هوش مصنوعی: اگرچه من در این زمان سخن حق را بیان کردم، اما زمانه اجازه نمی‌دهد که صحبت‌هایم به درستی شنیده شود.

هوش مصنوعی: اگرچه زمان در حال گذر است و هر روز جدیدی را به وجود می‌آورد، اما چرا روزی به من چیزی ندهد که من به آن پیشکش کرده‌ام؟

هوش مصنوعی: دیگر راهی برای گفتن باقی نمانده، چون درب کلامم را باز نکردم و دری برای بیان واژه‌هایم نداشتم که آن را بگشایم.

هوش مصنوعی: در شعر من، همه مردم زمانه خوشحال هستند، اما برای من چه پیش آمده که از دنیا ناراضی‌ام.

هوش مصنوعی: من از سرنوشت خود امیدی به خوشبختی ندارم، زیرا زمانی که به دنیا آمدم، نشانه‌های نیکویی وجود نداشت.

هوش مصنوعی: در این زمانه عزیزم، به لطف و بزرگی خدا، از من غریب شده و وقتی در دلتنگی و غربت قرار گرفتم، احساس خوار و ذلیل بودن پیدا کردم.

هوش مصنوعی: من در این زمان با شعر و نثر خوب، به یاد خودم هستم؛ اما نمی‌دانم چه کرده‌ام که خوشبختی به سراغم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: چرا ستاره‌ها که به وضعیت بد من آگاه‌اند، صدای ناله‌ام را به گوش کسی که می‌تواند به من کمک کند نمی‌رسانند؟

هوش مصنوعی: اگرچه در زندگی به خاطر مشکلات و سختی‌ها پایین آمده‌ام و به چشم دیگران ناچیز به نظر می‌آیم، اما آنچه مرا خاص می‌کند، لطافت و زیبایی درونم است که همچون آتش و باد جلوه‌گر است.

هوش مصنوعی: اگر به ظاهر لباس من نگاهی کنی و آن را خراب ببینی، پس باید بدانید که من از درون خراب نیستم و به لطف و بخشش خداوند سرزنده و آباد هستم.

هوش مصنوعی: از زمانی که به این دنیا پا گذاشتم، هیچ گاه نتوانستم قدمی با شادی و رضایت بردارم.

هوش مصنوعی: هرچند در جلو تو ایستاده‌ام و به مانند شاگردان به یادگیری علم و هنر مشغولم، اما در حقیقت من در برابر استادم به یادگیری و جستجوی دانش پرداخته‌ام.

هوش مصنوعی: هرگز آرزوی کسی را از دوستان شیرین‌زبان نیافتم، به‌گونه‌ای که همچون فرهاد در بیستون به سختی و بی‌مهری مانده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که در این دنیا از نعمت‌های آن بی‌بهره هستم، مانند این است که در روزگار زندگی‌ام از همه چیز و از این جهان جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی حال من از تغییرات دنیا مختل شد، خبر از وضعیت خود را به جهان ارسال کردم.