هوش مصنوعی: این فرد از انسان‌های آزاداندیش زمان خود بود و در سفرهایش در ایران، به شهرهایی مختلف سر می‌زد. در اصفهان، شیخ محمد علی لاهیجی، شاعر و عارف معاصر او را ملاقات کرده و درباره او می‌گوید که در روزهای زمستان او را دید که پارچه‌ای نمدی بر دوش دارد و پا و سرش برهنه است و در میان برف‌ها راه می‌رود. برف به قدری بر سرش نشسته بود که نشان از حالتی مختل و پریشان در او داشت و به نظر می‌رسید که قادر به ریختن برف از سرش نیست. وقتی می‌خواستم با او صحبت کنم، متوجه من نشد و به راسته خود ادامه داد. در نهایت، چند بیت شعر از او باقی مانده است.

هوش مصنوعی: چشم‌انتظاری من از تو هیچ‌گاه قطع نمی‌شود و هرگز غیر از یک نگاه به تو، چیزی دیگری در زندگی‌ام نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: چرا از بیچاره‌ای که تنها من به او تعلق دارم، جلوگیری می‌کنی؟ من همان گدای بی‌پادشاه هستم که به او وابسته‌ام.