این که بعضی از اشعار ایرج‌میرزا و یا هجوسرایان ابیاتشان اینگونه نگاشته شود که خود خواننده دریابد که سه نقطه چیست هرچند شیوه اشتباهی هست ولیکن لغات و کلمات با بار منفی و تابو در اکثر کشورها مشکل نگارش پیدا می‌کنند نیز حرفی نیست و باید منتظر گذار از تابوها بود و احترام به آزادی بیان رخت تازه‌ایی بر تن کند باید سوخت و ساخت ولی این که دیگه خیلی مسخره هست جاهای خالی رو پرکنید؟ چرا؟ اکنون دسترسی به دیوان استاد سخن ندارم تا علت اینکار رو دریابم. ولی حتماً از سایر دوستان هم که اطلاعی از این ابیات دارند توضیحی بنویسند

عالمیست صحیح هست نه عالمست

این نقطه ها ربطی به مدل ایرج خانی ندارد بلکه از معجزات جاویدان محمد علی فروغی(خ.ل.ک) است.

آخر این مسکین کم از بیگانه ایست؟

سعی کردم تکمیل کنم شعر را

مهدی اسماعیلی رخ

--------

حالم از شرح غمت افسانه‌ایست

چشمم از عکس رخت بتخانه‌ایست

هر کجا بدگوهری در عالمست

در کنار آنچنان دردانه‌ایست

بر امید زلف چون زنجیر تو

ای بسا عاقل که چون دیوانه‌ایست

گفتم او را این چه زلف (ی پُر خم است ) 

گفت هان فی‌الجمله در ( آن شانه‌ایست )

از لبش یک نکته‌ای ( بحری مراست )

وز خمش یک قطره‌ای پیمانه‌ایست

با فروغ آفتاب حسن او

شمع گردون کمتر از پروانه‌ایست

نازنینا رخ چه می‌پوشی ز من

آخر این مسکین کم از بیگانه‌ایست

از بت آزر حکایت‌ها کنند

بت خود اینست از ( برش بتخانه‌ایست )

دل نه جای تست آخر چون کنم

در جهانم خود همین ویرانه‌ایست

این نه دل خوانند کین ( سان شرحه است )

این نه عشق است از ( جفا الوانه‌ایست )

#سعدی