و هُوَ قدوة المحققین و زبدة العارفین میرزا محمدتقی بن میرزا محمد کاظم. آن جناب در علوم عقلیه وحید و در فنون نقلیه فرید. و آبا و اجداد مولانا همواره در آن ولایت به طبابت مشغول و در نهایت عزت و احترام می‌زیسته‌اند و خود نیز درحکمت الهی و حکمت طبیعی به غایت جامعیت داشته و جمعی در خدمتش تلمذ گزیده بودند و اکتساب فضایل می‌نمودند. غرض، چون از علم ظاهر، باطنی ندید طالب علوم باطنی گردید. دست تقدیر گریبان اختیار خاطرش را به چنگ مشتاق علی شاه انداخت و مولانا را به آن فضل و کمال مقید و اسیر آن امی ساخت. لاجرم عوام و خواص به طعن و ملامت مولانا پرداختند و او را هدف تیر آزار ساختند و زجر بی شمار و جفای بسیار از ابنای زمان دید و از آن راه پرخطر برنگردید. بالجمله حالات مولانا مفصل است. مختصری اینکه ارادت به مشتاق علی شاه داشت و اجازه از میرزا رونق کرمانی و بعد از شهادت مشتاق علی شاه در سنهٔ یک هزار و دویست و شش در شهر کرمان جناب مولانا، دیوانی به نام وی تمام کرده. چون حالات وی و حالات مولوی رومی مناسب اتفاق افتاده او را مولوی ثانی و برخی مولوی کرمانی خوانند چنانکه مولوی رومی فاضل بوده. شمس الدین تبریزی امی می‌نمود و شمس الدین را کشتند و مولوی، دیوانی به نام وی پرداخت. مولوی مذکور نیز دیوانی به اسم مشتاق موسوم به مشتاقیه ساخت. مجملاً وی از اعاظم فضلا و عرفای متأخرین بوده و در سنهٔ هزار و دویست و پانزده در کرمانشاهان وفات نمود. آن جناب را مثنوی است موسوم به بحرالاسرار مشتمل بر حقایق و دقایق و رساله در شرح آن مسمی به مجمع البحار و دیوان مشتاقیه مشتمل بر قصاید و غزلیات و رساله‌ای موسم به کبریت احمر در طریقهٔ ذکر و فکر و او را در سلوک باطن به طریق رمز نوشته و هم رساله‌ای است موسوم به خلاصة العلوم. چون اشعارش فصیح و بلیغ و مضامین خوب دارد و کمتر شنیده شده است فقیر در این کتاب بعضی از بحرالاسرار و برخی از قصاید و غزلیات وی ثبت می‌نماید و از آن جمله است:

