هوش مصنوعی: چشم‌هایم با اشک و غم به یاد تو دردی را تحمل می‌کنند، و ابروی زهرآلود تو می‌تواند همانند تیغی مرا از بین ببرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که بخواهد با من سخن بگوید، نمی‌تواند به راحتی من را وادار کند که حرفی را بزنم. در واقع، من خودم از روی بینشم حرف می‌زنم و سخنگویی و بیان من به خودم وابسته است.

هوش مصنوعی: برای اینکه از آلودگی‌های دنیای مادی خود را پاک کنیم، کافی است چون سرو، از این باغ جدا شویم و به سرچشمه‌ای آرام برسیم.

هوش مصنوعی: اگر آیینه‌ای در برابر من بود و می‌توانست به من نگاه کند، کلمات زیبایی از طوطی در ذهنم شکل می‌گرفت و به حرف درمی‌آمد. این به خاطر تاثیری است که نگاه و نظر بر من می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگرچه به نظر می‌رسد که من در گل و گیاه محکم ایستاده‌ام و در اینجا جا دارم، اما در واقع دل و ذهنم همچون وحشیان تمایل به گریز و رفتن به دشت و صحرا را دارد و صدای خویش را بلند می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی زلیخا در دام نیست، من زهره و جرأت دارم، این چشم یعقوب من را روشن می‌کند و بوی من را به مشام می‌رساند.

هوش مصنوعی: در زندگی‌ام از شکرگذاری و بندگی برای خدا دیگر چیزی باقی نمانده است و تنها دارایی‌ام یک ابروی طاق است که ارزشمندتر از تمام دارایی‌های دنیا به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: مجنون به قدری عاشق لیلی است که از خاکستر عشق او، حالا به سواد و شناسایی شده است. هر کدام از چشمانش مانند خیمه‌ای است که لیلی را در دل خود جا داده و او را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: من در میان پاکبازان و عارفان جایی ندارم و تنها چیزی که از وجودم باقی مانده، اثر بسیار جزئی و ناچیزی است که به اندازه سرمویی می‌باشد.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که من تنها نشانه‌ای از افرادی هستم که در گذشته از دنیا رفته‌اند و هیچ چیز دیگری در این دنیای بزرگ نمی‌شناسم. در واقع، من تنها آثار آن‌ها را در ذهنم دارم و به جز این، هیچ آشنایی با دیگران ندارم.