سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ماها همه شیرینی و لطف و نمکی</p></div>
<div class="m2"><p>نه ماه زمین که آفتاب فلکی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو آدمیی و دیگران آدمیند؟</p></div>
<div class="m2"><p>نی‌نی تو که خط سبز داری ملکی</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1010

رباعی شمارهٔ ۱۴۰

ماها همه شیرینی و لطف و نمکی
نه ماه زمین که آفتاب فلکی
تو آدمیی و دیگران آدمیند
نی نی تو که خط سبز داری ملکی

هوش مصنوعی: شعر درباره ماه و انسانیت است. شاعر به زیبایی و لطافت ماه اشاره می‌کند و آن را نسبت به دیگران تشبیه می‌کند. او به این نکته می‌پردازد که همه انسان‌ها نیز مانند ماه زیبا و ارزشمند هستند و در نهایت، یک خط سبز که نشان از زندگی و امید دارد، نماد خاصی برای انسان‌ها به شمار می‌رود.

رباعی شمارهٔ ۱۳۸

رباعی شمارهٔ ۱۳۹

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6878

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/27137

هوش مصنوعی: همه ماه‌ها از نظر زیبایی و جذابیت خاص خود را دارند، اما ماه زمین نسبت به ماه‌های دیگر مانند آفتاب در آسمان می‌درخشد و متفاوت است.

ماها همه شیرینی و لطف و نمکی

نه ماه زمین که آفتاب فلکی

هوش مصنوعی: تو انسان هستی و دیگران هم انسان‌اند؟ نه، تو که خط سبز داری، متفاوتی و به نوعی خاصی تعلق داری.

تو آدمیی و دیگران آدمیند؟

نی‌نی تو که خط سبز داری ملکی

رباعی شمارهٔ ۱۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۳۹ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۱۳۹ به خوانش فاطمه زندی