هوش مصنوعی: دلبرانی که با نگاهی افسونگر و مست مرا به سوی خود می‌کشانند، هیچ‌کس از حال و روز من و احساساتی که از دستانشان تجربه کرده‌ام، خبر ندارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در زمان سختی‌ها و ناراحتی‌ها، همچنان که محبوبی وجود دارد که زیبایی‌های خود را با زلف و لب و چهره‌اش به تصویر کشیده است، بر ما گشایشی خواهد آمد. در واقع، زیبا و دلنشین بودن او، در برابر مشکلات، امیدی را به ما می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی حال دل خود را در حالت غم و اندوه نشان می‌دهیم، دیگران می‌گویند که از حال و احوال ما باخبر نیستند و متوجه نیستند که چه بر سرمان آمده است.

هوش مصنوعی: دوستی که زلف‌های سیاهش را می‌پچید و می‌شکست، سعی می‌کرد تا دل‌شکستگی ما را ترمیم کند.

هوش مصنوعی: وقتی که دانه‌های سیاه را در کنار لب گذاشتند، دیگر از دام‌های زلف نتوانستند فرار کنند.

هوش مصنوعی: کسانی که محبت و عشق را می‌پذیرند، آیا جز با مرگ به زندگی بازمی‌گردند؟

هوش مصنوعی: دلم پر از زخم و جراحت است به خاطر تیرهایی که از دستان آنان به قلبم نشسته.

هوش مصنوعی: این گروه به محبت و دوستی اعتماد ندارند، گویی چه دشمنی در دلشان وجود دارد که بر دوستی‌ها سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: من به یادگاری از وفا بر پایشان بوسه می‌زنم، زیرا که پس از این، من از روی خود با آن‌ها سخن گفته‌ام و دلشان را شاد کرده‌ام.

هوش مصنوعی: این افراد با این قد و عظمت چه توجهی به این خاک پست و بی‌ارزش دارند؟

هوش مصنوعی: ای اوحدی، ما را از این بتان جدا نکن، چون کسی که بت‌پرست باشد، ایمانش به دست نمی‌آید.