اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت</p></div>
<div class="m2"><p>بر آتش غم خنده‌زنان شاد بسوخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من بندهٔ شمعم، که ز بهر دل خلق</p></div>
<div class="m2"><p>ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 5395 - اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵

رباعی شمارهٔ ۶

شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت
بر آتش غم خنده زنان شاد بسوخت
من بنده شمعم که ز بهر دل خلق
ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت

هوش مصنوعی: شاعر درباره شمعی سخن می‌گوید که با وجود درد و رنج خود، برای شادی و دل‌خوشی دیگران می‌سوزد. شمع از جان خود می‌گذرد و با لبخندی بر روی آتش غم می‌سوزد، همان‌طور که فرهاد برای عشقش سوزانده می‌شد. در نهایت، شاعر خود را بنده‌ای می‌داند که برای دل مردم حاضر است قربانی شود.

رباعی شمارهٔ ۴

رباعی شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: شمع از خود گذشته و برای دیگران می‌سوزد، در حالی که با وجود غم و درد، همچنان با لبخند و شادی می‌سوزد.

شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت

بر آتش غم خنده‌زنان شاد بسوخت

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که برای خوشنودی دیگران، خود را می‌سوزانم و در این راه، از شیرینی و لذتی که دارم، چشم‌پوشی می‌کنم.

من بندهٔ شمعم، که ز بهر دل خلق

ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت

رباعی شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده