هوش مصنوعی: دل انسان نباید به چیزی که موقتی و عاریه‌ای است وابسته شود؛ زیرا تنها چیزی که می‌تواند آرامش روح را به همراه داشته باشد، محبت و احساس واقعی است.

هوش مصنوعی: اگر روح‌های باارزش درگیر کشمکش باشند، باز هم به عالم بالاتر صعود می‌کنند و از دنیای پست جدا می‌شوند.

هوش مصنوعی: بر روی اشک‌های چشمی که از دوری معشوق رنج می‌برد، سرزنشی نیست؛ زیرا عشق در دل او به قدری قوی است که عقل و خواب را از او می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در باغ، درختی سرسبز نیست که عجیب است. وقتی از تنه‌اش دود برخاست، مانند اینکه شاخ و برگش بشکند و خشک شود.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان شب جدایی را شیرین دانست، زمانی که در روز قیامت نمی‌توان دوباره با او دیدار کرد؟

هوش مصنوعی: دنیا بر روی آب است و زندگی همچون بادی که به سرعت می‌گذرد. با این اوصاف، چه اعتمادی می‌توان به آب و باد داشت که همواره تغییر می‌کنند؟

هوش مصنوعی: مانند گروهی که صدای زنگ حرکت را می‌شنود و دستور می‌گیرد که خیمه‌ها را جمع کنند، در حالی که هنوز اسب‌ها آماده نیستند.

هوش مصنوعی: عمر چهل سالگی به مانند کمانی شکسته است و قدرت طبیعت باعث آسیب دیدن آن شده است؛ پس بهتر است به آنچه در دست داریم، یعنی زندگی و تجربیات خود، توجه کنیم.

هوش مصنوعی: اگر روزگار تو را به خوشی و شیرینی بیفکند، فریب این خوشی را نخور؛ زیرا ممکن است دوباره مسیر زندگی‌ات به تلخی و سختی برگردد.

هوش مصنوعی: خداوند بزرگ جان بندۀ خود را می‌گیرد، تو نیز صبر کن، ای بنده‌ی پروردگار.

هوش مصنوعی: دنیا محل خودخواهی و دورویی است و تنها خداوند می‌داند که چه کسی بی‌دغدغه و بی‌گناه از آن رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: اگر به قضا و قدر راضی باشیم یا نباشیم، از این دام نمی‌توانیم به شیرمردی و شجاعت برسیم.

هوش مصنوعی: نشستن مانند گل بنفشه چه فایده‌ای دارد، زمانی که سر به زیر افسوس می‌برم و بی‌دلیل بر آن دو گل نرگس دلبسته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر خورشید غروب کند، هنوز نگران نباش. چون سایهٔ بوبکر سعد زنگی، همراه توست.