رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن که نماند به هیچ خلق خدای است</p></div>
<div class="m2"><p>تو نه خدایی، به هیچ خلق نمانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روز شدن را نشان دهند به خورشید</p></div>
<div class="m2"><p>باز مر او را به تو دهند نشانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>هر چه بر الفاظ خلق مدحت رفته‌ست</p></div>
<div class="m2"><p>یا برود، تا به روز حشر تو آنی</p></div></div>

دیوان رودکی سمرقندی (براساس نسخه سعید نفیسی - ی ـ براگینسکی) - رودکی سمرقندی - تصویر ۱۱۲

شمارهٔ ۱۲۳

آن که نماند به هیچ خلق خدای است
تو نه خدایی به هیچ خلق نمانی
روز شدن را نشان دهند به خورشید
باز مر او را به تو دهند نشانی
هر چه بر الفاظ خلق مدحت رفته ست
یا برود تا به روز حشر تو آنی

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم خدایی اشاره دارد که هیچگاه برای خلق نمی‌ماند و در واقع به ارتباط عمیق بین خدا و انسان‌ها پرداخته است. شاعر در اینجا از روزی که خورشید روشن می‌شود به عنوان نشانی از خداوند یاد می‌کند و بیان می‌کند که هر چیزی که درباره مدح و ستایش خداوند در زبان خلق آمده، تا روز قیامت باقی می‌ماند. به طور کلی، شعر بر برتری و عظمت خداوند تاکید دارد و اشاره می‌کند که خداوند همیشه فراتر از درک بشر است.

شمارهٔ ۱۲۱ - بوی جوی مولیان آید همی

شمارهٔ ۱۲۲

هوش مصنوعی: آن کس که هیچ‌وقت به هیچ موجودی وابسته نمی‌شود، تنها خداوند است. تو این نیستی، زیرا تو به هیچ خلقی پایبند نخواهی ماند.

آن که نماند به هیچ خلق خدای است

تو نه خدایی، به هیچ خلق نمانی

هوش مصنوعی: وقتی روز آغاز می‌شود، خورشید به ظهور خود نشانه می‌دهد و تو نیز می‌توانی از آن نشانه‌ها راهنمایی بگیری.

روز شدن را نشان دهند به خورشید

باز مر او را به تو دهند نشانی

هوش مصنوعی: هر چیزی که در مورد ستایش و مدح تو بر زبان‌ها جاری شده یا خواهد شد، تا روز قیامت نیز بر جای خواهد ماند.

هر چه بر الفاظ خلق مدحت رفته‌ست

یا برود، تا به روز حشر تو آنی

شمارهٔ ۱۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها