تا یار تو باشی من که باشم
تاقرارتوباشی بیقرارکی باشم
دیدم در ندایت بندگی و گفتم
اله اکبراز این عشق چو باشم

با سلام (گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش می گویم بعد از من خواهند گفت به دورانها ) هر کس ادعای عشق او را دارد خداوند هزاران بار او را مورد ازمایش قرار میدهد تا ( سیه روی شود هر که در او غش باشد ) چناچه این امتحان را از همه انبیایش از جمله ابراهیم . نوح . ایوب . یوسف .... گرفت و همه انها نمره عالی گرفتند و قبول شدند و از جمله صالحین گشتند و باید بدانیم که امتحان الهی نه تنها در سختیها بلکه در اسایش و رفاه نیز گرفته میشود وقتی نعمت در اختیارت هست باید برای رفع مشکلات مردم قرار بگیرد نه فقط جمع اوری شود و ما نگهبان مفتی ان باشیم و بعد هم وراث راه ما را ادامه دهندتا بالاخره جایی همه ان بر باد رود

سلام
باز هم در جواب سعدی و تقدیم به ساحت دوست:
با خیال وصال خوش بودم
خیل هجران او به قلبم تاخت

آفرین به خانم ذوالقدر بابت این بیت لطیف و زیبا. لذت بردم.

سلام بیت اول مصراع دوم رو لطفا تصحیح کنید
ویش = وی اش

وزن : فاعلاتن مفاعلن فع لان

بیت اول

هر که خصم اندر او کمند انداخت 

به مرادِ وی اش بباید ساخت

هر کس که دشمن بر او کمند اندازد و را اسیر سازد . ناچار باید با خواست دشمن و اسیر کننده خویش بسازد . [ خصم = دشمن / مراد = آرزو ]

 بیت دوم

هر که عاشق نبود ، مرد نشد

نقره فایق نگشت تا نگُداخت

هر کس عشق نورزد مردِ کامل نمی شود همچانکه نقره تا در کوره ذوب نشود و خالص نگردد ، برتری نمی یابد . [ فایق = برتر و برگزیده / مرد = آدمی و انسان / گداختن = ذوب شدن ]

 بیت سوم

هیچ مصلح به کوی عشق نرفت

که نه دنیا و آخرت درباخت

هیچ انسان اهلِ صلاحی وجود ندارد که به کوی عشق برود و دنیا و آخرت خویش را نثارِ عشق نسازد . [ مصلح = پارسا و کسی که اهل صلاح و تقوا باشد ]

بیت چهارم

آن چنانش به ذکر مشغولم 

که ندانم به خویشتن پرداخت

چنان به یاد او مشغولم که نمی توانم در بند خویش باشم . [ ذکر = یاد ، دعا / دانستن = توانستن / پرداختن به خویش = به خود مشغول شدن ]

 بیت پنجم

همچنان شُکرِ عشق می گویم

که گَرم دل بسوخت ، جان بنواخت

هنوز هم از عشق سپاسگزارم اگر چه دلم را در نهیبِ خویش بسوخت ، اما جانم را نوازش کرد . [ دل سوختن = کنایه از غمگین و رنجور گشتن / نواختن جان = کنایه از آرامش دادن به جان ]

 بیت ششم

سعدیا ، خوشتر از حدیثِ تو نیست 

تحفۀ روزگارِ اهل شناخت

ای سعدی ، هیچ ارمغانی برای عُمر و روزگار عارفان و آگاهان ، بهتر از سخنِ تو وجود ندارد . [ حدیث = سخن و در اینجا شعر و نوشته / تحفه = هدیه و ارمغان / اهل شناخت = اهل معرفت و آگاهی ]

 بیت هفتم

آفرین بر زبان شیرینت 

کِاین همه شور در جهان انداخت

زبان خوش و بیان شیرینت را می ستایم که دنیا را تا این حد غرق در وجد و هیجان ساخته است . [ شور = وجد و هیجان ، غوغا ]منبع : شرح غزلهای سعدی 

دکتر محمدرضا برزگر خالقی 

دکتر تورج عقدایی 

سعدی : به چه کار آیدت ز گُل طبقی ؟

از گلستان ِ ما بِبَر طبقی 

شاد و تندرست باشید .