رضی‌الدین آرتیمانی » مقطعات و غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگز نگرفتیم به خوبان سر راهی</p></div>
<div class="m2"><p>وز جذب نظر وانکشیدیم نگاهی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای دل چو سراپای وجودت همه شد یار</p></div>
<div class="m2"><p>من هیچ ندانم دگر از یار چه خواهی</p></div></div>

هرگز نگرفتیم به خوبان سر راهی
وز جذب نظر وانکشیدیم نگاهی
ای دل چو سراپای وجودت همه شد یار
من هیچ ندانم دگر از یار چه خواهی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هرگز به خوبی‌های دیگران توجه نکرده و نگاهش به سمت آن‌ها نبوده است. او از دل می‌پرسد که وقتی تمام وجودش به محبوب تعلق دارد، دیگر از این محبوب چه خواسته‌ای دارد. به‌عبارتی، شاعر ممکن است به رضایت و عشق عمیقش نسبت به یارش اشاره کند و بی‌نیازی از خواسته‌های دیگر را بیان کند.

شمارهٔ  ۱۹

شمارهٔ  ۲۰

هوش مصنوعی: ما هرگز به خوبی‌ها و زیبایی‌های زندگی دست نگذاشتیم و حتی نگاهی به آن‌ها نکردیم.

هرگز نگرفتیم به خوبان سر راهی

وز جذب نظر وانکشیدیم نگاهی

هوش مصنوعی: ای دل، هنگامی که تمام وجودت به من تعلق پیدا کرده است، نمی‌دانم از معشوق چه چیزی می‌خواهی.

ای دل چو سراپای وجودت همه شد یار

من هیچ ندانم دگر از یار چه خواهی

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده