بیت 21:
«که گر با من آید فبس القرین»
باید به صورت
«که گر با من آید فبئس القرین»
باشد.

در متن کلیات سعدی باهتمام محمد علی فروغی، مصراع اول بگونه زیر آمده است . "که " زیادی است.
شنیدستم از راویان کلام که در عهد عیسی علیه‌السلام
همچنین بیت هفتم بگونه زیر آمده است .
نه چشمی چو بینندگان راست رو نه گوشی چو مردم نصیحت شنو
" به جای "به پای" - "نه پای" صحیح است.

چقدر دل شیخ اجل از پارسای عبادت نمای خون بوده است. تو گویی همین حالا سخن میگوید:
نخورد از عبادت بر آن بی خرد
که با حق نکو بود و با خلق بد
سخن ماند از علاقلان یادگار
ز سعدی همین یک سخن یاددار
گنهکار اندیشناک از خدای
به از پارسای عبادت نمای
واقعاً شاهکار است این شعر.
با احترام!

سخن ماند از علاقلان یادگار
ز سعدی همین یک سخن یاددار
علاقلان یعنی چه؟
منظور عاقلان نیست؟

بیت آخر که بر اساس حدیثی از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم هست اینگونه هم شنیده بودم:
گنه کار اندیش ناک نزد خدای
به از عابد زاهد خود نمای

احسان گرامی
بیتی که آوردید وزن شعر را بر هم می زند
همان ، گنهکار اندیشناک از خدای
به از پارسای عبادت نمای
درست است
شاد زی

با سلام
در مصرع اول "که" به اشتباه آمده و وزن فعولن فعولن فعولن فعل را بر هم میزند و حالت صحیح مصرع "شنیدستم از راویان کلام" میباشد.
با تشکر

سلام و درود
ازین حکایت شیرین سعدی برای برگردان سوره دخان بهره بردم.

سخن ماند از (عاقلان) یادگار
ز سعدی همین یک سخن یاددار

دید شخصی فاضلی پر مایه‌ای
آفتابی درمیان سایه‌ای
می‌رسید از دور مانند هلال
نیست بود و هست بر شکل خیال
تو گویی طبیعت حالات روحی آدمیان بسیار مستعد تبدیل شدن به ضد خود است.
اگر خیالات برمان دارد که عابد و زاهد هستیم بناگاه نوعی عصیانگری و تفرعن در درونمان جان می گیرد.
اگر دچار توهم خودبزرگ بینی شویم آرام آرام از چشم آدم ها می افتیم و کوچک و حقیر می شویم.
اگر خیال کنیم خیلی با سواد و یا حتا دانا هستیم دیگر گوشمان به حرف هیچ کس بدهکار نیست و رفته رفته نادان و خیره سر می شویم.
اگر در رویارویی با مسیحایی به گذشته خود برگردیم و ببینیم که هیچ نقطه روشنی در زیستمان نمی یابیم خالصانه و صادقانه آرزو می کنیم ای کاش بتوانیم دست کم در مسیر او گام برداریم.
و هر قدر از خود متشکر و نسبت به خود آسانگیر باشیم به همان نسبت
کمتر شوق بهروزی داریم.
تو گویی هر لحظه و هر آن زندگی آبستن بهشتی و دوزخی در خود است و ما دایما بین این دو دوزخ و بهشت در حال تاب خوردن.
عمر همچون جوی نونو می رسد
مستمری می نماید در جسد
پس تو را هر لحظه مرگ و رجعتیست
مصطفی فرمود دنیا ساعتیست

به زهد و ورع کوش و صدق و صفا
ولیکن میفزای بر مصطفی
که در میان مسیحیان عزیز، از ضرب المثل« کاتولیک‌تر از پاپ» استفاده می‌شود.
چقدر زیبا

ناداشتی: بی‌شرمی، بی‌حیایی

این شعر بازگویی تمثیل معروف فریسی و خراجگیر از انجیله، به شرح زیر:

آنگاه برای برخی که از پارسایی خویش مطمئن بودند و بر دیگران به دیدۀ تحقیر می‌نگریستند، این مَثَل را آورد: «دو تن برای عبادت به معبد رفتند، یکی فَریسی، دیگری خَراجگیر. فَریسی ایستاد و با خود چنین دعا کرد: ”خدایا، تو را شکر می‌گویم که همچون دیگر مردمان دزد و بدکاره و زناکار نیستم، و نه مانند این خَراجگیرم. دو بار در هفته روزه می‌گیرم و از هر چه به دست می‌آورم، ده‌یک می‌دهم.“ امّا آن خَراجگیر دور ایستاد و نخواست حتی چشمان خود را به سوی آسمان بلند کند، بلکه بر سینۀ خود می‌کوفت و می‌گفت: ”خدایا، بر منِ گناهکار رحم کن.“ به شما می‌گویم که این مرد، و نه آن دیگر، پارسا شمرده شده به خانه رفت. زیرا هر که خود را برافرازد، خوار خواهد شد، و هر که خود را خوار سازد، سرافراز خواهد گردید.»

انجیل لوقا ۱۸: ۹-۱۴