پروین اعتصامی » دیوان اشعار » مثنویات، تمثیلات و مقطعات » شمارهٔ  ۱۷۸ - بیت

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سزای رنجبر گلشن امید، بس است</p></div>
<div class="m2"><p>به دامن چمنی، گلبنی نشانیدن</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۷۹ - بیت

سزای رنجبر گلشن امید بس است
به دامن چمنی گلبنی نشانیدن

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به این نکته اشاره دارد که رنج و زحمت رنجبر به اندازه کافی است و اکنون وقت آن رسیده که زیبایی و شادی را در دامن طبیعت، همچون گل‌های خوشبوی یک باغ، تجربه کند.

شمارهٔ  ۱۷۷ - ابیات پراکنده

شمارهٔ  ۱۷۸ - بیت

هوش مصنوعی: کسی که در برابر سختی‌ها و زحماتش امید دارد، به اندازه کافی است که در یک باغ زیبا، گل‌هایی را پرورش دهد و نشانه‌ای از تلاش و perseverance خود را به نمایش بگذارد.

سزای رنجبر گلشن امید، بس است

به دامن چمنی، گلبنی نشانیدن

شمارهٔ ۱۷۸ - بیت

اطلاعات

برگردان به زبان ساده