هوش مصنوعی: میرزا محمد مردی بزرگوار و با فضل است که از منطقه کوزه کنان آذربایجان می‌آید و در اصفهان ساکن شده است. او از افراد برجسته زمان خود به شمار می‌رود و با مشایخ آن زمان ارتباط داشته است، به ویژه با طریقهٔ انیقهٔ سلسلهٔ ذهبیه. بسیاری از اهل حال و علم به او مراجعه می‌کنند و او را مورد احترام قرار می‌دهند. شهرت او در اخلاق نیکو و صفات پسندیده به گونه‌ای است که زبانزد مردم شده است. او در مدح حکام و دربار نیز اشعار زیادی دارد و به ویژه در قالب مثنوی سروده‌هایی دارد. او هم تألیف و تصنیف می‌کند و مورد محبت همگانی قرار دارد، در حالی که هنوز نتوانسته است به‌طور مستقیم از صحبت او بهره‌مند شود. برخی از اشعار او نیز در خاطر‌ها باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من هنوز در پی این آرزو هستم که در هر شهر و هر خانه‌ای دنبال آن بگردم و کوچه به کوچه جستجو کنم.

هوش مصنوعی: من با غمی عمیق و تنهایی دست و پنجه نرم می‌کنم و این احساسات مانند سیلی قوی بر من فشار می‌آورند. در جستجوی آرامش و خوشبختی، همواره در حال گشت و گذار و کوشش هستم، اما این مسیر مانند جویی پرپیچ و خم است که به سختی به مقصد می‌رسد.

هوش مصنوعی: چشمم را به وسعت دریا باز کرده‌ام و دلم پر از غم و اندوه است. اکنون نمی‌دانم چه باید بکنم و چه چیزی می‌توانم اضافه کنم.

هوش مصنوعی: هرگز از خواسته‌هایم خالی نبوده‌ام، چه در روزها، چه در هفته‌ها و چه در ماه‌ها.

هوش مصنوعی: سال‌ها به تلاش و کوشش در زمینه علم و معرفت پرداختم و در این مسیر، دام‌های فکری و مفهومی را برای درک بهتر حقایق و معانی ایجاد کردم.

هوش مصنوعی: دیگر از نیروی من چیزی نمانده است و تنها چند تیر بیشتر در کمانم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: در این خستگی و کسالت، نمی‌دانم چه باید بکنم با وجود سادگی و آرامش اطرافم.

هوش مصنوعی: عظمت عشق، وجودی سوزان و جان‌افزا را در جهانی خالی از ماده به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: دامن ما از او بالاتر است و برای رسیدن به او باید از مسیر دیگری عبور کرد.