بای بسم اللّه الرحمن الرحیم

هست مفتاح در گنج حکیم

گنج حکمت آن کتاب رحمت است

بسمله چون باب گنج حکمت است

گنج حکمت شهر علم مصطفی است

بسمله رمز علی با بهاست

بسمله آیینهٔ گنج احد

بسمله گنجینهٔ گنج صمد

مطلع دیباچهٔ ام الکتاب

مجمع مجموعهٔ فصل الخطاب

هرچه در قرآن خفیه واضحه

مجتمع آمد همه در فاتحه

هرچه در سبع المثانی منطوی است

بسمله برجمله طُرّاً محتوی است

هر چه اندر بسمله شد مندرج

حرف با بر جمله آمدمندمج

هر چه اندر باست انوار هدا

کُلُّهُ فِی نُقْطَةٍ هِی تَحْتَ بَا

شرح این معنی بگویم با تو فاش

جمع کن دل را و پر کنده مباش

هرچه در عالم عیان و مظهر است

جمله در انسان کامل مضمر است

هست عالم چون کتاب مستبین

کُلُّه مَا فِیْهِ فِی الْإنْسانْمُبْین

لَیْسَ ذَالانسانُ جِرْماَ یَصْغُرُ

اِنْطَوی فِیْهِ الْکِتابُ الأَکْبَر

سُوْرَةٌ الْحَمدِ صَراطُ الْمُستقیم

نیست جز انسان کامل ای حکیم

هر کمال کاملی آمد یقین

مجتمع در شخص خیرالمرسلین

صورت او آیت رحمت بود

معنی او صورت وحدت بود

چیست دانی معنی ختم الرسل

عقل اول روح اعظم امر کل

حلقهٔ اولی ازین خوش سلسله

حرف اول از حروف بسمله

تحت سرّ باست سرّ مختفی

صورت آن نقطه آمد ای صفی

چون نبی اعظم آمد حرف با

سر او چبود ولایت تحتها

باست ظاهر نقطه باطن فی المرام

باست ناطق نقطه صامت فی الکلام

نقطه چبود کُلُّ مَالَا یَنْقَسِم

وحدت آمد گشت کثرت منقسم

صورت نقطه ولایت آمده

معنی آن عین وحدت آمده

زان سبب فرمود شاه اولیاء

رمز اِنِّی نَقْطَةٌ هِی تَحْتَ بَا

مرحبا آن تحت فوقانی مقام

حبذا آن عبد ربانی مقام

در دنو حق علوی مختفی است

در علوّ حق دنوی هم خفی است

در جمال او جلالی مستقر

در جلال او جمالی مستتر

نیست در احمد یقین الا علی

کُلُّ هُمْمِنْهُ وَ مِنْهُ یَنْجَلی

در میان جان حیدر احمد است

عشق را با حسن، وصلی سرمد است

ذات این دو بی گمان یکتا بود

دو شبح مرآت و یک معنا بود

میم احمد در احد غرق آمده

متصل گشته بلا فرق آمده

هم علی از رب اعلی جلوه گر

آن یکی چون بحر دان دیگر گهر

بحر چبود اصل لؤلؤی خوشاب

چیست لؤلؤ آب پرورده ز آب

چونکه پیدا نیست عمق بحر ذات

نیست کشتی را به تن از آن نجات

پس فرود آییم اندر ساحلات

ساحلات پهن اسماء و صفات

اسم چبود از مسمی صورتی

هست هر صورت ز معنی آیتی

اسم اللّه چیست وجه عین ذات

مجمع مجموع اسماء و صفات

وجه چبود مجمع حسن بتان

باغ دل بستان عشق عاشقان

گونه گونه میوهٔ شیرین درو

دسته دسته سنبل و نسرین درو

عشوه‌های حسن آن رب البشر

هست چون زین اسم جامع جلوه گر

لاجرم این اسم وجه اللّه بود

داند این را هر که مرد ره بود

لطف و قهری هست آن دلدار را

شهد و زهری آن شکر گفتار را

بر جمال او جلالش محتوی است

بر جلال او جمالش محتوی است

اسم اللّه جامع اسماء بود

لطف و قهر او درو پیدا بود

کُلُّ اسماءِ جَمَالِ لایَزَال

جَمْعُ اَسْمَاءِ جلالِ ذُوْالْجَلَال

هست در این اسم جامع مندرج

اوست بر کل مراتب مندمج

گه نِعَم بفرستد و گاهی نقم

وَجْهُ رَبِّی ذُوْالْجَلالِ وَالْکَرَم

لیک رحمت بر غضب سابق بود

نعمتش بر نعمتش فایق بود

مؤمن از فیض رحیمی منتفع

کافر از فیض رحیمی منقطع

چیست آدم عالم مستجملی

چیست عالم آدم مستفضلی

عالم اجمال آدم آمده

آدم تفصیل عالم آمده

این حدیث از دل نه از سمع آمده

که ولایت موطن جمع آمده

لاجرم فرمود شاه اولیاء

سِرّ اِنّی نُقْطَةُ هِی تَحْتَ با

نقطه دان جمع حقیقی بی خلاف

جمع های مابقی جمع مضاف

آنکه در معراج وحی از حق شنفت

لی مع اللّه از زبان جمع گفت

خود نبی رهبر بود سوی ولی

و آن ولی سوی خداوند علی

عارفی کو گوهر توحید سفت

ذات را تسبیح و هم تحمید گفت

گه مسبّح آمده ذات از علوّ

گه محمد آمده ذات از دُنَو

هست تسبیح خدا تنزیه ذات

هست تحمید وی اظهار صفات

ذات را تسبیح کن ای معتدل

تا که تشبیهی نگردی و خجل

ذات را تحمید می‌کن ای صفی

تا نه تعطیلی شوی چون فلسفی

عارفی از جمع ارباب عقول

مؤمنی از شیعهٔ آل رسول

گشت سائل از امام رهنما

آفتاب آسمان اِنّما

بحر دانش منبع علم الیقین

جعفر صادق امام راستین

گفت کَیْفَ تَنْعَتُ الرَّبَ الْعظیمَ

اِهْدِنا فِیْهِ صِرَاطَ الْمُستقیم

شاه فرمودش که لاَ تَعْطِیْلَ فِیْهِ

ثُمَّ لاَ تَشْبِیْهَ فِیْمَا تقتضیه

شیء گویش لیک کَالأشیاءِ لاَ

بحر گویش لیک مِثْلَ المَاء لاَ

عالمش گو لا بِمْثلِ الْعالِمیْنِ

قادرش گو لا بمثل القادِرین

نور گویش لیک کَالاشیاء ظلام

شمس گویش لیک لاَ فِیْهِ غَمام

گر تو خواهی شرح این قول سدید

اَلْقِ سَمْعَ الرُّوْحِ وَالْقَلْبَ الشَّهید

ذات حق را به اعتبار صرف ذات

عَاریاً مِنْکُلِّ الأَسماءِ وَالصِّفات

هست بُعدی از جمیع ممکنات

بَعْدَ قُدْسِ الذَّاتِ لِلْعَبْدِ الجِهِات

همچنین مِنْحَیْثُ الاَسْمَاءُ و الصفّات

هست قربی ذات را با ممکنات

فَهْوُ عَالٍ مِنْکَ فِی عَیْن الدُّنُوَ

وَهُوَ دَانٍ عَنْکَ فِی عَیْنِ العُلُوّ

نفی تعطیل است اثبات دنو

سلب تشبیه است ایجاب علو

پس معطل قرب حق را منکر است

پس مشبه بُعد حق را کافر است

هست تسبیح تو اثبات علو

هست تحمید تو ایجاب دنو

سبحه بی تحمید تعطیل حق است

حمد بی تسبیح تنزیه حق است

پس بگو سُبْحانَ رَبِّی حِامِداً

لاَ تُعَطِّلْلاَ تُشَبِهْجَاهِدا

چون ولی آئینهٔ سبوحی است

چون نَبِی رَبُّ المَلَک و الرُّوحی است

نام او آمد علیؑاز کبریا

نام این آمد محمدؐاز خدا

شد محمدؐرا ز محمود اشتقاق

وان علیؑرا هم به اعلا التصاق

آن علی گنجینهٔ سر علو

وان نبی آئینهٔ نور دنو

اول و آخر علی و احمد است

باطن و ظاهر علی و احمد است

اعتبارات عقول است این دویی

ورنه اینجا نیست مایی و تویی

زانکه عالی در علوستش دنو

زانکه دانی در دنوستش علو

زانکه باطن در بطونستش ظهور

زانکه ظاهر از ظهورستش ستور

اول اندر اولویت لاحق است

آخر اندر آخریت سابق است

جمع اضداد است ما رامستحیل

قدرتش بر جمع ضدها مستطیل

ذات پاکش را به ضدها اتّصاف

ذرّه‌ای نه ز اعتدالش انحراف

معنی دریا بطون است و خفا

صورت دریا ظهور است و جلا

معنی او را ز ما بعد و علو

صورت او را به ما قرب و دنو

معنی‌اش جذب آورد صورت سلوک

صورتش عبد آورد معنی ملوک

صورت اِنْکُنْتُمْتُحِبُّونَ اللّه است

معنی از یُحْبِبکُمُ اللّه آگه است

حب ما نسبت به حق باشد سلوک

حبّ حق نیست به ما جذب الملوک

عشق در معشوق و در عاشق نهان

سبق در مسبوق و در سابق نهان

مقترن با کل و بالاتر ز کل

مختفی در کل و رسواتر ز کل

هرچه گویم عشق از آن بالاترست

احمد اعظم علی اکبر است

پیش از آن کاین عالم آید در وجود

گنج مخفی بود و عشق آن شاه بود

داشت با خود آینه از ذات خویش

خویش را می‌دید در مرآت خویش

حسن ذاتی داشت در وجه کمال

عشق ذاتی داشت بی نقص و زوال

چون جمال خویش بر صحرا نهاد

عکس حسن و عشق در عالم فتاد

وجه حسنش را نبی آیینه‌ای

گنج عشقش را ولی گنجینه‌ای

عاشقان آیینه‌های عشق حق

پیش شاه حسن عبد مسترق

خوبرویان آینهٔ خوبی او

حسن ایشان عکس محبوبی او

آن جلالش احتجاب عین ذات

آن جمالش انکشافات صفات

هر جمالش را جلال قاهری است

هر جلالش را جلال باهری است

مر ظهورش را بطونست و خفا

مر بطونش را ظهور است و جلا

وجه او بی پرده چون مشرق شود

دیده‌ها را مفنی و محرق شود

شمس چون پرده بپوشد از غمام

قرص او را می‌توان دیدن تمام

بی حجاب ابر گر ظاهر شود

فرط نورش دیده را قاهر بود

در جمال او جلالش مستتر

در جلال او جمالش مستتر

رفق و اهمال حق استدراج اوست

رنج و درد و ابتلا معراج اوست

قهرها در لطفها باشد دفین

گوش کن اُمِلْی لَهُمْکَیْدی مَتین

لطفها در قهر پنهان یاثقات

فِی القِصاصَاتِ لَکُمْفَیْضُ الحَیات

قسم مؤمن این جهان آمد جلال

قسم کافر این جهان آمد جمال

آن جهان مؤمن در اعزاز و نعیم

آن جهان کافر در اذلال و جحیم

عاشقان از کفر و ایمان برترند

عاشقان از جسم و از جان برترند

غیب مطلق چیست در آن مستتر

وان شهادت چیست حسن جلوه گر

پردگی آنست و حسنش پرده‌ای

پرورنده آن و این پرورده‌ای

ان نهان در این چو نشأه در شراب

این عیان از آن چو از دریا حباب

آن چه باشد آنکه نامش هو بود

مطلق از تقیید ما و تو بود

هو عبارت آمد از اطلاق ذات

آن تعینهاش اسما و صفات

ذات چون بحر و تعیّن همچو موج

ذات فرد است و تعین زوج زوج

موج اول موج الامواج آمده

زوج اول زوج الازواج آمده

معنی‌اش بحر است و صورت گشته موج

معنی‌اش فرد است و صورت گشته زوج

قابل اطلاق و تقیید آمده

برزخ تعلیق و تجرید آمده

واجب و ممکن دو بحر بیکران

موج اول برزخ لایبغیان

موج اول بحر اول را چو موج

خویشتن بحری و موجش فوج فوج

موج اول چیست دانی شاه زاد

کرده در بر کسوت خاص صفات

گه قلندروش مجرد از لباس

صوفیانه گاه پوشیده پلاس

گه مجرد گردد از لُبس السَّنَد

اسم لایق نیست او را جز احد

خرقه چون پوشد به خود صوفی صفت

واحدش گویند اهل معرفت

خواهم از خرقه تعین ای پسر

خواه خرقه گوی و می‌خواهی کمر

چون کمربندد احدخوش بر میان

از احد احمد شود جلوه کنان

از میان احمد کمر چون واکند

در دل بحر احد مأوا کند

تاج چون بر سر گذارد از وقار

گردد اندر ملک واحد شهریار

موج اول احمد آمد ای ولی

ظاهر او احمد و باطن علی

موج اول احمد آمد ای ولد

صورت او واحد و معنی احد

واحدیت آن ظهورش در صفات

آن احد آمد بطون عین ذات

بحر واحد را دو موج کالجبال

هر یکی بحر عظیم بی مثال

عالم اسماش بحر اقدم است

بحر دیگر کاینات عالم است

بحر اول چیست دانی بحر ذات

عَالیاً مِنْکُلِّ اَسْما و الصّفات

بحر اول چیست دانی بحر هو

بحرهای مابقی امواج او

بحر اول لابقی اسم علیه

فِیْهِ یَفْنَی الکُلُّ یَسْتَهْلِک لَدَیه

اسم باشد لفظ ذات و لفظ هو

آن عبارت این اشارت سوی او

هُو تَعَالَتْذَاتُهُ مِنْکُلِّ اِسْم

برتر از هر اسم و رسم و روح و جسم

گرچه بر وی اسمها لاواقع است

سوی وی مجموع اسما راجع است

چون علی مطلق است آن ذات هو

پس عَلَیْهِ واقع نبود نکو

لیک إلَیْهِ راجِعُ جایز بود

زانکه اسم از حضرتش فایز بود

یَا خَفِیاً قَدْمَلأتَ الخَافِقَیْنِ

قَدْعَلَوْتَ فَوْقَ نُوْرِ الْمَشْرِقَیْنِ

تو علی مطلقی و مادنی

کی دنی آگه شد از سر علی

نیست ما را حق و نطق دم زدن

خود ز خود دم می‌توانی هم زدن

چونکه لا أُحْصِی ترا گفت آن رسول

خود چه باشد حد ما مستِ فضول

بحر اول چیست آن بحر العلی

آری از کل است بر کل معتلی

از اضافت وز تقید عالی است

بر اضافت بر تقید والی است

برتر آمد از عموم اختصاص

با اعم آمد اعم با خاص خاص

با مجرد خوش مجرد آمده

با مقید خوش مقید آمده

لا به شرط مطلق او ذات حق است

نه مقید ای عجب نه مطلق است

زانکه مطلق او به شرط لا بود

آن مقید شرط وی اشیا بود

لا یکی شرط است اشیا دیگر است

او ز شرط لا و اشیا برتر است

ذات مطلق برتر از اشیاء لاست

هوی مطلق برتر از الا و لاست

لا ابالی حقیقی او بود

ذات عالیّ حقیقی هو بود

مرحبا ای لاابالی مرحبا

مرحبا ای ذات عالی مرحبا

چون شوی مطلق قلندروش شوی

سرکش از کونین چون آتش شوی

بند گردی چون به قید معرفت

می‌توان گفتن ترا صوفی صفت

چون به هم جمع آوری جذب و سلوک

صوفی کامل شوی و ازملوک

جان ما را هم تو درمان هم تو درد

با همه جمعی و از مجموع فرد

تو به ذات خود قلندر آمدی

زین سه کس در رتبه برتر آمدی

رتبه چبود رتبه را تو دل دهی

چیست منزل تو به کس منزل دهی

از تو پیدا شد همه جذب و سلوک

آفریدی تو همه عبد و ملوک

مرحبا رندِ قلندر مرحبا

مرحبا اللّه اکبر مرحبا

احمد آن صوفی کامل معرفت

چونکه واحد شد شود صوفی صفت

چون احد گردد قلندروش شود

همچو آتش از همه سرکش شود

هو شود چون احمد کامل عیار

خود قلندر می‌شود ای مرد کار

حمد چبود نعتِ ذات احمدی

کیست احمد و چه ذات سرمدی

گاه احمد می‌شود گاهی احد

گه صنم می‌گردد و گاهی صمد

تا شد او بت، بت پرستی کار ماست

روی او بت موی او زنار ماست

بت پرستانیم اندر کوی او

بسته زناری ز تارِ موی او

هان چه می‌گویی دلا هوشیار شو

وقت مستی نیست اندر کار شو

هر که زان مشرب یکی جرعه بخورد

زندهٔ جاوید شد هرگز نمرد

مستی آن می نه آن مستی بود

که در او بیهوشی و مستی بود

مرحبا ای مستِ هشیار آفرین

بی خبر از خود خبردار آفرین

تا به دریایی تو ما در ساحلیم

وصف دریا را چگونه قابلیم

بحر حال سکر و ساحل حال صحو

ساحل وبحر است این اثبات و محو

رهنما را ظاهری و باطنی است

باطنش را نیز بطن کامنی است

بطن را بطنی است بطنی دلپذیر

بطن بطن بطن تا بطن الاخیر

هفت بطن او راست تا هفتاد بطن

بطن‌ها را بی شمار افتاد بطن

جملهٔ این بطن‌های خوب و نغز

یکدگر را آمده چون قشر و مغز

بطن‌های اوسطی و برزخی

هر یکی دو وجه دارد یا اخی

وجه ظهریت عبودیت بود

وجه بطنیت ربوبیت بود

برزخی نبود چو ظهر اولین

عبد مطلق اوست آدم را چو طین

برزخی نبود چو آن بطن اخیر

رب مطلق اوست سلطان خبیر

ظهر اول چیست عبد فاقر است

غیر ازین هر کس بداند کافر است

بطن آخر چیست ذات اللّه است

غیر ازین هر کس بداند گمره است

کیست تالی آنکه غیر باصر است

آنکه باطن را بگوید ظاهر است

کیست غالی آنکه غیر فاطن است

آنکه ظاهر را بگوید باطن است

تالی آن باشد که جان را گفت جسم

یا مسما را مسما کرد اسم

غالی آن باشد که تن را گفت دل

یا که گل را گفت جان معتدل

آنکه گوید گل گل است و دل دل است

نیست غالی نیست تالی عادل است

ای مقامات وجود است ای پسر

عقل زین تمییزها دارد خبر

این تعینهای اسماء و صفات

وین تشخصهای اعیان و ذوات

بحر را گاهی جدا کردن ز موج

فرد را گاهی جدا کردن ز زوج

گاه گفتن نفس و عقل و گاه روح

گاه گفتن فلک و بحر و گاه نوح

گاه گفتن تالی و گاهی غلو

گاه گفتن عالی و گاهی دنو

جمله تمییزات عقل فارق است

وصف فرق عقل این بس لایق است

نور عقل آن نور فرق است ای پسر

که شناسد سر ز پا و پا ز سر

ای خنک آن عشق گرم فرق سوز

گه نداند سر ز پا و شب ز روز

مرحبا زان عشق جمع دل نواز

که نداند جمع را از فرق باز

هرکه نوشد جام ناب عشق هو

کی شناسد عین می را از کدو

بحرِ اکوان چیست بحر عالم است

عالمش موجی و موجی آدم است

دایره وش آمد این بحر بسیط

آدمش چون مرکز و عالم محیط

همچنین هر جزو عالم عالمی است

هر نمی زین بحر در معنی یمی است

هر حبابی بحر باپهنا بود

هر یکی موجی یکی دریا بود

موج جامع حضرت انسان بود

که گلش قطره دلش عمان بود

هر یک از امواج در معنی یمی است

هر یک از اجزاء عالم عالمی است

جمع عالم چیست دانی ای امین

جلوهٔ خاص ز رب العالمین

لاجرم العالمین از بعد رب

بحر اکوان است ایمایی عجب

بحر اکوان را دو بحر است ای جواد

نام بحرالمبدء و بحر المعاد

دایره وش بحر اکوان بالتمام

این دو بحر از قافیه دو قوس نام

آن یکی قوس النزول و الدنو

آن دگر قوس العروج و العلو

بحر مبدء آمده قوس النزول

پایه پایه نور را در وی افول

قوس عارج بحر عود است و رجوع

پایه پایه نور را در وی طلوع

لیلةُ القدر آمده قوس النزول

زانکه در وی شمس را باشد افول

نور او پنهان شود در لیل قدر

شمس در وی می‌نماید قدر بدر

بدر بر وی جلوهٔ قدر هلال

عقل بر وی جلوه گر قدر خیال

چون بسی انوار در وی می‌نهفت

فِیهِ تنزیل مَلَک و الروح گفت

روح تو شمس است چون نازل شود

بدر گردد یعنی آن جان دل شود

آن ملک بدر است چون آرد نزول

خود هلالی می‌شود عندالافول

آن هلالت آمده جسم مثال

نیست و نه هست نه همچون خیال

قوس عارج نام او یوم القیام

کاندر او خورشید بنماید تمام

تَعْرُجُ الأَمْلاکُ و الأَرْواحُ فِیْه

وصف آن یوم القیام است ای نبیه

گل همه دل گردد و دل دلستان

تن همه جان گردد و جان جان جان

عاشقان از غیر حق آزاده‌اند

عاشقان از غیر حق دل ساده‌اند

عاشقان اصحاب اخلاص آمدند

مخلصانِ حضرت خاص آمدند

هر چه غیر حق بود اصنام تست

غیر حق مقصود نفس خام تست

هرچه غیر حق بود آن لات تست

گر همه انهار و گر جنات تست

هرچه غیر حق بود عُزای تست

گر همه غلمان وگر حورای تست

اَعْبُدُ اللّهَ مُخْلِصاً که صادق است

نیست صادق جز از آن کو عاشق است

خواندن ایاک نَعْبُدْبی خلاف

راست ناید جز ز عشق بی گزاف

بندگی ما ترا باشد مخسب

بهر جنت بندگی شغل است کسب

طامع و خائف که ایاک آورند

وحدتی گویند و اشراک آورند

عاشق صادق که ایاک آورد

مخلص است و وحدت پاک آورد

مخلص بالکسر دارد صد خطر

کسر ما را فتح کن ای ذوالقدر

حضرت فرد علی ذات احد

در علّو ذات خویش آمد صمد

چیست معنی صمد ای ذو وله

اَلذّی فِی ذَاتِهِ لاَ جَوْفَ لَه

چونکه ذات حق صمد شد غیر ذات

جمله را جوفی بود از ممکنات

اجوف آن باشد که در باطن خلاست

باطن او خالی و معدوم و لاست

همچو نی او را سرودی بیش نیست

نسبتش کردن نمودی بیش نیست

گرچه معدوم و هلاک است و فنا

قابل فیض وجود است از خدا

گرچه نی خالی است لیکن ای فرید

چونکه خالی شد توان در وی دمید

مرحبا زین نیستی و زین عدم

که بود جذاب هستی دمبدم

حبّذا از این نی خالی درون

که از او صد ناله می‌آید برون

جمله اعیان نایهای با نوا

حق تعالی نایی شیرین ادا

آن دمیدن چیست ارسال وجود

لحظه لحظه دمبدم از فیض جود

نایی او جلوت اول بود

عقل کلی احمد مرسل بود

گر نبودی نای وش ای محترم

نام می‌کردی چرا او را قلم

این قلم گرچه ز خود خالی بود

لیک پر از نفخ اجلالی بود

حضرت خلاق وهاب مجید

آدمی بر صورت خود آفرید

آدمی بر صورت رحمان بود

یا که حق بر صورت انسان بود

نای یکی نای است و طبقاتش چهار

نغمه یک نغمه مقاماتش هزار

حضرت فرد صمد را ای همام

وصفی از اوصاف می‌باشد کلام

چون کلامی هست حق را لامحال

پس دمی باشد ورا جل و جلال

دم به معنی رِقِّ منشور آورد

حرف بر وی خط مسطور آورد

چون تکلم نعت ذات مطلق است

پس تنفس نیز ز اوصاف حق است

احمد مرسل امین ذوالجلال

آن نشان صدق وحی حق تعال

گفت اندر وصف آن پیر قرن

من ذم رحمن شنیدم از یمن

مرحبا زان ذات بی عیب صمد

که ز باطن دمبدم دم می‌دهد

نیستش تجویف و آن باطن مدام

می‌دهد بیرون دم نطق کلام

لاَ تُشَبِّهْهُ تَعالَی شَأنُهُ

لاَ تُعطله عَلَا بُرْهاَنُه

باش در نعتش صراط المستقیم

دور از تشبیه و تعطیل ای حکیم

نزد آنان کاهل کشف صادقند

جملهٔ ذرات حی ناطقند

جمله در تسبیح و در تحمید حق

رب اعلی را عبید مسترق

گر ترا شکی است در این مسئله

روو إن من شیء خوان ای ده دله

لیک آن تسبیح را اندر بطون

این گروه در بی خبر لا تَفْقَهُونَ

قصه کوته هست حق را ای کرام

هم دم و هم صوت و هم حرف و کلام

آن وجود منبسط همچون دم است

جوهر مطلق چو صورت اعظم است

جوهریّات بسیطه چون حروف

در عروج و در نزول او را صفوف

آن تراکیب اوایل چون کلم

از حروف آن بسایط منتظم

وان تراکیب اوایل چون کلام

شد ز ترکیب کلم با انتظام

جمله عالم یک کلام حق بود

کاندرو هم مصدر و مشتق بود

همچنین او هم کلام دیگر است

جامع اجزای عالم یک سر است

جوهر آدم که اصل دل بود

خوش کلام صادق عادل بود

می‌نویسد حق به بازوی امام

آیت صدقاً و عدلاً را تمام

ذات سبحان را تعالی عن سبب

رحمت ذاتی است سابق بر غضب

رحمت سابق چه باشد زان درود

بر عدم همواره ارسال وجود

رحمت ذاتی می مبنای ذات

جرعه نوش از وی تمام کاینات

رحمت سبحان دم پاک خداست

که ازو نی‌های اعیان با صداست

حق چو دم ساز است و ما مانند نی

دمبدم جاری است بر ما نفخ وی

نفخ یک نفخ است و نی‌ها بیشمار

دم یکی دم دان نواها صد هزار

آن دم رحمان وجود عالم است

عالمی که جزوی از وی آدم است

وان رحیمی دم وجود آدمی

یافته نور کمال محرمی

زان دم رحمن شده قوس نزول

کاندرو انوار را باشد افول

وان رحیمی دم شده قوس رجوع

کاندرو اضواء را باشد طلوع

آن دم رحمن دم فیض وجود

وان رحیمی دم دم نور شهود

عرش رحمانی دل عالم بود

دل چو عرش عالم آدم بود

دل به عرش و عرش با دل متصل

خود دل آمد عرش یا عرش است دل

دل بود چون گوهر و عرشش صدف

عرش مادر دل چو فرزند خلف

عرش همچون فاطمه دان روح دل

سمط‌وش دوگوشوار معتدل

فاطمه عرش علی ذوالمنن

گوشوارش آن حسین و آن حسن

پیش از آن که شاه زو لطف خفی

آفریند آدم پاک صفی

اسم القدّوس و السبوح را

آینه کرده ملک را روح را

جملگی صافی ز شهوات آمده

پاک از نقص کدورات آمده

اِنْبَعْضَا مِنْهُمُ قَومٌ سُجُود

لاَ قِیامَ لاَ رُکُوعَ لاَ قُعُود

اِنَّ بَعْضاً مِنْهُمْقَومٌ رُکُوع

رَاکِعُونَ دَائِماً فَرْطَ الخُشُوع

لاَ یُغَشِّیْهمْمَنَامَاتُ الْعُیُون

لاَ یُغَطِّیْهِم کَسَالاتُ الجُفُون

لاَ یُکَسِّلُهُمْبِقُواتِ الْبَدَن

لاَ یُرَجِّوهُم بِسَامَاتِ الحَزَن

لاَ یُغَفِّلُهُمْبِسَهْواتِ العُقُول

لاَ یُعَطُلُهُمْبِلهْواتِ الفُضُول

لاَ یُحَجِّبُهُمْبِنسیانٍ وَسَهْو

لاَ یُدَی جُهُمْبِبُطْلان وَ لَهْو

دو صفت را هیچ یک مظهر نشد

هیچ یک دو فعل را مصدر نشد

هر یکیشان مظهر یک اسم خاص

با یکی فعلش همیشه اختصاص

چشم دل بگشا به قرآن مبین

آیت عظمای ما منا ببین

پس ملایک هر یکی را حضرتی است

اندران حضرت وزو بس خلوتی است

این همه جلوات که ربانی است

گشته ظاهر از دم رحمانی است

مظهر و آیینهٔ وجه رحیم

نیست جز انسان عدل مستقیم

جلوهٔ هر اسم از اسمایِ رب

در سعید و در شقی و روز و شب

جلوهٔ رحمانی آمد ای حبیب

خاص باشد عام باشد این عجیب

خاص باشد زانکه از یک نعت اسم

مظهرش گه روح باشد گه جسم

عام باشد زانکه وصفی شامل است

شامل هر عالی و هر سافل است

جلوهٔ اوصاف لطف حق تعال

در دل انسان کل مرد کمال

جلوهٔ وجه رحیم است ای حبیب

عام باشد خاص باشد این غریب

عام زان کاوصاف حی را شامل است

خاص زانکه خاص مرد کامل است

سیمین فرزند شاه کربلان

جعفر صادق امام ذوالعلا

آن لسانُ الصّدقِ علمِ مِنْلَدُن

گفت الرحمن اسم خاص کن

گرچه اسم خاص آن علام گفت

لیک موضوع به وصف عام گفت

الرحیم ما هُوَ، ای کامل امام

او ز اسماء خدا اسمی است عام

بهر حدش دُرّ اسم عام سفت

لیک موضوع به وصف خاص گفت

هر یکی جلوه گه ربانی است

در حقیقت آن دم رحمانی است

دم یکی دم بیش نبود لیک نای

بی حد است و بی عدد بی انتهای

جلوه‌ای کو حضرت جامع بود

بر رحیمی دم یقین واقع بود

جامع اقسام جلوات آمده

لیک نایش مظهر ذات آمده

مظهر ذاتست آن انسان کل

جامع جلوات و هادی سبل

هان که جذب آلوده می‌آید سخن

منکشف می‌گردد آن علم لدن

ساقی فیّاض از خم جلال

باده می‌بخشد به اصحاب کمال

ساقی رند قوی دل می‌رسد

یعنی آن مشتاق عادل می‌رسد

می‌کند ثابت دل عشاق ما

ذوالفقارآسا دم مشتاق ما

لا و اِلّا نی موجّه می‌کند

نفی غیر اثبات اللّه می‌کند

کور می‌سازد دو چشم احولی

از ظهور سطوت نور علی

مظهر سر عجایب می‌رسد

عون مجموع نوائب می‌رسد

ها دگر وقت نماز است ای امین

ورد کن ایَّاکَ نَعْبُدْنَسْتَعین

استعانت چیست استدعای عون

مستعین کبود طلب فرمای عون

ظاهر احمد ز باطن مستعین

معنی احمد ز صورت مستبین

صورت احمد نبی ذوالجمال

معنی احمد ولی ذوالجلال

نیست در صدر نبی مقبلی

مستقرالا دل پاک علی

نیست در قلب علی مرتضی

جلوه گر الا تجلی خدا

آن تجلی چیست مصباح ظهور

اِسْتَمِعْمِنْرَبِنّا اللّهُ نُوْر

فهم کن مصباح را، مشکوة را

وان زجاج صاف چون مرآت را

آن الوهیت چو مصباح لطیف

وان ولایت چون زجاجی وان شفیف

آن نبوت آمده مشکوة نور

از زجاجه جلوه گر در وی حضور

لاجرم باب اللّهِ اعظم علی است

و ان نبی و مصطفی باب العلی است

تا که احمد شهر علم اقدم است

مرتضی او را چو باب اعظم است

شهر علم مصطفی دارد دو در

آن یکی مخفی و دیگر جلوه گر

از در باطن فیوض لایزال

ریخته بر احمدِ صاحب کمال

ورنه در ظاهر کمال مستمر

گشته بر کلّ خلایق منتشر

باب باطن چیست سر حیدری

معنی آن صورت پیغمبری

باب ظاهر صورت حیدر بود

که وصی نفس پیغمبر بود

دُرّ این معنی پیمبر خوش بسفت

با علی خوش شرح این معنی بگفت

جِئْتَ سِرَاً اَنْتَ مَعْکُلِّ نَبِی

جِئْتَ جَهْراً یا علیّ اَنتَ مَعِی

حسن در ظاهر شه فرخنده‌ای

عشق اندر خدمتش چون بنده‌ای

چون به باطن بنگری عشق است شاه

کرده در بر کسوت خاص سپاه

گر طلبکاری نکردی بلبلی

از کجا مطلوب می‌گشتی گلی

این همه بازارها کاراستند

از برای مشتری پیراستند

گرچه حسن از رحمت حق آیتی است

آن شناسایی عشقش غایتی است

غایت اسرار وحی آسمان

نیست الا عترت اسرار دان

غایت نظم کلام مثنوی

نیست الا آن حسام معنوی

مثنوی اِلّا کلام اللّه نیست

جز حسام الدین کسی آگاه نیست

همچنین هر دُرّ که مشتاقش بسفت

جز مظفر کس نداند گرچه گفت

تافت بر ما پرتو خلاق ما

ما به او محتاج و او مشتاق ما

خود به خود محتاج خود مشتاق خود

جلوه گر از کسوت عشاق خود

نیست جز مشتاق کس اندر میان

قصه کوته مَنْعَرَف کَلِّ اللّسان

مرتضی آن پادشاه پاک ذیل

ریخته فیض حقیقت بر کمیل

گفت با او آن کمیل پاک دین

مَا الْحَقیقه یا امیرالمؤمنین

مرتضی گفتا به آن کامل عیار

با حقیقت مرترا باشد چه کار

گفت شاها گرچه من فانیستم

صاحب سرّ تو آیا نیستم

نه تویی گنجور و من گنجینه‌ات

نه تویی منظور و من آیینه‌ات

شاه فرمودش بلی ای محترم

صاحب سرّ منی بی بیش و کم

مَحرمی لیکن عَلَیْکَ یَرْشَحُ

کُلُّ فَیْضٍ مِنْجَنَابِی یَطْفَح

چون شوم لبریز از فیض درود

بر تو ریزد رشحه‌ای زان فیض جود

قَالَ مَا مِنْحَرثٍ مِنْکَ کامِلا

مِثْلُکَ رَبُّکَ یُجِیْبُ سَائِلا

رَبِّ لاَ تَقْهَرْیَتِیْماً عَائِلا

رَبِّ لاتَنْهَرْفَقیْراً سَائِلا

در جوابش گفت آن بحر کمال

الْحَقیقَةْکَشْفُ سُبْحاتِ الْجَلال

پردهٔ خورشید جز انوار چیست

شمس را جز نور او سیار چیست

چون بر آن انوار افتد چشم جان

ذات را تسبیح گوید بی زبان

چیست آن سبحات حق جلوات نور

نور چبود گوش کن عین ظهور

ذات از فرط ظهور وانجلا

دایماً اندر بطونست و خفا

گفت چون بشنید آن حرف عجیب

یا عَلی زِدْنا بَیَاناً کَی اُجِیْب

بار دیگر شاه فیاض النعم

در جوابش گفت از روی کرم

کاین حقیقت محو موهوم آمده

که قرین با صحو معلوم آمده

پرده‌های وجه شمس لایزال

که معبر شد به سبحات الجلال

نیست اِلّا هستی موهوم تو

باش حاضر تا شود معلوم تو

لَیْسَ بَیْنَ رَبِّنَا وَ بَیْنَنَا

حَاجِباً یَحْجُبْهُ اِلاّ عَیْنُنَا

شمس حق را هستی وهمی حجاب

ابر واشد منکشف شد آفتاب

صحو چبود انکشاف آن غمام

از رخ شمس منیر بی ظلام

محو هستی صحوهشیاری بود

آنچه خواب و این چه بیداری بود

محو چبود آن فنا اندر فنا

صحو چبود آن بقا اندر بقا

واصلانِ منزل حق الیقین

جملگی مستان هشیار آفرین

چون کمیل از جام ساقی گشت مست

دست ساقی برد او را خوش ز دست

پردهٔ هستی موهومش درید

حرص او افزود و شوقش شد پدید

چون فزودش ذوق باده حرص جان

آمدش زِدْنی بَیاناً بر زبان

از کرم جام دگر کردش عطا

شد صفا اندر صفا اندر صفا

مَا الْحقیقه گوش کن گر طالبی

هتک سرِّ عبد سر غالبی

گشت غالب چونکه سرِّ معنوی

شاه دل در ملک جانت شد قوی

هستی مطلق وجودی بس لطیف

چون قوی آمد تعین شد ضعیف

نور هستی غالب آمد شد مزید

پرده‌های سر معنی را درید

سرّ چو غالب شد غلق مغلوب شد

صرصر آمد خار و خس جاروب شد

زور آتش دیگ را پرجوش کرد

رخنه اندر هستی سرنوش کرد

سیل از کهسار آمد پر شتاب

بند و بست پشته و پل شد خراب

چون کمیل این نکته از شه گوش کرد

جرعهٔ سیم ز ساقی نوش کرد

شسته گشتش نقش هشیاری ز دل

می فزودش عشق و مستی متصل

کَرِّت اخری ز پاکیزه دلی

گفت خوش زِدْنِی بیاناً یا علی

چشم از نور رخت بی نور نیست

گر ز رخ برقع گشایی دور نیست

پرده‌ها دارد جمال شاه ما

