هوش مصنوعی: ای ماه! سر خود را به نشان مهر بر زمین گذاشته‌ای و درخشش صد مشتری از پیشانی زهره‌ات به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: تو با کارهایت دل‌ها را شاد می‌کنی، مشغولیت دوختن چشم‌هاست و دین تو به سوزاندن دل‌ها مربوط می‌شود، ای که من خدمتگزار دین تو هستم.

هوش مصنوعی: هر دندانی که مانند مار پیچیده است، هر قسمتی که سرخ و تیره به نظر می‌رسد، و هر حلقه زنگ‌دار که از موهای تو بر پیشانی‌ات آویزان است، نشانه زیبایی توست.

هوش مصنوعی: نگرانی ندارم اگر از غم به آب تبدیل شوم، یا اگر فراق تو تاب و توانم را بگیرد. تنها کافیست بوسه‌ای از تو بگیرم و دستی بر آستینت بزنم.

هوش مصنوعی: صبح است و بی‌وفایی، این زیبایی و دلربایی، اگر بخواهی می‌توانی نشان از پایان این حالت را بر پیشانی‌ات ببینی.

هوش مصنوعی: از آن دست پاک و معصوم، نوری از زیبایی نمایان است، ای زینت بخش جواهرات، از بازوی خوش فرم و زیبايت.

هوش مصنوعی: چطور می‌تواند خود را از من پنهان کند؟ وقتی که جام صفا را نوشیده؟ در دل غم من چه تلاش می‌کند؟ وقتی که چهره‌ات مانند یاسمن است.

هوش مصنوعی: آشفتگی عقل و روح، به زیبایی جهان مانند ماه در آسمان است. ای آسمان، زمینت را می ستایم.

هوش مصنوعی: اگرچه زیبایی تو مانند ستاره‌ای در آسمان است و با دیگران هم مهربانی، ولی عشق و محبت تو تنها با کسی دیگر است.