هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که نه از طرف مردم و نه از دوست خود، هیچ امیدی به پایداری و استواری در کارها ندارد. این نشان‌دهنده ناامیدی وی از وفاداری دیگران و عدم حمایت آنهاست.

هوش مصنوعی: از ناپایداری زندگی و عدم ثبات در روزگار و همچنین از پرتو بی‌رحم خورشید، من مانند ذره‌ای کوچک هستم و همچون چرخ، انسانی با قامتی بلند دارم.

هوش مصنوعی: نه اشکی که از میغ‌ها می‌ریزد، مانند دست من شیرین است، و نه دندانی که مانند شمشیر است، به نرمی زبان من می‌باشد.

هوش مصنوعی: در برابر ستم زمان، هیچ تلاشی هیچ سودی نخواهد داشت و با رفتار ناعادلانه‌ی دنیا، هیچ شجاعت و دلیری به درد نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: هر ساعت که می‌گذرد، من با ذلت تازه‌ای روبرو می‌شوم و هر لحظه، دل من از شرم و پشیمانی پر می‌شود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد آسمان از حال و هوای من خسته شده و حرف‌هایم باعث بی‌حوصلگی دنیا شده است.

هوش مصنوعی: اگر از آتش ستاره‌ای به خوشبختی نرسم و از گفت‌وگو با این روزگار، سلامتی را نبینم،

هوش مصنوعی: می‌بینم که غم‌ها و رنج‌های تازه‌ای به سراغم آمده‌اند و این وضعیت دشوار به گونه‌ای شبیه قیامت بر من حمله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: بعضی از دوستان به جای اینکه نصیحت کنند، شأن و کرامت را زیر سوال می‌برند و برخی از بزرگان نیز به جای احترام و مهربانی، انتقاد می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که به یاد و خاطر خود اندیشیدم، دست به عمل زدم و به نوعی بهای آن را پرداختم.

هوش مصنوعی: حبسی که من در آن بودم به قدری عمیق بود که هیچ راه فراری نداشتم. در این زندان نه صدای اذان شنیدم و نه نشانی از کسی که به نماز ایستاده باشد.

هوش مصنوعی: آسمان برای افرادی که دانش کافی ندارند، مانند من، در نظر نگرفته است؛ آیا تا به حال مثالی از این نوع رهبری شنیده‌ای؟

هوش مصنوعی: فقر و تنگدستی چه نشانه‌ای دارند و همانطور، آسمان‌ها نیز چه علامتی را باید بروز دهند؟

هوش مصنوعی: من از خداوند بزرگ و کرامت ازلی درخواست می‌کنم، زیرا طبیعت زندگی هرگز چیزی از کرامت به من نخواهد داد.