هوش مصنوعی: چرا از من پنهان شدی؟ با این‌همه تصویرهای واضح، چطور می‌توانی پنهان بمانی در حالی که مانند روز واضحی هستی؟

هوش مصنوعی: تو مانند خورشیدی و می‌خواهی از من پنهان شوی، اما چطور می‌توان خورشید را در میان گل‌ها پنهان کرد؟

هوش مصنوعی: اگر یک ساعت دور از تو باشم، دلم چنان در اضطراب و بی‌قراری خواهد افتاد که گویی در حلقه‌ای از درد و حسرت محصور شده‌ام و مانند گوهری که ربوده می‌شود، دلم در جستجوی تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای ممکن است که در تو ناپدید شوم و زمانی وجود دارد که ممکن است بی‌تو دچار جنون و بی‌قراری شوم.

هوش مصنوعی: تو مانند شیری و ما مانند آب هستیم. هر زمانی که با ما درآمیزی، به یک ساعت از ما جدا می‌شوی و نشان می‌دهی که چه تأثیری بر ما گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: من زیبایی‌های جهان را از روی تو می‌بینم، اما هیچ‌کس را به زیبایی خودت نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: به خاطر دیدن چهره‌ات، چشمانم را نگه می‌دارم. اما چه بگویم؟ این روشنی‌ای که من دارم، مانند نوری نیست که در گنجی نهفته باشد.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به عمق رازهای تو پی ببرد، چه افرادی که در نزدیکی‌ات هستند و چه کسانی که از دور به تو نزدیک‌اند.

هوش مصنوعی: من در وصف تو چنین می‌گویم که می‌دانم تو آن چیزی نیستی که در کلام ما به تصویر می‌آیی و در نوشته‌های ما نمود پیدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: برای اطاعت تو این روزگار به دو بخش تقسیم شده است: بله، به دستورات تو اجازه داده می‌شود که این دوگانگی وجود داشته باشد، در حالی که اصل وجود تنها یکی است.

هوش مصنوعی: برای حفظ پاکی و عصمت نیکان، در مکانی دور از هیاهو و آشفتگی قرار بگیر، تا وقتی که شب تاریک به آرامی به سر می‌رسد و همه‌چیز به خواب می‌رود.

هوش مصنوعی: کجا می‌تواند چیزی از علم و آگاهی تو پنهان بماند؟ زیرا تو هم بر چیزی که دور است، آگاهی داری و هم به عیوب و نواقص دانش آگاه هستی.

هوش مصنوعی: زمانی که درهای بسته را برای مردم باز کنی، شایسته است که درهای دیگر را نیز ببندی. بنابراین، عزیز است کسی که می‌تواند هم در را بگشاید و هم ببندد.

هوش مصنوعی: آیا به افرادی که سقوط کرده‌اند می‌گویید دستم را بگیرید؟ من که اکنون به زمین افتاده‌ام، چه حرفی برای گفتن داری؟ چه نظری می‌دهی؟

هوش مصنوعی: در باغ تو، لطف و محبتت آن چنان است که امید دارم با زیبایی‌هایت، نواقص و کاستی‌های ما را برطرف کنی.

هوش مصنوعی: اگر از جانب ما خدمت مناسبی برای حضرت ارائه نشود، ما همچنان در آن در ثابت و پابرجا خواهیم ماند. ما نه صبور نیستیم و نه بی‌هدف در هر جا می‌رویم.

هوش مصنوعی: با دل و جان از همه چیزهایی که گفتی فاصله گرفتم. حالا با دقت گوش می‌دهیم تا ببینیم چه چیزی دوباره خواهی گفت.

هوش مصنوعی: تو بسیار مهربان و رحیم هستی، اما ما به خاطر نداشتن صلاحیت و ناتوانی‌مان دچار نگرانی هستیم. در حالی که تو به فکر بخشش ما هستی، ما نگران رسوایی و آبروریزی خویشتن هستیم.

هوش مصنوعی: چه آبی بر خاک در تو می‌ریزد که ما به دشت و بیابان سفر کرده و آرزو کردیم که پرچم‌دار عشق باشیم؟

هوش مصنوعی: من کجا می‌توانم جایگاه نظر و توجه الهی را بشناسم؟ زیرا عمرم را بی‌هدف و در خودخواهی سپری کردم.

هوش مصنوعی: بزرگان بر برخی اعمال من انتقاد می‌کنند که من در گذشته انجام داده‌ام، اما من چه می‌توانستم بکنم؟ جوان و پرانرژی بودم و اشتباهاتی کردم.

هوش مصنوعی: مانند قارون، که به خاطر ثروتش به خاک افتاد، من هم به خاطر سنگینی بار زندگی به زمین افتادم؛ اما اگر مانند عیسی، بارم را سبکتر کنی، سرم به آسمان خواهد رسید.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند نعمتی از من داشته باشد؟ در حالی که تو بخشنده‌ای و حتی اگر خونم را هم بریزی، هنوز هم لطف و رحمت تو ادامه دارد.

هوش مصنوعی: ای کریم، بر من سخت نگذار و سر خود را ناز نکن. اگر در خدمت تو کوتاهی کرده‌ام، به خاطر این است که نمی‌دانم چگونه با سبکی و راحتی در خدمتت باشم.

هوش مصنوعی: وقتی شخصی در تاریکی و تنهایی احساس ناامیدی می‌کند، تنها چیزی که می‌تواند او را از این وضعیت نجات دهد، روح و روانش است که او را به سمت نور و امید می‌برد.

هوش مصنوعی: با مهربانی خود بر نعمت‌هایمان بیفزا و با بخشش خود ما را به حضور خود برسان. زبانش را وادار به سخن‌گویی کن و درونش را به بیان احساسات وادار ساز.