بافدم
لغت‌نامه دهخدا
بافدم . [ دَ / دُ] (اِ) عاقبت . انجام . پایان کار. (برهان قاطع). عاقبت کارها. (فرهنگ جهانگیری ). عاقبت باشد. (فرهنگ اسدی ص 340). فرجام . (شرفنامه ٔ منیری ). آخر :
گرچه هر روز اندکی برداردش
بافدم روزی بپایان آردش .
رودکی .

بودنت در خاک باشد بافدم
همچنان کز خاک بود انبودنت .
رودکی .

چه بایدت کردن کنون بافدم
مگر خانه روبی چو روبه به دم .
بوشکور.

محکم کند سرهای خم تا ماه پنجم یا ششم
وانگه بیاید بافدم وانگه بیارد باطیه .
منوچهری .

براسب گمان از ره راست چم
قرارت به دوزخ بود بافدم .
اسدی .

درنسخه ٔ حسین وفائی وادات الفضلاء بجای فاء، قاف یعنی :باقدم نوشته شده است . (فرهنگ شعوری ج 1 ورق 177) و آن براساسی نیست و بافدم نیز چون باقدم مرکب است از (افدم + ب اضافه ) و در پهلوی بمعنی آخرین و نهائی است و ضبط بافدم را اسدی استخراج کرده است که در لغت فرس گوید «بافدم عاقبت باشد. رودکی گوید :
مکن خویشتن از ره راست گم
که خود رابدوزخ بری بافدم ...»
یعنی به عاقبت . (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ).