هوش مصنوعی: من در زندگی به بن‌بست رسیده‌ام و نمی‌دانم چه کاری باید انجام دهم. اگر به من کمک کنی و راهی نشان دهی، می‌تواند باعث نجات من از این وضعیت سخت شود.

هوش مصنوعی: هر لحظه سنگینی به یاد می‌آید که همانند کوه سنگینی می‌کند، به ویژه زمانی که حالم به قدری ضعیف می‌شود که مانند کاه سبک و ناتوانم.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به راهی دشوار و تاریک شده است که تنها با داشتن روشنایی چهره محبوب می‌توان در آن مسیر حرکت کرد. به عبارت دیگر، زیبایی و نور وجود آن شخص برای راهیابی در این شرایط سخت و پیچیده ضروری است.

هوش مصنوعی: از رحمت توست که بر همه ذرات جهان تابیده است و اگر با این رحمت بزرگ خطایی از من سر بزند، شگفتی خواهد بود.

هوش مصنوعی: چشمم به قدری از ترس پر شده که دنیا در نظرم مانند چاه تیره و تار است، و من به کسی فکر می‌کنم که می‌تواند مرا از بالای این چاه نجات دهد.

هوش مصنوعی: ساعت‌هایی که می‌گویی کجا کاری نکردم و از خجالت نمی‌توانم مواجه شوم، دفتر عمل من را باز کن و ببین که آه و ناله‌هایم چقدر عمیق است.

هوش مصنوعی: من که مانند جوزا (برج دوقلو) هرگز کمربند بندگی را نمی‌بندم، چگونه می‌توانی مرا مانند خورشید در کلاهی به adorn نمایی؟

هوش مصنوعی: اسب خوب من لاغر است و او نیز نمی‌تواند به تنهایی در دلیری‌ها و جنگ‌ها کارساز باشد. من به کنج‌نشینی و آرامش در کنار این مشکلات نمی‌ارزم که در میانه میدان نبرد قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر از یکتایی و برتری خود سخن گفته‌ام که اکنون نگرانم ممکن است به خاطر غرورم، به گمراهی بیفتم و به عذاب دچار شوم.

هوش مصنوعی: هر بار که به خاطر اشتباهاتی که انجام داده‌ام خجالت می‌کشم، احساس می‌کنم که مانند کشتی‌ای هستم که در آب اشک‌های خود غوطه‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: ذهنم تاریک و تدبیرم نا درست است و کارهایم خراب است. با چنین وضعیتی، چگونه می‌توانم در پیشگاه تو حضور پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهی داستان من را به اندازه‌ی گناه و خطایم بنویسی، مانند نامه‌ای با چهره‌ای سیاه، با من رفتار کن.

هوش مصنوعی: اگر بندگی من به این سبک باشد که من انجام داده‌ام، اوحدی، آه از آن لحظه که مرا به پیشگاه شاه بیاوری!