رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به نوخط دلبری دل بستم آه از حسرت مرغی</p></div>
<div class="m2"><p>که در پایان گل بر شاخ گلبن آشیان سازد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰

به نوخط دلبری دل بستم آه از حسرت مرغی
که در پایان گل بر شاخ گلبن آشیان سازد

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از احساس عمیق خود نسبت به محبوبش سخن می‌گوید و از آرزو و حسرتی که دارد، می‌گوید. او به زیبایی دلبری محبوب اشاره می‌کند و از آرزوی پرنده‌ای می‌گوید که در گلستانی بر روی گل‌ها آشیانه می‌سازد، که نماد آرامش و شادی است. این حسرت به زیبایی و خوشی‌های زندگی اشاره دارد که شاعر به آن دست نیافته است.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: من به دلبر زیبا و نازک خود علاقه‌مند شدم، اما حسرت می‌خورم به حال مرغی که می‌تواند در پایان گل، در درخت گل زندگی کند و لانه بسازد.

به نوخط دلبری دل بستم آه از حسرت مرغی

که در پایان گل بر شاخ گلبن آشیان سازد

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده