مصرع دوم از بیت نخست بی گمان بدین صورت است: گلبرگ بدین تری ندیدم
یای آخر دلبر ودیگر ردیفها همه یای مصدری است و نه یای وحدت، ازین رو خواندن مصرع مورد اشاره با یای وحدت چنانکه ثبت شده است با شکال روبروست.

ببخشایید منظورم قافیه بود و نه ردیف

مصراع اوّل بیت ششم:
چون دُرّ دو رسته‌ی دهانت

@دکتر ترابی:
طری واژه‌ای عربی است (گو این که معرب تری فارسی باشد) -لینک به لغتنامه- و به تنهایی معنی «تر و تازه» و نه تری و تازگی می‌دهد.
ضمن این که یای مصرع آخر (قلندری) یای وحدت است و حداقل در این غزل سعدی قاعده قافیه نکردن یای مصدری و یای وحدت را رعایت نکرده است.

ایهام در کلمهٔ «مشتری» در بیت هفتم بسیار شیرین و شیطنت‌آمیز و رندانه و هنرمندانه است: شیخ این که خیلی وقتها ماه با سیاره مشتری در آسمان دیده نمی‌شود را شاهد آورده که ماه چندان هم مشتری (=خریدار) ندارد.

@ حمید رضا محمدی
سپاس می گزارم
همانجا :
طری تازه و تر ( منتهی الارب) ( آنندراج) گویند معرب تری است که تازگی و رطوبت باشد( برهان) شاداب، با طراوت. در باب یای وحدت و مصدری جدا کردنشان براستی سخت است ار چه میتوان یای قلندری را نیز
مصدری خواند و البته مانا در نهان خانه سراینده است و همواره خداوند آگاه ترین .
ببخشایید

مه را که خرد؟ که من بکرات
مه دیدم و مشتری ندیدم
کرات با خوانش متفاوت کُره می‌شه و با مه و مشتری تناسب داره.

چون شعر شکر فشان سعدی

هرگز سخن دری ندیدم