مهربانان، درود
رودکی در این سروده، جهان را به داوری نشسته که کارهایش نادرست و نابجاست. اگر نیکی کنی، با بدی سزا می دهد و پادافره را هم پاداش می دهد! رودکی به درستی واژة دانش را در بیت آخر می آورد( شما کنش نوشته اید). دانش در این بیت به معنی قدرت تمیز اس، نه به معنی مرسوم و معروف آن!
شاعر در مصراع نخست نا دانستن او را یا بهتر بگوییم نا دانشی جهان را مطرح می کند و در مصراع بعدی کنش و کردار او را زشت می انگارد

این جهان چون خواب‌آلوده‌ای‌ست که تمام کارهای او کج و معوج است و به آنچه می‌کند هشیار نیست. کسی می‌تواند این مسئله را فهم کند که دلش بیدار و هشیار باشد. یعنی که خود، به معرفت دل، فراتر از جهان خواب‌زده باشد.

جهانی که لطف و احسان آن در مقام و مرتبه بدی کردن است. یا -اگر بد را به معنای غیر مطلق [نادرستی و ناراستی] بگیریم- جهانی که در مواقع نادرست و با افراد نادرست نیکی می‌کند. و آنگاه که باید با بیماران غمخواری و مراقبت کند، دشمن‌وار به شادی می‌نشیند.

در چنین جهانی که هیچ پایداری و راستی در آن نیست، از چه پیوسته ساکن نشسته‌ای؟

افکار آن ناراست و افعالش نارواست، اما به ظاهر خوب و زیبا می‌نماید