یک دانه، به خود زحمت داد و در این حال، برق آتش سوزان کل زمین را در خرمنش حس کرد.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که وقتی انسان به مرگ فکر می‌کند، نباید از آن بترسد یا ناراحت شود. چرا که در واقع، مرگ بخشی از زندگی است و نباید به خاطر آن دچار اندوه شد. شمع ماتم هم اشاره به غم و اندوهی دارد که معمولاً با مرگ همراه است، اما در نهایت، زندگی و مرگ هر دو طبیعی هستند و نباید از آن‌ها دلگیر بود.

هوش مصنوعی: آفتابی که من هستم، ذره‌ای از نور او هستم؛ در Jستجوی او، حتی کعبه هم بیشتر از سنگی که در فلاخن پرتاب می‌شود، دچار سردرگمی و بلاتکلیفی است.

هوش مصنوعی: فرزند کسی که طبیعت خشن و بی‌رحم دارد، چه سرنوشتی خواهد داشت؟ شبی که آینده‌اش تیره و تار است، بهتر از این است که هیچ‌گاه به ثمر نرسد.

هوش مصنوعی: در اینجا، شخص خواهان روزی است که به شادی و وصالی دست یابد، اما از این نگران است که غم‌ها و مشکلات اجازه نمی‌دهند این شادی در کنار او بماند.

هوش مصنوعی: امید می‌رود که هیچ‌کس دچار بدشانسی نشود، به شرطی که کسی که در دلش کینه دارد، جلوی چشمانش قرار نگیرد.

هوش مصنوعی: صائب از بدشانسی خود ناراحت نیست، چرا که زیبایی و روشنی دل می‌تواند حتی از یک محیط تاریک و نامناسب نیز ناشی شود.