هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبا و دلربای من به خاطر بی‌رحمی و ستمی که بر من می‌شود، هر ذلت و خواری که وجود دارد را می‌پذیرد و می‌سازد.

هوش مصنوعی: چشمم به خاطر دوری چهره‌ی گلگون او گریه می‌کند؛ ابر نیسان هم به خاطر بارانی که می‌بارد، به حال من می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو همه ی سختی‌ها و مشکلات زندگی را که شامل سال‌ها و ماه‌ها و روزها و شب‌ها می‌شود، می‌پذیری و باید به دلخواه تو بگذاریم.

هوش مصنوعی: اگر ما از این حالت غم‌انگیز رهایی یابیم، دیگر دردی نخواهیم داشت و وجود ما دیگر نخواهد بود.

هوش مصنوعی: درد و رنج جدایی و غم دوری و عشق در دل کوچک من جا نمی‌شود، زیرا که آنقدر زیاد است.

هوش مصنوعی: دوباره در خرید و فروش، حرارت و شوق شیرین‌ زبانی او در بازار گرم پدیدار شد.

هوش مصنوعی: عشق و اشتیاق به زیبایی تو، دلم را پر از درد کرده است. اگرچه درونی‌ترین احساساتم را نمی‌توانم به زبان بیاورم، اما رنجی که از دوری‌ات می‌کشم، به اندازه‌ای عمیق است که مانند بیماری‌ای مزمن بر من چیره شده است.

هوش مصنوعی: دوباره دوری با ما خصومت می‌کند، آیا این همه درد و رنج عشق کافی نیست که هر بار تکرار می‌شود؟

هوش مصنوعی: اگر تو فکر می‌کنی که هیچ عیبی در ما وجود ندارد، به خاطر این است که تو با لبان جان‌پرورت و چهره‌ات که جهان را روشن می‌کند، ما را شاد کرده‌ای.

هوش مصنوعی: عشق و اسرار محبت و زیبایی تو به قدری پیچیده و دشوار است که هیچ کسی نمی‌تواند آن را به راحتی درک کند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است کسی از دستان تو نجات پیدا کند؟ تو با این وفاداری که داری، روح یک تنها را هم می‌کشی.