ان چهره  به من بده که تا روز   از بویه تو  سپیده تارد( از بویه تو سپیده اش تار گردد-واد=گردد)
‏تا اندوه تو به دلم درامد، نگذاشت که دل  دمی برارد

گر زیرکِ عالمت ببیند،ان سان(گیج) بشود که  گیجه(گیجگاه)خارد
‏روی تو خورست وچشم من تر؛(پس) خشکش کرده ان خورشیدرو(شایدخورژ رو)- شاید خدا رو باشد.خدا رو =روی بغانی.
‏تا کی به امید روزفردا- امروز مرا بپرس امروز
‏زلف تو به گرد گنج رویت ماری ست سیه  که دل   نمارد(نمارد= نماند=نگذارد)

برده دل شهری گشت و(همه) اکنون فریاد کندکه دل که دارد
‏ان دل که به دینه روز خستی/چاره‌ بکنش که سخت زار است
‏بیداد کنی،همیشه،آخر/کاری به ازین کن این چه کار است؟

تا کِی وِ کِی اِنتظارِ فردا 
آروم بِپُرسِن آرو  آرو