رضی‌الدین آرتیمانی » مقطعات و غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فلک دگر نتواند گشود کار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کرشمه‌ای نتواند کشید بار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چه طرف بندم ازین آسمان که همچون خود</p></div>
<div class="m2"><p>نهاده است به سرگشتگی مدار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>اگر فراق اگر وصل دوزخی دارم</p></div>
<div class="m2"><p>بیا ببین چه بهشت است روزگار مرا</p></div></div>

دیوان رضی الدین آرتیمانی به کوشش احمد کرمی ۱۳۷۳ - رضی الدین آرتیمانی - تصویر ۱۷۲

شمارهٔ  ۴

فلک دگر نتواند گشود کار مرا
کرشمه ای نتواند کشید بار مرا
چه طرف بندم ازین آسمان که همچون خود
نهاده است به سرگشتگی مدار مرا
اگر فراق اگر وصل دوزخی دارم
بیا ببین چه بهشت است روزگار مرا

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق جدایی و سرگشتگی شاعر است. او می‌گوید که دیگر نمی‌تواند به هیچ مرجعی سر بزند و از درد و رنج خودش رهایی یابد. برای او فرقی نمی‌کند که در عشق با محبوبش باشد یا از او دور باشد؛ هر دو حالت برایش احساس عذاب و جهنم به همراه دارد. با این حال، او از مخاطب می‌خواهد که حس کند چه بهشتی در دل او وجود دارد، حتی در روزهای سختی که سپری می‌کند.

شمارهٔ  ۲

شمارهٔ  ۳

هوش مصنوعی: آسمان دیگر نمی‌تواند مشکلات من را حل کند و هیچ جذابیتی نمی‌تواند وزن بار گران من را سبک کند.

فلک دگر نتواند گشود کار مرا

کرشمه‌ای نتواند کشید بار مرا

هوش مصنوعی: من از کدام سو به این آسمان گره افکنم، وقتی که خودم همچون یک مهره در دورانی بی‌هدف و سرگردان قرار دارم؟

چه طرف بندم ازین آسمان که همچون خود

نهاده است به سرگشتگی مدار مرا

هوش مصنوعی: اگر جدایی باشد یا وصالی، من دوزخی دارم. بیا و نگاه کن که روزگار من چقدر بهشت‌مانند است.

اگر فراق اگر وصل دوزخی دارم

بیا ببین چه بهشت است روزگار مرا

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده