هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که چقدر عشق من واقعی یا دروغین است، اما با این حال، افسوس که عاشق بودن این چنین برای تو و دیگران همچنان مهم نیست.

هوش مصنوعی: تو هنوز بچه‌ای و نمی‌توانی دوست را از دشمن تشخیص بدهی، افسوس که در دوران کودکی نمی‌فهمی که یار و دوستت را از دیگران چطور تشخیص بدهی، چه حیف!

هوش مصنوعی: به وفاداران در اسارت جز ظلم و ستم چیزی نمی‌توانی بیاموزی، ای فریبا و سخت‌دل، واقعاً این افسوس‌آور است.

هوش مصنوعی: بی تو، دل من در سینه‌ام مانند یک پرنده در قفس گرفتار غم است و تو از حال و روز این پرنده آزاد هیچ خبر نداری، افسوس!

هوش مصنوعی: ستم و ظلم تو در نظر عاشقان، لطفی به شمار می‌آید، اما افسوس که تو این لطف را شایسته نمی‌دانی و این واقعاً جای افسوس دارد.

هوش مصنوعی: تو نه از دیگران خبر داری و نه خود را از بت‌ها می‌شناسی، بلبل از درد و گل از خار نمی‌تواند تمایز قائل شود، واقعاً جای تاسف است.

هوش مصنوعی: همچون شمع، وجود تو به خاطر صحبت کردن، ذوب شده است. اما افسوس که دوستی که در کنارش هستی، نمی‌تواند درست گفتگو کند.