هوش مصنوعی: چشم‌های زیبای او مرا به آرامش می‌رساند و احساس آسایش و راحتی به من می‌دهد، گویی که در دشت‌های وسیع و در دل کوه‌ها قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من نگاهی وحشی و زیبا را دیدم که مانند غزالی در حال پرش است و این باعث شده که خواب سنگین من تحت تأثیر قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: او از شدت شرم، پای گل را می‌گرفت و اگر باغبان دست نقاشی من را می‌دید، خجالتش بیشتر می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر تو زنجیری خونین می‌شدی و شیرش را بر کمر بیستون می‌بستی، حتماً می‌توانستی ناز شیرین مرا تحمل کنی.

هوش مصنوعی: اگر پس از مرگ زندگی دوباره‌ای نباشد، چه تعجبی دارد؟ اگر دوستانم از خشت و گل برایم گودالی بسازند تا بالای سرم باشد، من هم دوباره حیات می‌یابم.

هوش مصنوعی: هرچند که من می‌توانم از خون، چیزی با ارزش مانند مشک بسازم، اما آسمان تنگ‌نظر، به من بهانه‌ای می‌دهد که آهوی زیبا و مشکین خود را به من ندهد.

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی‌های فهم و درک خودش را ستایش می‌کند، در واقع به من هم که فکر و اندیشه‌ای پررنگ دارم، احترام می‌گذارد.