هوش مصنوعی: وقتی که طبیعت و وضعیت دنیا را فهمیدم، فریب و ناامیدی به من راه نیافت، تا جایی که توانستم.

هوش مصنوعی: کار من در حاشیه و در گوشه‌ای به انجام می‌رسید، اما حقیقت این است که این کار بسیار مهم و با ارزش بود.

هوش مصنوعی: ماه به من ارزش و مقام خود را نشان داد، حالا خودت به زهره نگاه کن و ببین چه چیزی درباره من گفت.

هوش مصنوعی: اگر کسی محبتش در دل ما جا نگیرد، چه بسا اگر خشمگین شود، از عطارد نیز تأثیر بیشتری خواهد داشت.

هوش مصنوعی: منزلم محل مقدس مکه بود و محل زندگی‌ام وابسته به خانواده و قوم و نژاد بود.

هوش مصنوعی: دل من به معانی عمیق و ملکوتی پی برده است و جانم از وابستگی به جسم و مادیات آزاد شده است.

هوش مصنوعی: در گذشته در مکان مقدس و در معانی عمیق روحانی، رسیدن به قدرت و قوام از طریق عشق و وابستگی به خانواده و ریشه‌ها امکان‌پذیر است.

هوش مصنوعی: درون کلامم، کلمات زیبا و خوش آهنگ وجود دارند که مانند نوازشگرانی درون قلبم به صدا درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: قلبم فروتن و حسرت‌بار شده و محبوبم به یک فرم سرد و بی‌روح تبدیل شده است. زندگی‌ام مثل تارهای عنکبوت در غار، گرفتار و تنگنا است.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که نفس عیسی در دل من جاری می‌شود، حاصل وجود موسی را با دستان خود به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: در درون من، نفس و روح من مثل یک طعمه یا نوای خوشی آواز می‌خواند و به نوعی تبدیل به کلامی گویا و معنوی شده است.

هوش مصنوعی: دامن من از پیروزی‌هایی که به دست آورده‌ام پر شده است و این موفقیت‌ها باعث شده‌اند که از آستین مریم، نامی که به معنای حیا و شرم است، شرمنده شوم.

هوش مصنوعی: هر زمانی که زندگی به من لطفی می‌کند، من نیز با صدای دلنشین خود درخشانی تازه‌ای پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: درخشش و زیبایی من به گونه‌ای است که کسی نمی‌تواند آن را از من بگیرد، و روزهای خوشی و لذت من هرگز به پایان نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: من به اموال دیگران حسادت نکردم و هیچ‌کس را نیز به خاطر مالش در قید و بند نیاوردم.

هوش مصنوعی: چشمی که درد و غم مرا می‌بیند، تیر زخم ناگوار به یکی از بال‌هایم رسید.

هوش مصنوعی: غیرت و حس غیرت زمانه به من فشار آورد، و من نیز آن روزهای خوب را به فراموشی سپردم.

هوش مصنوعی: چند نفر درویش به من ملحق شدند و باعث شدند تا شکوه و بزرگی من تحت تأثیر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: غم و اندوه اینان به شدت در دلم نشسته و به اجبار آن را در درون خودم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف حالتی اشاره دارد که فرد به شدت دچار گرسنگی و نیاز به غذا است. او حس می‌کند که مانند کفچه‌ای در دست دیگران و به عنوان وسیله‌ای برای پر کردن شکم خود قرار گرفته است. به عبارتی، او در این وضعیت، احساس می‌کند که همه چیز به او مربوط نیست و بیشتر به نیازهای دیگران برای تغذیه می‌پردازد. در نهایت، او به دنبال بیان این حس است که در چنین شرایطی، باید به نیازهای اولیه‌اش رسیدگی شود.

هوش مصنوعی: چند بار باید از من بپرسی که نشانه‌ام کجاست؟ من گم شده‌ام و نمی‌دانم به دنبال چه چیزی هستم، نه از طرف چپ، نه از طرف راست.

هوش مصنوعی: مدتی است که از وطن خود دور هستم و این دوری باعث شده است که احساس ناراحتی و درد کنم.

هوش مصنوعی: دلم دیگر تحمل ندارد و سینه‌ام می‌فشارد؛ جانم از شدت غم مانند باری سنگین شده است.

هوش مصنوعی: لباس خود را در یک خرابه بردم و از دل افرادی که غمگین بودند، احساس خستگی کردم.

هوش مصنوعی: سخن من در اینجا مورد توجه و پذیرش قرار نمی گیرد و از اوضاع خراب فعلی نمی توان چیزی به دست آورد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات جانم را برای شعر می‌دادم و در عوض به نان توجه می‌کردم.

هوش مصنوعی: با افرادی که در کنار هم هستند و ساختار اجتماعی مشخصی دارند، زندگی کردن و هماهنگ شدن برای مردم عادی چندان دشوار نیست.

هوش مصنوعی: اگر دو بزرگوار نبودند که از من حمایت کنند، این مشکلات و شرایط سخت مرا طعمه‌ی گرگ‌ها می‌کرد.

هوش مصنوعی: در این وضعیت سخت و فقر و بدبختی، رویم را به سوی دره‌های آن می‌سازم.

هوش مصنوعی: سر و روی شامه، در حالی که سال‌هاست زخم‌های عمیق و دردناک را تحمّل کرده، به بیان درد و رنج خود پرداخته است.

هوش مصنوعی: منتظر هستم که شب به پایان برسد و صبح روشنایی‌اش را از بالای خانه‌ام بتاباند.

هوش مصنوعی: اگر خبر خوشی به گوش برسد، فرد باهوش از دور متوجه آن خواهد شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آوازه مقام و موقعیت خواجه به مانند دیباجه (پارچه‌ی نرم و زیبا) مشهور شد.

هوش مصنوعی: پایه و اساس حکومتش به استحکام رسیده و آسمان، بار سنگینی را به دوش گرفته است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ام در آسمان به من خبر خوشی داد و کارهایم به خاطر اقبال خوب به پیش رفت.

هوش مصنوعی: غم دل باعث شد که دل از عشق دور شود و شور و شوقی که برای آرامش داشت، طعنه‌ای به خواب و آرامش زد.

هوش مصنوعی: در شب، صدای زیبایی به گوش مردم می‌رسد که فریاد می‌زند: «ای کسی که خوابیدی، برخیز!»

هوش مصنوعی: ای کلیم، کجا هستند سخنانت؟ کجا رفت آن جامی که جهان را بهت می‌داد؟

هوش مصنوعی: او با لطف و مهربانی‌اش در دل‌ها را گشود و با محبتش سفره‌ای از نعمت برای دیگران آماده کرد که نام و یادش در سراسر جهان منتشر شد.

هوش مصنوعی: چه درنگی؟ زمان کار فرا رسیده است و گل‌های امید شکوفه زده‌اند.

هوش مصنوعی: مرد عمل باش و داستان زندگی مردان را بیان کن. وقتی کارهایت به ثمر رسید، ادامه مسیر را با قوت و انرژی بیشتر پیش ببر.

هوش مصنوعی: اگرچه کار تو تحت کنترل تو نیست و از دستت خارج شده، اما تلاش کن و این جام را به یاد بزرگمردان بنوش.