رضی‌الدین آرتیمانی » مقطعات و غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بسوختیم به برق طلب سراپا را</p></div>
<div class="m2"><p>کسی نداند از آن بی‌نشان نشان ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مگر صبا ز سر زلف او گره بگشود</p></div>
<div class="m2"><p>که بوی مشک گرفت است کوه و صحرا را</p></div></div>

دیوان رضی الدین آرتیمانی به کوشش احمد کرمی ۱۳۷۳ - رضی الدین آرتیمانی - تصویر ۷۲

شمارهٔ  ۲

بسوختیم به برق طلب سراپا را
کسی نداند از آن بی نشان نشان ما را
مگر صبا ز سر زلف او گره بگشود
که بوی مشک گرفت است کوه و صحرا را

هوش مصنوعی: شاعر از عشق و اشتیاقی که نسبت به معشوق دارد سخن می‌گوید. او به سوختن و دردی که در دلش دارد اشاره می‌کند و می‌گوید هیچ‌کس از حال و نشان او خبر ندارد. تنها بادی (صبا) می‌تواند از زلف معشوقش خبری بگیرد که باعث می‌شود عطر و بوی خوش آن در کوه و دشت پخش شود.

شمارهٔ  ۱

هوش مصنوعی: ما به خاطر عشق و جستجوی آن، تمام وجودمان را از دست داده‌ایم، اما هیچ‌کس از درد و درون ما خبر ندارد و نشانه‌ای از حال ما در دست نیست.

بسوختیم به برق طلب سراپا را

کسی نداند از آن بی‌نشان نشان ما را

هوش مصنوعی: آیا ممکن است نسیم صبحگاه از موهای او رها شود و بویی خوش مانند مشک در کوه و دشت منتشر شود؟

مگر صبا ز سر زلف او گره بگشود

که بوی مشک گرفت است کوه و صحرا را

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده