رهی معیری » رباعیها » در ماتم صبحی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که بهار عیش ما آخر شد</p></div>
<div class="m2"><p>دوران گل از باد فنا آخر شد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما</p></div>
<div class="m2"><p>افسانه افسانه‌سرا آخر شد</p></div></div>

دردا که بهار عیش ما آخر شد
دوران گل از باد فنا آخر شد
شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما
افسانه افسانه سرا آخر شد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از پایان خوشی‌ها و زیبایی‌های زندگی سخن می‌گوید. او lament می‌کند که فصل بهار و شادی‌ها به سر آمده و دیگر خبری از گل و زیبایی نیست. شب سپری شده و صبحی که به محفل آن‌ها زندگی و نشاط می‌بخشید، دیگر وجود ندارد. همچنین، اشاره به پایان داستان‌ها و قصه‌ها نیز دارد که به نوعی به پایان خوشی‌ها و زندگی شاد اشاره می‌کند.

آرزو

در ماتم صبحی

هوش مصنوعی: ای کاش که بهار خوشی‌های ما به پایان نرسد و دوران شکوفایی گل‌ها به خاطر وزش باد و نابودی به اتمام نرسد.

دردا که بهار عیش ما آخر شد

دوران گل از باد فنا آخر شد

هوش مصنوعی: شب تمام شد و صبحی از جمع ما گذشت، و داستان‌سرای ما نیز به پایان رسید.

شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما

افسانه افسانه‌سرا آخر شد

در ماتم صبحی

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها