اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پیش تو نشست و خاست نتوان کردن</p></div>
<div class="m2"><p>وز لعل تو باز خواست نتوان کردن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشمت که درو میل نگنجد، بر اوست</p></div>
<div class="m2"><p>خالی که به میل راست نتوان کردن</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۴۲

پیش تو نشست و خاست نتوان کردن
وز لعل تو باز خواست نتوان کردن
چشمت که درو میل نگنجد بر اوست
خالی که به میل راست نتوان کردن

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به حجاب و فاصله‌ای اشاره می‌کند که بین خود و معشوقه‌اش وجود دارد. او می‌گوید که نمی‌تواند به راحتی نزد او برود و نمی‌تواند از او درخواست کند. همچنین اشاره دارد که چشمان معشوق آنقدر زیبا و جذاب است که دیگران نمی‌توانند به آن نگاه کنند و همین باعث می‌شود که نتوان به راحتی از زیبایی او بهره‌مند شد. در واقع، این اشعار احساس ناتوانی و فاصله عاطفی را بین عاشق و معشوق نشان می‌دهد.

رباعی شمارهٔ ۱۴۰

رباعی شمارهٔ ۱۴۱

هوش مصنوعی: در حضور تو نمی‌توان نشستن یا برخاستن کرد و از زیبایی لبت نیز نمی‌توان به راحتی دست کشید.

پیش تو نشست و خاست نتوان کردن

وز لعل تو باز خواست نتوان کردن

هوش مصنوعی: اگر چشمت به چیزی نگاه نکند، بی‌معناست که آن را به میل و خواسته خود تغییر بدهی.

چشمت که درو میل نگنجد، بر اوست

خالی که به میل راست نتوان کردن

رباعی شمارهٔ ۱۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده