هوش مصنوعی: هرچقدر که بخواهی بر من ظلم کن، اما من هرگز از دامن تو جدا نخواهم شد.

هوش مصنوعی: تو چنان دل مرا به دام انداختی که دیگر نه دلم می‌خواهد به خانه‌ام برگردم.

هوش مصنوعی: اگر می‌دانی که او به خاطر زلف‌های تو در بند و زنجیر است، نباید او را بیشتر به زنجیر بیندازی.

هوش مصنوعی: به زیبایی قامت تو، نمی‌توانم فکر کنم که برگ سروی در جهان وجود داشته باشد که از تو زیباتر باشد.

هوش مصنوعی: ای باغبان، این سرو را بکار و اگر شخصی دلسوخته‌ای هست، آن سرو را برای او بردار.

هوش مصنوعی: جهان با نور ماه و خورشید روشن است، اما دنیا برای ما با دیدن تو روشن و پرنور می‌شود.

هوش مصنوعی: تو بدون زینت و آرایش، زیبایی خاصی داری و حتی بدون لباس و زیور هم جذاب و دلخواهی.

هوش مصنوعی: شبی را تصور می‌کنم که تو مهمان من خواهی بود، شبی که دوستی‌ها را جشن می‌گیریم و بر دشمنان غلبه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: گروهی از مردم که از حال دل من خبر ندارند، از ناله و آه من شگفت‌زده هستند.

هوش مصنوعی: وقتی آتش در خانه‌ای شعله‌ور باشد، چطور می‌توان انتظار داشت که دود از در یا پنجره بیرون نیامد؟

هوش مصنوعی: هر کس تو را ببیند دوستت می‌دارد و این خطایی نیست بر سعدی معین.