هوش مصنوعی: امیر محمد امین، از طایفهٔ ترکمانیه است و در شهر کاشان تحصیل کرده است. او دانش‌آموز ملامیرزا جان شیروانی در زمینهٔ حکمت بوده و در زمان شاه طهماست صفوی زندگی می‌کند. پس از مدتی سفر، به زندگی ساده و قناعت رو می‌آورد و در گوشه‌ای از دنیا به فقر و فنا می‌انداخت. او در سال ۹۶۹ هجری در لاهیجان گیلان درگذشته است و اشعار زیادی از خود به جا گذاشته است. چند بیت شعر از او نیز موجود است.

هوش مصنوعی: ای خدا، این چه دردی است که هیچ راه درمانی برایش وجود ندارد و این چه اندوه و غمی است که هرگز پایان نمی‌یابد؟

هوش مصنوعی: من در خیال تو همراه هستم و دلم آرام است چرا که این وصال، پیوندی است که غم جدایی را در پی ندارد.

هوش مصنوعی: من خوشحالم که عشق در دلم باقی مانده و از این که به وسوسه‌های بیهوده برگردم، جلوگیری کرده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بلایی بر سر دنیا آمده که عشق و محبت تو باعث شده دو نفر هیچگاه نتوانند با یکدیگر آشنا شوند.

هوش مصنوعی: کمی قبل به تو گفتم که از درد دل حرف بزنم، از این ترسیدم که مبادا ناراحت شوی؛ در حالی که حرف‌های زیادی برای گفتن دارم.

هوش مصنوعی: من از عذاب گناهانم می‌ترسم، زیرا به جز عذاب دوزخ، آتش جدایی و حسرت فردای قیامت نیز وجود دارد که می‌تواند قلبم را بسوزاند.