تا که بشکافد دلِ آگاه ما

شاه گر بی پرده آید در ظهور

دل نیارد طاقتش از فرط نور

پرده‌ها از نور و ظلمت آن جلیل

خوش برافکنده به رخسار جمیل

اهل دل را در مقامات کمال

در پس هر پرده ذوق و وجد و حال

انکشاف هر حجابی زان حجب

هست معراجی برای اهل لُب

چون یکی پرده گشاید شاه دل

دل شود اندر مقامی مستقل

مستقل شد دل چو اندر منزلی

بایدش چشم دگر، دیگر دلی

تا مقام دیگرش الیق بود

منزلی دیگر به وی اوفق بود

پرده پرده پرده‌های پاک ذیل

منکشف می‌کرد بر چشم کمیل

باده‌اش پالوده بود و صاف صاف

کرد استدعای دیگر انکشاف

پردهٔ دیگر گشودش آن ودود

دیدهٔ دیگر ببخشیدش ز جود

مر حقیقت را چهارم شارحی

شاه فرمودش به قول واضحی

الحقیقة مَاهِیَ جَذْبُ الأَحَد

مَاالأحَدْمالاتَجزی لابِعَد

چون احد توحید را جاذب شود

آن شود مغلوب و آن غالب شود

زانکه مجذوب است مغلوب جذوب

شاه جذابست غالب بر قلوب

قُلْلَنَا التَّوحیدُ مَا هو ای پناه

حُکْمُنَا بالوَاحِدَّیت لا اِلَه

قُلْلَنَا مَا لُوْأَحَدْیَت ای سند

إنْدِراجُ الکُلِّ فی جَمْعِ الأَحَد

چونکه مغلوبش شود حکم کثیر

می‌رود از وی ایا مرد بصیر

حکم جاذب گیرد این مجذوب تو

نعت غالب گیرد این مغلوب تو

سرّ غالب گه کند هتک ستیر

نیست جز ذات احد ای بی نظیر

ستر مهتوکی که مغلوب وی است

هست توحیدی که مجذوب وی است

چون کمیل آن جرعهٔ چارم چشید

نشأة بحرالاحد آمد پدید

جمع مطلق آن چنان او را ربود

که ز فرقش آگهی مطلق نبود

گفت دیگر ره اماما عارفا

خَامِساً زِدْنِی بَیاناً کاشِفا

شاه چون دیدش به بحر جمع غرق

بی خبر گردیده از احکام فرق

خوش کشانیدش به بحر تفرقه

تا ز تعطیلش برد در زندقه

جعفر صادق شه عالی اثر

این چنین گفتا به اصحاب نظر

اِنْجَمْعاً یَنْفَرِدْعَنْتَفْرِقَه

محض تعطیل است و عین زندقه

اِنَّ تَفْرِیْقاً عَنِ الْجَمْعِ خَلَا

کانَ تَشْبِیهاَوَ شِرْکاً ظَاهراً

جَمْعُ بَیْنَ الْجَمْع وَالْفَرْق ای مُدِل

هست توحید قویم معتدل

آن حقیقت دان که از صبح الازل

شارق آمد نور شمس لم یزل

پس شود آثار آن لایح ترا

پس شود احکام آن واضح ترا

بر مرایای تجلی وجود

بر مجالی ظهور نور جود

هر یکی از آن مزایای کمال

هر یکی از آن مجالی جمال

واحدیت راست تمثال دگر

هیکل توحیدیست ای با بصر

آن هیاکل دان تماثیل لطیف

واحدیت راست مرآت شریف

وصف وحدت در همه ساری بود

حکم وحدت در همه جاری بود

از دم رابع کمیل با نظام

کرد چون سیرِ الی اللّه را تمام

وقت آن شد که کمیل اکمل شود

فاضلی عارج شود افضل شود

چون شود سیر الی اللهت تمام

کامل الذاتی تو ای عالی مقام

ای عجب زین کامل بی تفرقه

که کمالش هست عین زندقه

مرحبا وحبّذا زندیق خاص

که زند صد طعنه بر صدیق خاص

کیست این زندیق غرق بحر جمع

او چو پروانه احد او را چو شمع

کیست این زندیق آن مست عشیق

که امامش خواند زندیق طریق

عاشقی را نسبت از معشوق پاک

سوی زندیقی بود با اشتراک

خاک گر باشد سیه عاری ز نور

ظلمتش دان عین نور ای باحضور

کفر اینجا عین ایمان شریف

زندقه شد عین توحید لطیف

زندقه اهل کمالست ای پسر

هر که این زندیق نه خاکش به سر

کاملیت لاجرم این زندقه است

زندقه جمع عری از تفرقه است

اکملیت چیست دانی ای رفیق

منزل سیر الی اللّه ای عشیق

در مرایا همچو حق ظاهر شدن

در همه برخویشتن ناظر شدن

سوی فوق از جمع خوش بازآمدن

همچو حق سر تا به پا ناز آمدن

در همه اطوار سایر آمدن

با همه ادوار دایر آمدن

فوق بعد الجمع باشد این مقام

هست ذوالعینین آن مرد تمام

آن یکی عینش سوی جمع آمده

وان دگر عینش سوی فرح آمده

فرق چشمش را حجاب از جمع نیست

فرق وی چون فرقِ اهل سمع نیست

فرق قبل الجمع فرق اهل جمع

عین فرق آن حجاب عین جمع

آنکه جانش گشت اندر جمع غرق

عین جمعش شد حجاب عین فرق

مرد جمع الجمع زین هر دو حجاب

هست فارغ نیست بر جمعش نقاب

عین فرقش نه حجاب فرق جمع

سالک مطلق نه چون اصحاب سمع

سالک مطلق نباشد سمع محض

نه بود مجذوب مطلق جمع محض

جمع کرده خوش به هم جذب و سلوک

جامع وصف عبید و هم ملوک

عاشقان جمله عبید و او شه است

نایب ربانی ظل اللّه است

چون کمیل از جام چارم زان عقار

مالک ملک بقا شد تاجدار

تاجداری خواست گردد تاج بخش

بعد معراجش شود معراج بخش

گفت کای ساقی فیاض وجود

سَادِساً زِدْنِی بَیَاناً کَیْأَجُود

در جوابش گفت آن عادل مزاج

کای کمیل معنوی اَطْفِ السراجَ

اَطْفِ مِصْباحاً فإنَّ الصُّبْحَ لَاح

سَکَّنَ المِصباح اِذْلَاحَ الصَّباح

صبح لائح چیست آن صبح ازل

حضرت ذات احد عز و جل

لام الف در لفظ الصبح ای امیر

سوی آن صبح ازل آید مشیر

در جواب پنجمین صبح الازل

یاد کن از قول شاه بی بدل

در جواب چارمین جذب الاحد

جذب الصبح الأزل دان ای سند

چیست آن نور احد صبح ازل

اول است و باطن است و لم یزل

نور واحد چیست مصباح کمال

آخر است و ظاهر است و لایزال

این همه اطلاق تجرید آمده

این همه تعلیق و تقیید آمده

نور توحید است آن لامع سراج

هَیْکَلُ التَّوحیدِ مِشْکوةُ الزُّجاج

آن هیاکل آن حقایق آمده

آن حقایق نور شارق آمده

گاه اللهی و ربانی بود

گاه اعیانی و اکوانی بود

عالم اسماء بود قسم یکم

عالم اکوان بود قسم دویم

قسم اول آمده همچون زجاج

قسم دویم چیست مصباح السراج

ای کمیل خاص اَطْلِقُ عَنْقُیُود

اَطْفِ مِصْباحاً بَدَا صُبُح الشُّهود

این هیاکل جمله قید جان تست

این حقایق حاجب عینان تست

حاجبین شه که قوسین آمده

خود حجاب و پردهٔ عین آمده

گر حجاب قاب قوسین بردری

خوش به خلوتگاه اَوْأَدْنَی پری

چون به أَوَْأَدْنَی رسیدی زین دنّو

حاصل آمد جانت را سر علوّ

زانکه حق را در دنو آمد علو

ذات شه را در علو باشد دنوّ

قاب قوسین چیست بحر احمدی

اجتماع با حدی و بی حدی

آن یکی قوسش بود بحر احد

قوس دیگر بحر واحد ذوعدد

چیست أَوْأَدْنَی بگو بحر احد

خالص از تعلیق و تقیید و عدد

لی مع اللّه است اینجا آن علی

احمدا تو خود نبی مرسلی

احمدیت خود حجاب عین بین

خرقهٔ احمد بینداز ای امین

در مقام لی مع ما ذالوصول

می‌نگنجد نه نبی و نه رسول

تو سراج بس منیری احمدا

نور بخش هر ضمیری احمدا

گشت طالع از دلت صبح احد

منطفی شد آن سراج ذوالعدد

آن نبوت ازمیان شد برکنار

جلوه گر ذات العلی با اقتدار

جلوهٔ ذات العلی مقتدر

چون عیان شد شد نبوت مستتر

استتار اینجا نه بطلان و فناست

بلکه خود تکمیل نور کبریاست

معنی اَطْفِ السِّراجَ ابطال نیست

سر این اطفا بجز اکمال نیست

اِنَّمَا اللّهُ مُتِمُّ نُوْرَهُ

یَحْرَقُ الأَسْتارَ عَنْمَسْتُورِهِ

چیست این اتمام تحریق حجاب

پرده واشد منکشف شد آفتاب

نیست این کشف الغطا ابطال نور

بلکه خود اکمال نور است و ظهور

ذات از کشف الغطا شد مستبین

بعد کَشْفِ الحُبِّ یَزْدَادُ الیَقینِ

هر کسی از کشف افزودش کمال

غیر ذات آن علی ذوالجلال

زانکه پیش از کشف شد کامل یقین

شمس حق عین یقینش را مبین

در شبش بد آفتاب بی زوال

جلوه گر بر دیدهٔ صاحب کمال

سِرّ لَوْکُشِفَ الغِطا از آن جناب

این بود واللّهُ اَعْلَمُ بالصَّوابِ

هر که تاج معرفت بر سر نهاد

از دم جان پرور حیدر نهاد

خرقه گر پوشید آن مرد ولی

از علی پوشید و اولاد علی

اولیاء شیعیان مرتضی

منتشر کرده ره و رسم هدی

هم به اذن رخصت امر امام

منتشر عرفان شده بر خاص و عام

حامل سرّ مقنّع جانشان

رشح جام لو کشف ایقانشان

دهر چون باغ و شجر چرخ و ثمر انسان است

باغبان حضرت خلاق علی الشان است

کیست انسان به حقیقت بنگر صاحب دل

که تن خاکی او با دل و دل با جان است

صاحبدل چوشود شخص، تو انسانش مخوان

گرچه ناطق بود اما به صفت حیوان است

نیست این پیکر مخروطی جسمانی دل

بلکه این بارگه و حضرتِ دل سلطانست

دل یکی سر الهی و دم رحمانی است

که برو هر نفسی صد نظر رحمان است

مه هامان شه شاهان که سلطان بقا آمد

شه اقلیم أَوْأَدْنَی مه برج وفا آمد

سلوک با کمال و جذبهٔ با اعتدال او

سلوک از مصطفی و جذبه‌اش از مرتضی آمد

دنو وصفیِ او از شئون کبریا پیدا

علو ذاتیش از ذات حق جل علا آمد

علی ذات شد چون از علی اکبر اعظم

ازارش عظمت حق کبریای حق ردا آمد

انسان کل چو قطبی و گردون به سان آس

بر قطب لامحاله بود آس را اساس

نسناس اهل مشئمه اصحاب میمنه

اشباه ناس آمده ارباب قرب ناس

اشباه ناس آمده ازناس مستفیض

زان سان که مه ز مهر کند نور اقتباس

قُلْاِرْجَعُوا وَرائَکُمْاَیُّها الْکِرام

از ماورای خویش بکن نور التماس

دانی که ماوراء تو چبود مقام انس

اِرْجَعْإلَی وَرائِکَ بِالْعقلِ وَالحَواس

قوس نزول را چو تو سیار آمدی

اقبال تست جانب این منزل ایاس

این منزل ایاس چو مستقبل تو شد

درتست سرفتاده ترا کون بی قیاس

آن کون بی قیاس چه باشد مقام نور

منزلگه عقول مجرد ز هر لباس

عقل مجرد آن جبروت مقدس است

کان جایگاه نیست بجز قدرت وشناس

آن نور قاهر جبروتی لقب مدام

ناطق بود به ذکر حق و سبحه و سپاس

جبروتیان همه متعانق به یکدیگر

از اتحاد عشق نه از شدت تماس

از جسم مادیست مجرد چو ذاتشان

نی نسبت ملامسه آنجا و نه مساس

نسیان و سهو نیست درین موطن کمال

نی غفلت است ولهو و نه نوم است نه نُعاس

خمخانه‌ایست حضرت جبروت از آن شراب

