هوش مصنوعی: اگر هزار قطره خونم از چشمم به خاطر شرم بریزد، مانند عرقی که از روی آن پسر می‌چکد، احساس خجالت و شرمساری عمیق و شدیدی را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اشک چیست؟ که از آن در پای او بیفتد، حیف است که رنگ مردمک چشم، از دیدگان سرازیر شود.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به حالت عاطفی خود اشاره می‌کند و می‌گوید که فکر و یاد معشوقش در اشک‌هایش جاری است. او نگران است که در زمان گریه، اشک‌هایش به یاد معشوق، به هم بیفتند و عاطفه‌اش را بیشتر شعله‌ور کنند.

هوش مصنوعی: من که دل و جانم در آتش است و سینه‌ام به درد می‌سوزد، جای شگفتی نیست اگر خونم از جگرم بریزد.

هوش مصنوعی: بی‌تردید، اگر چراغ عشق و اشک من فروزان شود، شب را به صبح می‌رساند و آتش این احساس در خانهٔ چشمم شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: من راضی هستم که اگر دشمن خونی بریزد، این خون روی درگاه محبوب بریزد.

هوش مصنوعی: آب حیات به گونه‌ای است که می‌تواند جان مرده‌ای را زنده کند. آیا می‌توان از لب‌های شیرین او به قدری جرعه نوشید که این زندگی دوباره به دست آید؟

هوش مصنوعی: اگر از لب او جرعه‌ای بنوشی، نباید به شربت عرق بید نگاه کنی که از شکر بچکد.

هوش مصنوعی: به خاطر بوی گل و زیبایی چهره‌اش، چه مقدار اشک و خون که از دل عاشق بریزد اگر این گل به دستش بیفتد!

هوش مصنوعی: اگر صورت زیبایش همچون شمع روشن شود، از شرم زیبایی‌اش، قطرات عرق از سر تا پا بر خواهد چکید.

هوش مصنوعی: لباس بر تن جوانی چون درخت بید به خاطر ترس از لب‌های سرخ آن پری لطیف، می‌لرزد و از این ترس، مرواریدهای زیبایی بر زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: این دلبران زیبا به قدری خوب هستند که می‌توانند آتش وجودم را به تلاطم درآورند، به‌طوری که شعری دلنشین بتواند از این آتش جاری شود.