هوش مصنوعی: بنفشه‌ی زلف من، ای سرو قد، تن نسرین، که هیچ‌چیز نمی‌تواند با سر زلف تو رقابت کند، نه بنفشه و نه سوسن.

هوش مصنوعی: به تو بنفشه‌ای هدیه دادم و از این‌که هیچ‌کس از گلستان، گلی به کسی هدیه نمی‌دهد، خجالت‌زده شدم.

هوش مصنوعی: بنفشه با وجود زیبایی و عطر دل‌انگیزش، در برابر زلفی که بوی مشک ختن دارد، احساس شرم می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر موهای تو مانند گیسوان بنفشه نرم و باحالت نیست، پس گل بنفشه نیز به زیبایی و پیچ و تاب موهای تو نخواهد بود.

هوش مصنوعی: گل و بنفشه به زیبایی و بوی خوش خودشان می‌بالند، همان‌طور که زلف و چهره‌ات هم زیبا و خوشبو هستند. اکنون بگو کجایی که زیبایی و بوی گل و بنفشه را با خود داری؟

هوش مصنوعی: در زیبایی و جذابیت او، دل کاروانی را که در جستجوی آرامش است، به خود جذب نمی‌کند و زندگی شکوهمند پرنده‌ای چون شاهباز را هم به خود نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: بنفشه‌های زیبایی که در موهای تو جا خوش کرده‌اند، سرشان را به درون جیب گلی فرو برده و از تماشای چهره‌ی تو، پیراهن خود را پاره کرده‌اند.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره‌ات مانند یک انبوه شکوفه است و تار موی تو مانند یک مزرعه بنفشه می‌ماند.

هوش مصنوعی: بنفشه، با سایه‌اش بر روی زمین می‌افتد، اما بنفشه‌ای که تو هستی، به گونه‌ای شده که خود سایه‌افکن است و بر خورشید تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من تنها تو را به خاطر زیبایی و شادابی‌ات توصیف می‌کنم، زیرا تو مانند بهار در زمانه و مثل گل‌های چمن هستی.

هوش مصنوعی: آهنی که درون سنگ‌های سخت مخفی است، نشان می‌دهد که در دل تو نیز مانند گلی باطنی از قدرت و اراده نهفته است.

هوش مصنوعی: هرچند که دو زلف تو به اندازه یک بنفشه ارزش ندارد، اما همانند قطره‌ای در دریا و سبزه‌ای در باغ، کوچک و ناچیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: گل‌های بنفشه‌ام را ارزشمند شمار، چرا که شبی به خاطر یاد موی تو، اشک‌های من به آنها مهمان بودند.

هوش مصنوعی: بنفشه‌های من از من پیامی برای تو می‌آورند. در انتظار باش و مثل گل آرام و گوش‌به‌زنگ باش تا بیدار شوی و بنفشه‌ها با تو صحبت کنند.

هوش مصنوعی: ای محبوب، تو که به خاطر زلف دل شخصی، ارزش بنفشه را شکسته‌ای، نکن که زلف خودت را به سرنوشت او دچار کنی.