ملکوت مستفیض شده همچو جام وکاس

خیمه چو زد در جهان حضرت سلطان عشق

کون و مکان آمدند بندهٔ فرمان عشق

عشق چو دامن کشان بر سرِ عالم گذشت

دست جهانی گرفت یک سره دامان عشق

عشق چو چوگانِ ناز در کفِ قدرت گرفت

نه فلک آمد چو گوی در خم چوگان عشق

ابطحی یثربی بوی یمن خوش کشید

جانب یثرب وزید چون دمِ رحمان عشق

نور ازل آمده صورت آغاز حسن

سرّ ابد آمده معنی پایان عشق

عشق مجرد ببین آمده جویای حسن

حسن مقدس نگر آمده جانان عشق

حسن مقدس نبی عشق مجرد علی

عشق نگر آن حسن حسن نگر آن عشق

دیدهٔ معنی گشای یک دل و یک رو ببین

عشق به دوران حسن حسن به دوران عشق

آن رخ خوب حسن اختری از برج حسن

وان دل پاک حسین گوهری از کان عشق

آن دو گهر را که برد عرش پی گوشوار

چیست دو دُرّ یتیم از دل عمان عشق

رو وام کن ز حضرت حق چشم معتدل

تا بر تو آشکار شود اعتدال دل

نقش دو کون در نظر آید ترا خیال

گردد ترا چو عین حقیقت خیال دل

آن عالمی که حق ملکوتش لقب نهاد

ظلی بود به دیدهٔ جان از ظلال دل

آن نشأه‌ای که کون مثالیش خوانده‌اند

عکسی بود به چشم عیان از مثال دل

ارضُ اللّهِ وَسیعةٌ که حق در کتاب گفت

شرحی بود ز عرصهٔ واسع مجال دل

دل طایری و منزل لاهوتش آشیان

ذکر دوام و فکر حضوری دو بال دل

رخسار دل در آینهٔ ذات حق ببین

تا منکشف شود به تو سر جلال دل

دل سرِّ حقِ مطلق و حق سر دل بود

از دل مقال حق شنو از حق مقال دل

مخروط پیکری که دلش نام کرده‌اند

از عالم گل است چه داند کمال دل

چون آسمان ز حمل امان ابا نمود

بر دل نمود عرض چو دید احتمال دل

بادی ز کوی دلبر شیرین شمایلم

آمد شکفت از نفسش غنچهٔ دلم

خورشید از مشارق غیبی طلوع کرد

خوش جا گرفت آینه سان در مقابلم

زنجیر زلف اوست وگر نه بدان صفت

دیوانه گشته‌ام که نبندد سلاسلم

باللّه مرا به قبلهٔ زُهاد کار نیست

تا دل به طاق ابروی او گشته مایلم

بس عقده‌ها ز دهر به دل جا گرفته بود

انگشت او گشود ز دل عقد مشکلم

ساقی بریز بادهٔ صافی به جام صاف

تا حل کنم به روی تو یکسر مشاکلم

زان می کزان صعود کند جان نازلم

زان می کزان عروج کند جسم سافلم

زان می که مطمئن شود این نفس ملهمم

زان می که متصل شود این سرّ واصلم

مطرب نوای پردهٔ عشاق ساز کن

تا مرتفع شود ز نظر سرو حایلم

زان نی که نغمه‌هاش به رقص آورد تنم

زان نی که پرده‌هاش به وجد آورد دلم

زان نی که منکشف شود ازوی حوایجم

زان نی که منطوی شود از وی منازلم

دوریست پر ز محنت و عهدیست پر ز غم

راحت همه مشقت و درمان همه الم

اشراک و منقصت شده مقبول و روشناس

توحید معرفت شده مردود و متهم

مردان حق غریق بلا گشته سر به سر

خاصان حق اسیر جفا گشته دم بدم

مستأنس عوام شده راحت اخصّ

مستقبل خواص شده محنت اعم

رو به وشان به دعوی شیری به جلوه گاه

شیران حق گرفته ز غم گوشهٔ اجم

بسیار سهل در ره دعوی قدم زدن

بسیار صعب در ره معنی زدن قدم

نبود گریزگاه درین دور پر فتن

الا جناب مرتضوی صاحب کرم

ذاتش که هست واجب ممکن نما کند

از صورت حدوث عیان معنی قدم

راهی است سوی کوی تو چون موی توای محتشم

باریک و تاریک و سیه طولانی و پرپیچ و خم

بسیار در وی عقده‌ها چون عقده‌های توبه تو

بسیار در وی دام‌ها چون دام‌های خم به خم

ذکر تو ورد هر زبان در مسجد و درمیکده

نام تو حرز هرجنان در کعبه و بیت الصنم

ورگفت‌آری چون دو لب منسوخ سازی العجب

رسم فصاحت از عرب، طرز ملاحت از عجم

من با نیاز، او نازنین، من تیره بخت او مه جبین

من خاکسار و مستکین، او تاجدار و محتشم

ساقی گلاب و می به هم ترکیب کن اندر قدح

مطرب رباب و نی به هم تألیف کن اندر نغم

تا رخ نماید جلوه‌ای از میغ وهاب الصور

برقع گشاید عشو‌ه‌ای از حسن خلاق العدم

در باطل و معدوم خوش بینم وجود حق عیان

در حادث و موهوم خوش بینم رخ شاه قدم

اغیار گرداگرد من لشکر به لشکر صف به صف

نام خوش تو در دهن لحظه به لحظه دمبدم

عزت کجا ماند مرا من دور و ایشان مقترب

حرمت کجا ماند مرا من خوار و ایشان محترم

لطف است مارا قهر تو نوش است ما را زهر تو

تریاق باشد بهر تو گر روز و شب نوشیم سم

ای شاه شاهان زمین ای ماه ماهان یقین

ای نعمت اللّه نور دین سلطان فیاض النعم

در حضرت علم و عیان نور تو کشاف الحجب

در ظلمت شک و گمان روی تو مصباح الظلم

جودت بری از لا و لن بودت عری از ما و من

شأنت برون‌ازعلم وظن ذاتت فزون از کیف و کم

نور جمال عصمتت هرگز نگردد مختفی

ذیل کمال عفتت هرگز نگردد متهم

با شمس نور کاملت شمس مضی آمد سها

با بحر جود شاملت یم وسیع آمد چو نم

عالم همه یک ذره‌ای رخسار توشمس الضحی

کونین همه یک قطره‌ای هستی تو مانند یم

ای شاه مشتاقت منم، مشتاق عشاقت منم

در عاشقی طاقت منم تا چند باشم جفت غم

گیسوی لَیل مُدْلَهَم تا گشته ستّار الضّیاء

رخسار روز مبتسم تاگشته کَشَّافُ البُهَم

ارواح اعداء لزج باکبر و کینه مزدوج

همواره بادا ممتزج یک سر به ظلمات نِقَم

آسمان چون آس و قطبش جان کامل آمده

قطب عالم جان پاک صاحب دل آمده

صاحب دل کیست آن کزحضرت حق سوی ما

از خودی بی خود شده منزل به منزل آمده

اَوّلا بگذشته از ناسوت سجینی مقام

تا مقام حضرت لاهوت واصل آمده

بعد از آن از حضرت لاهوت علیین مناص

دل گرفته زاد ره تا عالم کل آمده

برزخ جامع بود دل در میان حضرتین

گاه فاعل آمده دل گاه قابل آمده

قابل آن فیض لاهوتی شده از یک طرف

یک طرف از عالم ناسوت فاعل آمده

واجب ممکن دو دریای عظیم بی کران

برزخ لایَبْغِیان است آنکه فاضل آمده

مَنْرَآنی قَدْرَأَی الْحَقَّ گفته گاهی از علو

ما عرَفْناکَ گهی فرموده نازل آمده

ای که بهر راه عشق از من تو می‌پرسی دلیل

روی او واضح‌تر از کل دلایل آمده

ای که بهر صید دل ازمن تو می‌جویی حبال

موی او محکم‌تر از کل حبایل آمده

در فنون سحر بسیاری رسائل گفته‌اند

چشم او بالغ‌تر از کل رسایل آمده

وجودشخص‌کامل‌قطب‌و گردون‌همچوآس استی

وجودآس را بر قطب دوران و اساس استی

از آن رو اهل دانش آسمان خوانند گردون را

که گردان بر وجود مردحق مانند آس استی

از آن رو اهل بینش مرد حق را قطب گویندی

کش اندر منزل تمکین ثبوت بی قیاس استی

عوام الناس را نسناس خواندن هست لایق‌تر

به‌خاصان‌خدا مخصوص این اطلاق ناس استی

چونسْیاً مَنسْیاً انگاشتی جز حق تعالی را

از آن رو ناس مرد عارف کامل شناس استی

علی‌محسوس فی ذات اللّه است از قول پیغمبر

که‌باذات خدا جان علی را خوش مساس استی

هرآن‌کس‌راکه‌مجنون‌گشت‌ممسوسش‌عرب‌گفتی

از آن معنی که جن را با وجود او تماس استی

به پیغمبرهمی گفتند مجنون شد علی مانا

که‌آن‌شه‌رانه‌خوردستی‌نه‌خواب و نه نعاس استی

عیان شد مستی جانش مگر جن کرده مس اورا

معاین شورش و سرش نه در ستر و لباس استی

پیمبر گفت ممسوسی است حیدر گشت آشفته

نه زان گونه که‌جن‌با‌جان ممسوسان مماس استی

علی‌ممسوس‌فی‌ذات‌اللّه است ای قاصراندیشان

علی را در بحارعزت حق ارتماس استی

جلال کبریا چون بحر و حیدرماهی آسایی

که اندر بحرقدرت دایم او را انغماس استی

علی ممسوس فی ذات اللّه آمد لا بذات اللّه

علی فرد را کی وصف إِمساس و لماس استی

چو در نور خدا مغموس آمد جان پاک او

از آن شمس فلک را ار رخ او اقتباس استی

چو نور او بجز نور خدا نبود از آنستی

که از نور علی پیغمبران را التماس استی

شه جم بنده کاندر مجلس رندان خاص او

فلک‌چون‌ساقی‌وشمس‌وقمرچون‌جام‌وکاس‌استی

عظیم الخلق ذات اعظمی کز مغز پاک او

وجودحضرت‌روح‌القدس‌چون‌یک‌عطاس‌استی

اگر پرداختی با صنعت اکسیر رای او

زر قلب همه پیغمبران همچون نحاس استی

دم از مردی زدی چون همتش آبای علوی او

ز باران امهات آسا همه حیض و نفاس استی

اَلَا یَا اَیُّهَا الْمُدَّثِر و قُمْیَا نَذِیْرَ اللّه

بگو پیچیده خود را تا به چند اندر پلاس استی

برون آ شمه‌ای شأن علی بر خلق ظاهر کن

مگرجان ترا از طعن مشتی خس هراس استی

مترس از ناس بَلِّغْفِی عَلِیِّ کُلَّ مَا اُنْزَل

که حفظم عاصم جان ترا از شر ناس استی

علی را گر اطاعت ناوری ای دل خجل مانی

در آن روزی که یُدْعَی بِالْإمَام هر اناس استی

علی را شو زمشتاقان که هر مشتاق جانی را

به مشتاقُ الیه خویش در معنی جناس استی

الا تا مادح خیرالنبیین آمده حسان

الا تا مادح سجاد جان بوفراس استی

به مدح مرتضی بادا زبانم دایماً ناطق

به‌مغزم تا که عقل و فکر و تدبیر و حواس استی

به چشم کم مبین عشاق ما را

در ایشان می نگر اخلاق ما را

کتاب ناطق خالق چو ماییم

نظر کن جزو جزو اوراق ما را

ز مرآت جمال ما عیان بین

جمال حضرت خلاق ما را

ز افعی‌نفس جان گسل مسموم بوداین خسته دل

جام شراب معتدل تعدیل کرد اخلاق را

رفتم‌برون از جسم و جان چرخی زدم درلامکان

در چرخ آرم این زمان این گنبد نه طاق را

خویش بینی تو در میکده ذنبی است عظیم

حضرت پیر مغان آمده غفار ذنوب

حق راست این جهان همگی دفتری عجیب

انسان کل ز دفتر حق فرد منتخب

در جان پاک هر نبی سرّ ولی را می‌طلب

در جان احمدلاجرم سرّ علی را می‌طلب

سر ولایت مستتر نور نبوت جلوه گر

سر خفی را طالبی نور جلی را می‌طلب

هر صنعتی اندرجهان دارد به آخر حاصلی

تو ازخراباتی شدن بی حاصلی را می‌طلب

شد بحر ازل موج زن ازکل جوانب

هر موج از آن مرتبه‌ای شد ز مراتب

آن موج که اوجانب غیب است و شهادت

آن حضرت انسان بود ای صادق طالب

در ذات بود بحرولیکن به صفت موج

مجذوب به صورت به حقیقت شده جاذب

ذوالعرش رفیع الدرجاتی که خدا گفت

عشق است که بیرون ز حدود وز جهاتست

اندر ظلمات هوسِ نفسِ جفاجوی

دل همچو خضر آمده عشق آب حیاتست

ظلمات هواهای نفوس است سکندر

عقل است که حیران شده در این ظلماتست

دلدار همه دل شد و شد دل همه دلدار

تفریق و تمایز ز دو بینی و دو دانی است

بر صورت دلدار دل ماست به تحقیق

ار آدم اول، دل ما آدم ثانی است

یک لطیفهٔ غیبی و سر وحدانی است

که گاه یوسف و گه نفخه گاه پیرهن است

یکی حقیقت واحد بود وجود بسیط

که گاه روح شمارندش و گهی بدن است

خوبان همگی مظهر جلوات صفاتند

مشتاقِ علی آینهٔ جلوهٔ ذات است

ز اغیار چو بگسستم با یار بپیوستم

این متصلّی را شد آن منفصلی باعث

از حسن عمل زاهد جنت طلبد از حق

بر قرب خدا ما را شد بی عملی باعث

مقبولی آن حضرت پاکیزگی تن نیست

بر حسن قبول حق پاکیزه دلی باعث

پاکیزگی دل را حل همه مشکل را

تکریم نبی منشاء، تعظیم ولی باعث

در راه عشق آن صنم هر گه ترا آید حرج

در صبر ثابت کن قدم کالصَّبْرُ مفتاحُ الفرج

یکدم میاسا از طلب زان رو که مَنْجَدَّ وَجَدْ

می‌زن در دل با ادب زیرا که مَنْلَجَّ وَلَج

ربانی باهوش شو با حاضران خاموش شو

از پای تا سر گوش شو ورنه دغائی وهمج

در جان پاک اولیا سِرِّ ولایت مندرج

در سِرِّ جان اولیاء ذات الهی مندمج

آن عالم روحانی خمخانهٔ ربانی

روح جبروتی خم فیض صمدانی راح

نفس ملکوتی را مینا و صراحی دان

اعیان شهادی را هر یک قدحی ز اقداح

رخ ما ساغر و حسن ازل راح

رخ ما چون زجاجه حسن مصباح

هویت در حجاب حسن مستور

در این آن مختفی چون نَشأة در راح

وجود لاتعین هست چون می

تعیّن‌ها صراحی‌ها و اقداح

مسمّا فاتح و اعیان خزائن

بود هر یک ز اسما همچو مفتاح

مفاتیح الغیوب اسماء حسنی

غیوب اعیان و غیب الغیب فتاح

حضور حضرت اسما در اعیان

حضور حضرت اعیان در ارواح

حضور حضرت ارواح دایم

بود در حضرت اجسام و اشباح

حضور جملهٔ این چار حضرت

بود در حضرت جامع ایا صاح

ذات ازلی جلوه گر از حضرت اسما

هر اسم یکی آینه زان چهرهٔ وَضّاح

اسماءالهی متجلی است در اعیان

اعیان به ثبوتی متجلی است در ارواح

ارواح مجرد جبروتی ملکوتی

دایم متجلی است در آیینهٔ اشباح

اشباح چو مشکوة شد ارواح زجاجات

اعیان چو مصابیح بود روشن و لواح

اعیان چو مصابیح فروزندهٔ اسماء

چون نار کز احجار برآرند به مقداح

آن نور علی نور بود ذات مسما

آن جاعل انوار ظلم فالق اصباح

ذات علی آن نور علی نور که نامش

فتاح مغالیق قلوبست چو مفتاح

آمد دل عشاق چو تن نور علی روح

باشد دل مشتاق چوخم فیض علی راح

چون دیده به نور حق در دل نگران گردد

نور علی مطلق بر دیده عیان گردد

چون عین یقین باشد دل لوح مبین باشد

چون دیده چنین باشد دل نیز چنان گردد

چون راه مغان پوید آداب مغان جوید

اسرار مغان گوید خود پیر مغان گردد

مشتاق علی آیین خوبان همه آیینه

آیین چو نهان باشد ز آیینه عیان گردد

مرا دمی دل یک روی و جان یک دله بود

که جسم را نه به جان الفت و معامله بود

غم تو بود و من آن دم که شادی و غم را

به هم نه صورت ضدیت و مقابله بود

ز پای دل نگشودند قید گیسو را

که در طریقت عشاق ز اهل سلسله بود

درخرابات فنا بادهٔ ذاتم دادند

بادهٔ ذات ز مینای صفاتم دادند

مالک الملک جهانِ ملکوتم کردند

بر ملوک ملکوتی ملکاتم دادند

در رخ معتکف صومعه انوار قبول

چون ندیدیم قدم جانب میخانه زدند

گره از سلسلهٔ زلف بتان بگشادند

وان گره بر دل هر عاشق دیوانه زدند

همت عالی رندان خرابات ببین

که شهنشاهی عالم به گدا بخشیدند

ما غم یار و زاهدان غم خلد

هر دلی طاقت غمی دارد

دل بود اینکه به گوش آیدم از وی سخنی

یا که از دیر صدای جرسی می‌آید

زاهدی رو به سوی میکدهٔ ما آورد

یا به سر منزل عنقا مگسی می‌آید

خوان احسان ولی نعمت ما هر که بدید

نُه فلک در نظرش چون عدسی می‌آید

عالم جان را سماواتی و آفاقی جدا

بود پیش از آن که این آفاق و این نه طاق بود

پیش ازین عهد الست رب میثاق بلی

رمزی از میثاق ما آن عهد و آن میثاق بود

نعمت اللّه نعمتی گسترد خوش از بهر ما

نعمت اللّه خوان بگسترد و خدا رزاق بود

در مرتبهٔ هستی پستی است زبردستی

افتادگی و پستی عالی گهری باشد

نبود عجب ار بر ما شد پیر مغان مشفق

با مغبچگان او را مهر پدری باشد

از دیدهٔ جسمانی گر آمده پنهانی

ز آیینهٔ روحانی در جلوه گری باشد

دیدن جمال خوب تو خاموشی آورد

یا در رخت ز غیر فراموشی آورد

دهشت فزود فرط تجلی کلیم را

آری جلال حق همه مدهوشی آورد

ریحان زگلستان بدمد خوش عذاریار

ریحان تر ز خط بناگوشی آورد

زین عقل هوشیار ملول آمدم بسی

ساقی بیار باده که بی هوشی آورد

سینه چو مشکوة دل آمده وقت حضور

همچو زجاجی در او روی تو مصباح نور

حسن تو زَیْتی لطیف آن تو یار بسیط

شعلهٔ مصباح را زین دو نمود او ظهور

نور علی نور چیست ذات علی کبیر

بحر محیط عظیم حضرت عشق غیور

گاه در اظهارشان پرده درو جلوه گر

گاه در اخفای ذات پردگی است و صبور

گفت خدا انَّما المُشْرَکُ رِجْسٌ نَجِس

مُشْرِکِ رِجسِ نَجِس نَفس کَنُوْدٌ وکَفور

اُذْهِبُ مِنْاَهْلِ بَیْت کُلِّ قبیحٍ وَ رِجْس

بیت دل اهل دل روح ودود شکور

دل بود این که درو نقش رخت می‌بینم

یا که بر مصحف حق می‌نگرم آیهٔ نور

نور رخسار تو در وادی جان جلوه گر است

یا که خود آتش موسی است نمایان از طور

در خراب دل ما گنج ازل بنهادند

زان سبب نام دل ما شده بیت معمور

ما خرقهٔ سالوسی و درّاعهٔ پرهیز

دادیم و گرفتیم عوض ساغر لبریز

اندر طلب ملک جهان حرص تو تا چند

کین حرص دریده شکم خسرو پرویز

گذری کن به طریقت نظری کن به یقین

نظری کن به حقیقت گذری کن ز مجاز

تا شود بر دلت اسرار معارف همه کشف

تا شود بر رخت ابواب حقایق همه باز

چشم دل پوش بجز چهرهٔ فکر از همه وجه

گوش جان بند بجز نغمهٔ ذکر از همه ساز

عیسی دیرنشین دلبر و دل همچون دیر

زلف او همچو صلیب آمد دل چون ناقوس

صوت ناقوس همه وصف جمال سبوح

حرف ناقوس همه نعت جلال قدوس

آفتی نیست بتر راه روان را از عجب

پر طاووس بود آفت جان طاووس

قصهٔ شهر سبا باز شنو از هدهد

منطق الطیر کجا کشف شود از قاموس

دل برون می‌رود از پرده، خدا را نفسی

حرف در پرده بگو زان شه بی ستر و لباس

اسم اعظم رقم حق و یداللّه راقم

روح اعظم قلم و لوح دل ما قرطاس

نفس حق چه بود معنی الهام و سروش

نفس باطله، وسواس رجیم خناس

زاهدان از معارفند نفور

متنفر ز بوی گل کناس

متمایز بود ز عامی خاص

فرق باشد ز ناس تا نسناس

کیست ز ابدال دانی ای درویش

آنکه تبدیل کرد عقل وحواس

کیست ز اوتاد دانی ای عارف

آنکه بنیاد عشق راست اساس

آن امامان دو مظهر آمده‌اند

ملک الناس را و رب الناس

جلوه گاه اله معصوم است

او چو قطب آسمان بود چون آس

فرد مشتاق و عین و لام ویا

کیست سلطان آسمان کریاس

پای تا سر همگی مظهر جبریل شود

نوشد از ساغر مشتاقِ علی گر ابلیس

از یک نفس شد برملا کون و مکان،عرض‌وسما

خلق نفس کار خدا خلق جهان کار نفس

پسرا پیر شوی رسم جهالت بگذار

هم نفس شو نفسی به انفس پیر نفس

نشناسد صفت ذکر مگر اهل الذکر

حامل وحی کند بهر تو تقریر نفس

حق بود رامی و دم تیرودلت همچو هدف

پیر چون قوس کزو می‌گذرد تیر نفس

شمس حقیقت عیان شد ز حجاب غَطَش

گشت ز خجلت نهان زاهد خفاش وش

مفتی صد تو حجب قشری خالی ز لُب

حامل ثقل کتب چون خرکی بارکش

سینه شده صیقلی هم و غمش منجلی

آنکه زنام علی گشت دلش منتقش

آنکه کردش کرم ما به کرامت تخصیص

رست از آفت افراط وز نقص تنقیص

بر بند گوش جان و دل از هر حدیث و نص

بشنو حدیث عشق که هست احسن القصص

بگذر ز جهل و علم مده دل به عقل خاص

رو کن به باب حضرت عشق آن شه اخص

عین اللّه بصیر دل اهل دل بود

نه مضغهٔ صنوبری و لحم منقصص

غایب از خویش شو و حاضر ما باش مدام

تا که سازیم ترا منسلک سلک خواص

رو به هر کار که آری چه به غیبت چه حضور

اولا بایدت از حضرت ما آشر خاص

زاهدا جنس عوامی و تو کالانعامی

لب فروبند ز اسرار کرامات و خصوص

نَصِّ وَاشْتاقَ اِلَی قُرْبِکَ فِی المُشْتَاقِیْن

ساخت مشتاق علی را به ولایت منصوص

چون مشفق آمد آسمان از هیبت اِنَّا عَرَض

گردید بر دیوانگان حمل امان مفترض

گر باغبان با خبر در باغ می‌کارد شجر

مقصود وی باشد ثمر از خدمت آن شاخ غض

اَلْجَفْنُ بِالْجَفْنِ اِلْتَزَق‌هَا اُبْصُروا کَیفَ افْتَضَح

اَلْجِسْمُ بِالْجِسْمِ الْتَسَق‌هَا اُنْظُروا کَیفَ انْتَهَض

قانون قبض و بسط دل تو به دست ماست

ماییم چون طبیب و دل تست چون مریض

دل پا کن ز غیر و به ما رو کن آنگهی

زان رو که نیست رخصت طاعات در محیض

پروانهٔ جان‌های مقدس همهٔ طائف

معشوق ازل شمع وش افروخته عارض

تا کی طلب رزق ز درگاه خلایق

چون رزق ترا هست خدا باسط و فایض

چند از طلب دنیی و تحصیل ذمائم

طاعت متقبل نبود از زن حائض

گر تو خواهی که شوی منسلک سلک خواص

دل مخصوص به دست آر نه لحم مخروط

تا نمیری به ارادت نشوی حیّ ابد

کین سعادت شده با موت ارادت مربوط

چون شدی زندهٔ جاوید ابد می‌گردد

زندگی همه عالم به حیات تو منوط

حیف بر آدمی ابله نادان ضعیف

که‌جهولست‌وظلوم است و جزوع است و منوع

هم مگر عین عنایت نظری فرماید

ورنه کس جان نبرد از خطر نفس ملوع

عشق گر مرکز این دور نبودی نشدی

آسمان‌ها همه مرفوع و زمین‌ها موضوع

تویی سبّاح بحر ذات بی حد

شدی قانع به قدر آن مصانع

جَوارُ الْخُنَّس الْکُنَّس چرایی

چرا گاهی مقیمی گاه راجع

چو شمس اندر مجاری مستقر باش

سوی و مستقیم و بی مدافع

جانی که به اسرار حقش هست تَطَلُّع

در عین تَرَفّع بودش عجز و تضرع

آن را که تمتع بود از صورت دلدار

نبود ز متاع دو جهانیش تمتع

از یار نخواهیم بجز یار که ما را

قانون طمع نبود و آیین توقع

خورشید حقیقت الحقایق

اقسام حقایقش مطالع

اعیان چو مطالع و مشارق

اسما چو شوارق و طوالع

اسما چو شواهد و سواقی

اعیان چو مجالس و مجامع

ذات ازلی چو خم باده

فیض ازلی شراب نافع

ساقی و شراب و خُم و میخوار

این جمله یکی است بی منازع

فیض اعلاست بادهٔ دل چو ایاغ

دل چو مشکوة و نور ذات چراغ

صبغة اللّه چیست بادهٔ لعل

ساقی رند احسن الصباغ

خم این باده چیست سینهٔ ما

سینهٔ ماست چون خم صباغ

جز یداللّه نیست اندر خم

مرحبا دست و حبذا ارساغ

ماییم چو اکسیر و طبایع مس ناقص

ماییم چو تریاق و هوا افعی لازع

زان عارض نورانی و زان طرّهٔ مشکین

گردیده ملک ملهم و شیطان شده نازع

عشق چو سیمرغ و دل آمده چون کوه قاف

آن همگی اختفا و این همگی انکشاف

عشق نبود ار غرض از جلوات دو کون

داشت کجا حرف نون رابطه با حرف کاف

کسوت رندی که حق آمده نساج وی

اطلس چرخش کجاست لایق عطف سجاف

شد حجاب از رخ آن دلبر غیبی مکشوف

عارفان را همه شد سرّ هویت معروف

جالس مجلس وحدت همه اجناس وفصول

واقف موقف قربت همه انواع و صنوف

ز ذات حضرت سیمرغ باخبر کس نیست

عیان به خلق ز سیمرغ نیست جز اوصاف

علیم نیست به عالم کسی زمنطق طیر

به غیر ذات سلیمان کامل الاعطاف

غرض ز قصّهٔ سیمرغ سرِّ عشق بود

دل من آمده سیمرغ عشق را چون قاف

کنه اوصاف کمالات علی مشتاق

کس ندانست بجز ذات علی مشتاق

وجود حقیقی چو خورشید اعظم

شده منبسط نور او بر حقایق

حقایق چو آیینه‌ها و نمایان

ز هر آینه حسن معشوق و عاشق

از آن ساخت آیینه کایینه باشد

هر آیینه باطبع خوبان موافق

به هر آینه دید رخسار خود را

ز هر آینه جلوه‌ای کرد لایق

رخسارهٔ ما آینهٔ حضرت مطلق

آیینهٔ ما جلوه گه ذات محقق

طیفور ز ما قایل ما أَعْظَمَ شَأْنِی

منصور ز ما ناطق اسرار اناالحق

با حضرت عشقیم و ز عقلیم منزه

بر ما چه زنی طعنه تو ای زاهد احمق

چو عز ما بود ازعز سبحان اللّه العزّة

عزیز ما عزیز حق و خوار ماست خوار حق

یداللّه را چو دست قدرت ما آستین باشد

مکن جزکارماکاری که کار ماست کار حق

جلال ماست نار اللّه موقد در جلال ما

بسوز ای عاشق بیدل جلال ماست نارحق

از حکمت حقیقی لافی حکیم تا کی

می نوش تا که گردد سرّ حقت مُحقَّق

گر حل عقده کردی در راه عشق مردی

ورنه چه می‌گشاید از حل و عقد زیبق

آرد چو یم قدرت، موج عظیم وسطوت

الا نبی و عترت ما را نبود زورق

ماییم که بنشستیم در کشتی اهل البیت

مَنْوَافَقَنَا اسْتَخْلَصَ مَنْخَالَفَنَا اسْتَغْرَق

ره روان ره حق بارکش و مست چو لوک

ما درین ره همه را قافله سالار سلوک

در ره دل قدمی بی نظر ما مگذار

از نبی گوش که الناسُ عَلَی دیْنِ مُلُوْک

عارفان در وسط لجّه، خموشان چون حوت

زاهدان در طرف دجله، خروشان چون غوک

چشمی است دل را درنهان،نورعلیش مردمک

بر چشم دل گشته عیان سرملک، وهم ملک

نازونعم پرورده را ازمن بگو کاین راه را

اشکی بباید چون بقم رخساره‌ای چون اسپرک

نام تو دردیوان عشق آنگاه در ثبت اوفتد

کزلوح جان ودل شوداین حرف هستی تو حک

چشم آلوده ز ما عیب ببیند ورنه

دامن همت ما هست ز هر تهمت پاک

صدف از لجه نصیبش همه ذوق است وحیات

کشف از دجله نصابش همه خوفست و هلاک

بس قدم‌های عزیمت که درین ره لغزند

هم مگر دست عنایات حق آید مسّاک

نقد صفی معتدل جن و ملک را شد محک

ابلیس زآدم دیدگل دل دید از آدم ملک

اندر حجاب آب و گل بنگر جمال جان و دل

ابلیس رویی تا به کی پستی بیاموز ازملک

روچشم حق بینی زحق باعجزوزاری کدیه کن

زانرو که استدلال تو نفزاید الا وهم و شک

دل مظهر ذات صمد، فرد قدیم لم یزل

آیینه نور آید همی گنجینهٔ سرّ ازل

مهربتان دلربا از دل برون کردیم ما

مشتاق عین و لام و یا آمد بدل نعم البدل

جان عرش ذات مستعان، دل عرش جان مستقل

حق‌مستوی‌برعرشِ‌جان،‌جان مستوی برعرش دل

دل‌عرش‌وجان نورجلی،دل عرش وهُوذات علی

ازهوش‌ده جان منجلی، وز جان شده دل معتدل

دل عرش روحانی بود،جان عرش رحمانی بود

این اول آن ثانی بود، این مستقر آن مستقل

جان گرددازحق مستمد،دل گردد ازجان مستعد

جان گشته با حق متحد، دل گشته با جان متصل

جان موسی آسا متسع، القلب و النفس وسع

نه نفس از دل منقطع نه قلب از جان منفصل

نفسی که او عادل شده حمال سرِّ دل شده

جان‌رازتن حامل شده، دل گشته جان را محتمل

لابلکه جان را ای ولی، حاصل شده ذات علی

جان‌کرده‌دل‌را حاملی، دل حامل این مشت گل

بود فضل و هنر اینجا اصول عشق دانستن

هنراینجاهمه‌عیب است و فضل اینجا همه باطل

گیسوی یار نازنین شد عُرْوَةُ لاتَنْفَصِمْ

دل‌ها به آن حبل المتین مستمسک‌اند و معتصم

بر در میکد ه رندان قلندر ماییم

که ستانیم و دهیم افسر شاهان عظام

قطب وقتیم و به عبدیت ما مشغولند

همه اوتاد عظام و همه ابدال کرام

از آدم معنی ز چه رو، روی بتابیم

آدم پدر ماست نه حیوان نه جمادیم

شافعان گناه خلق ولیک

خویشتن غرق لُجهٔ گنهیم

سیر فلک از ماست ولی جمله سکونیم

نطق ملک از ماست ولی جمله سکوتیم

حسن ما معروف شد زان رو که ما

سِرّ کُنْتُ کَنْز در دل داشتیم

طاقت دیدار ما کس را نبود

برقع از گیسو به رخ بگذاشتیم

من طایر خجستهٔ طوبی نشیمنم

کامروز گشته این قفس خاک مسکنم

در صورت ارچه در قفس صورتم ولی

بگشوده سوی گلشن معنی است روزنم

خود پا در این قفس ننهادم ولی فکند

حبل المتین زلف تو دامی به گردنم

اسم اعظم چو ترا نقش نگین دل شد

هیچ پروا مکن از رهزنی راهزنان

دل بود مصر و تماثیل حضوری در وی

یوسفان ملکوتی تنک پیرهنان

آن رب مقتدر که بود عشق نام وی

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

حسن جلی محمد و عشق خفی علی

پنهان عشق جلوه گر از آشکار حسن

با عشق حسن را دو مبین متحد ببین

حسن است یار با وی و او نیز یارِ حسن

قصه بسیار است و دل بس نازک و کم حوصله

به که با یاد رخت گردد دل ما یکدله

هست هشیاری محال آشفتگان عشق را

هم مگر زنجیر زلف یار گردد سلسله

در مقامی که اختیاری نیست اندر دست دل

دم مزن آنجا که نه خود شکر گنجد نه گله

چون ناقةاللّه از درون آورد بیرون شقشقه

عشاق مست ذوفنون رستند خوش از تفرقه

از بادهٔ ما جرعه‌ای، گر عارف و زاهد خورد

آن را فزاید معرفت، این را فزاید زندقه

هر یک از اسماء حسنا اسم وصفی از صفات

اسم خاص عین ذات کبریا نام علی

اسم اعظم غیرذات حق مدان ای تیزهوش

اسم اعظم اعظم نام خدا نام علی

قَدْبَدَی مُنْکَشِفاً مُنْجَلِیاً نُوْرُ عَلیّ

مِنْحجابٍ اَحَدِیّ اَبَدِیٍ اَزَلیّ

پردگیِ عشق ولی پردهٔ آن حسن نبی

عشق سرّی است خفی حسن کمالی است جلی

ذات او عین صفاتست و علو عین دنو

بعد او قرب بود منفصلی متصلی

بهشت عدن که گفتند کوی میکده است

که هیچ نیست در آنجا نه غصه نه المی

رخسار مهوشست این، یا مهر بی زوالی

ابروی دلکش است این، یا منخسف هلالی

کنه حقیقت است این، سر هویت است این

معنی وحدتست این، یا بررخ تو خالی

جز نقش روی خوبت، کاندر دلم عیان است

هر چیز رونماید، خوابی است یا خیالی

منم آن رند پاک از کفر و دینی

که عِنْدَالکَشْفِ مازِدْتُ یَقینی

ندیده دیده‌ای در هیچ دوری

چو من دیوانهٔ عقل آفرینی

مشو غافل ز بالادستی چرخ

یداللّه جلوه گر شد ز آستینی

باران با لطافت بارید بر گلستان

هم ورد یافت وردی هم خار یافت خاری

در لطف طبع باران کی می‌کند تفاوت

کز گل گرفت عزت وز خار دید خواری

از شرق صلب آدم یک لمعه گشت لامع

هابیل گشت نوری قابیل گشت ناری

عالم چو بحر مواج در وی فتن چو امواج

آن اهل بیت عصمت فی البحر کالجواری

الا علی مشتاق من در جهان ندیدم

رندی که مست باشد در عین هوشیاری

ترا چو حسن بتان طراز جلوه دهند

حجاب این منگر گر نظر به آن داری

حقیقتی است نهان کز مجاز گشته عیان

نهان عیان شود ار دیدهٔ عیان داری

منم اندر خرابات مغان آن رند سرمستی

که نشناسم سر از پایی نه بالادانم از پستی

به دریای فناکن غرقه خود را زانکه زین دریا

اگر رستی هلاکی ور در آن غرق آمدی رستی

چو قرب معنوی آمد زبعد جسم چه باک

نبی به یثرب و سلطان اویس در قرنی

حق جلوه گر از حضرت اسماء و صفات

اسم و صفت از حضرت اعیان و ذوات

اعیان و صفات ظل اسماء و نعوت

اسماء و نعوت ظل حق حضرت ذات

چشمی که حقش کشید کحل مازاغ

گه دید ایاغ باده گه باده ایاغ

حقش در خلق و خلق در حق بنمود

خوش یافت ز تشبیه و زتعطیل فراغ

در سینهٔ ما گهی نهان آمده‌ای

بر دیدهٔ ما گهی عیان آمده‌ای

این نام و نشان تمام از تست عجب

با این همه بی نام ونشان آمده‌ای