اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دستارچه را دست تو در می‌باید</p></div>
<div class="m2"><p>از چشم من و لب تو تر می‌باید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نتوان که چو دستارچه دستت بوسم</p></div>
<div class="m2"><p>زیراکه به دستارچه زر می‌باید</p></div></div>

کلیات اوحدی اصفهانی معروف به مراغی (دیوان - منطق العشاق - جام جم) به کوشش سعید نفیسی - تصویر ۵۱۳

رباعی شمارهٔ ۹۵

دستارچه را دست تو در می باید
از چشم من و لب تو تر می باید
نتوان که چو دستارچه دستت بوسم
زیراکه به دستارچه زر می باید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و محبت معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که باید دستارچه را از دست او بگیرد و از چشم و لب او تر و تازه باشد. همچنین ابراز می‌کند که نمی‌تواند دستش را به‌طور مستقیم ببوسد، زیرا باید از دستارچه‌ای زرین و زیبا استفاده کند. به‌طور کلی، شعر به تمایلات عاشقانه و ارزش زیبایی‌ها اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۹۳

رباعی شمارهٔ ۹۴

هوش مصنوعی: دستارچه‌ای که دست تو به آن نیاز دارد، باید از دید من پنهان باشد و لب تو نیز به آن نیاز دارد که مرطوب بماند.

دستارچه را دست تو در می‌باید

از چشم من و لب تو تر می‌باید

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم دستت را ببوسم، زیرا برای این کار نیاز به دستاری از طلا دارم.

نتوان که چو دستارچه دستت بوسم

زیراکه به دستارچه زر می‌باید

رباعی شمارهٔ ۹۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده