اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۷۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای وصل تو مایهٔ تن آسانی من</p></div>
<div class="m2"><p>وی هجر تو غایت پریشانی من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من خود بروم ولیک هرگز نرود</p></div>
<div class="m2"><p>از خاک درت نشان پیشانی من</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۱۳

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۷۶

شمارهٔ ۷۲

ای وصل تو مایه تن آسانی من
وی هجر تو غایت پریشانی من
من خود بروم ولیک هرگز نرود
از خاک درت نشان پیشانی من

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق وابستگی و عشق است. شاعر با اشاره به این که وصال معشوق باعث آرامش اوست و جدایی از او موجب پریشانی و ناراحتی، نشان می‌دهد که ارتباط با معشوق برای او ضروری است. هرچند او از حضور معشوق دور شود، اثر و نشانه‌اش از دل و جانش هرگز محو نخواهد شد.

شمارهٔ ۷۰

شمارهٔ ۷۱

هوش مصنوعی: وجود تو برای من آرامش و راحتی است و نبودن تو به اوج بی‌قراری و آشفتگی من انجامیده است.

ای وصل تو مایهٔ تن آسانی من

وی هجر تو غایت پریشانی من

هوش مصنوعی: من هرجا بروم، ولی هرگز نشانه‌ای از تو در دل و خاطرم محو نخواهد شد.

من خود بروم ولیک هرگز نرود

از خاک درت نشان پیشانی من

شمارهٔ ۷۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده