هوش مصنوعی: سرم بی‌دولت و بی‌خوشی است، اگر نبود تو که از آن بی‌نصیب شوم؟ تو که چشمانت مانند حور العين و ماهی جالب و زیباست، چگونه می‌توانم بدون تو زندگی کنم؟

هوش مصنوعی: خوشا به حال چشمی که در طول روز و شب امکان دیدن چهره تو را دارد؛ چهره‌ای که خوشبختی و شانس را به انسان هدیه می‌دهد.

هوش مصنوعی: در این دنیا چیزی جز دیدن چهره‌ی تو نخواسته‌ام و تو به خاطر بی‌پولی و درویشی من، به من اهمیتی نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: دلم بدون حضور تو آرام نخواهد بود، حتی اگر سلطان خنجر بکشد یا والی تیر بیندازد.

هوش مصنوعی: من تو را به خاطر اشک‌هایم نمی‌پندارم که دل تو بسوزد، زیرا تو مانند گلی می‌خندی و مانند سروی ایستاده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر شبی از طرز جمال تو، زاهدی به تو بیفتد و از قدرت تو بوسه بگیرد، حتی اگر خود رستم باشد، باز هم باید تسلیم این زیبایی شوی.

هوش مصنوعی: وقتی که من درباره زلف زیبای تو صحبت می‌کنم، احساس می‌کنم که تو با ناز و نوازش، زلف خود را بر گوشم می‌مالی و من هم به نرمی گوش تو را لمس می‌کنم.

هوش مصنوعی: نگران ما نباش، همان‌طور که زلف‌های خود را به هم نزن. چرا که من خود، بدون تو، به خاطر فقر و حال بدی که دارم، میسوزم.

هوش مصنوعی: اگر که به وصال تو نرسم، هیچ‌گاه چیزی از دانش و تحصیلات من کامل نخواهد بود، حتی اگر تمام دانش غزالی را هم بخواهم از تو بیاموزم.

هوش مصنوعی: هر لحظه به خاطر کارهایی که تو انجام می‌دهی و به جانم آسیب می‌زند، با اشک چشمم می‌گریم، در حالی که تو به راحتی می‌گویی: چه ناراحتی؟

هوش مصنوعی: جهان پر از زیبایی‌ها و خوبی‌های توست و نام اوحدی نیز به یاد می‌آید، اما برایم جالب است که چطور نام او در محافل بلندمرتبه و معتبر مطرح می‌شود!